July 2022 · The Teaching Ministry of Jay Mack

Ap – ஜோசப் இயேசுவை தன் மகனாக ஏற்றுக்கொண்டார் மத்தேயு 1:18-25

ஜோசப் இயேசுவை தன் மகனாக ஏற்றுக்கொண்டார்
மத்தேயு 1:18-25

ஜோசப் இயேசுவை தனது மகன் டிஐஜியாக ஏற்றுக்கொள்கிறார்: மேரி எப்படி ஜோசப்பிடம் தன் கர்ப்பத்தை விளக்க முடியும்? நீங்கள் யோசேப்பின் இடத்தில் இருந்தால் எப்படி உணருவீர்கள்? உங்கள் குடும்பத்தினருக்கும் நண்பர்களுக்கும் என்ன சொல்வீர்கள்? இறைவனுக்கு? அவரது விருப்பங்கள் என்ன? இயேசு ஏன் பிறந்தார் என்பதற்கு மத்தேயு என்ன காரணங்களைக் கூறுகிறார்? தீர்க்கதரிசனத்தை நிறைவேற்றுவதைத் தவிர, இயேசுவின் கன்னிப் பிறப்பு ஏன் அவசியம்?

பிரதிபலிப்பு: உங்கள் வாழ்க்கையில் யேசுவா ஹா’மேஷியாக்கை இம்மானுவேலாக நீங்கள் எப்படி அனுபவித்தீர்கள்? ஜோசப்பிடமிருந்து விசுவாசத்தைப் பற்றி நீங்கள் என்ன கற்றுக்கொள்கிறீர்கள்? கர்த்தரின் பெரிய நோக்கங்களுக்கு அடிபணிவது பற்றி ஜோசப்பிடம் இருந்து நீங்கள் என்ன பாடங்களைக் கற்றுக்கொள்ளலாம்? கர்த்தர் எப்போது உங்களுக்கு மிகவும் உண்மையானவராகவும், மிகவும் உறுதியானவராகவும், மிக நெருக்கமானவராகவும் தோன்றினார்?

யேசுவாவின் பரம்பரை அவர் மேசியாவாக இருப்பதற்கான அளவுகோல்களை பூர்த்தி செய்துள்ளது என்பதை சரிபார்த்த மத்தேயு இப்போது சுமார் 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இஸ்ரேலில் அவர் பிறந்த உண்மையான நிகழ்வுகளுக்கு திரும்புகிறார். மேரியின் கதையில் பின்னிப்பிணைந்த இன்னொரு கதை சொல்லப்பட காத்திருக்கிறது. நிஜ வாழ்க்கையைப் போலவே மதக் கலைப்படைப்புகளிலும், ஜோசப் மற்றும் ஜூட் இரண்டு வகையானவர்கள் (ஜூட் பற்றிய எனது வர்ணனையைப் பார்க்கவும், இணைப்பைக் காண Ae – ஜூட், இயேசு கிறிஸ்துவின் அடிமை). அவரது பிரபலமான சகோதரர் ஜேம்ஸ் மற்றும் அவரது ஒன்றுவிட்ட சகோதரர் இயேசு யூதாவை கிரகணம் செய்தார்கள். ஜோசப் மிரியமுக்கு அடுத்த நிழலில் நிற்கிறார், அவர் தனது குழந்தையுடன் கிறிஸ்துமஸ் அட்டைகளில் சிறப்பிக்கப்படுகிறார். அவர் எப்போதும் ஆடு மேய்ப்பவர்களுடன் கலந்து பேசுவது போல் தெரிகிறது. ஜூட்டைப் போலவே, கதையின் உண்மையான நட்சத்திரத்திற்கான வார்ம்-அப் இசைக்குழுவாக இருப்பது எப்படி என்பதை அவர் அறிந்திருந்தார். இருப்பினும், ஓரங்களில் உள்ள மறந்த மனிதன் மேரியின் கதையில் பெரிதாகத் தோன்றுகிறான்.

அவர் ஒரு நம்பமுடியாத மனிதர். அவரும் மேரியும் திருமண விழாவின் முதல் கட்டத்திற்குள் நுழைந்தனர் (பார்க்க Al – மேரிக்கு முன்னறிவிக்கப்பட்ட இயேசுவின் பிறப்பு). அவர்கள் பொது உறுதிமொழிகளை பரிமாறிக்கொண்டனர், ஹப்பா அல்லது விதானத்தின் கீழ் முதல் கோப்பை மதுவை எடுத்துக் கொண்டனர், மேலும் ஒரு வருட நிச்சயதார்த்த காலத்திற்குள் நுழைந்தனர். சமூகத்தின் பார்வையில் அவர்கள் “திருமணமானவர்கள்” – ஆனால் பாலியல் தொடர்பு இல்லாமல். மேரியின் கர்ப்பத்தைப் பற்றிய அதிர்ச்சியூட்டும் செய்தியை அறிந்துகொண்ட அவரது பதில், அவர் எவ்வளவு அசாதாரணமானவர் என்பதை நிரூபித்தது. உண்மைகளின் அடிப்படையில், மிரியம் அவருக்கு துரோகம் செய்து தனது சபதத்தை மீறினார். சூழ்நிலையின் கீழ், ஜோசப் கோபமாக அல்லது பழிவாங்கும் வகையில், கசப்பாகவும் இருக்க நியாயமான உரிமையைப் பெற்றிருந்தார். அவளை நீதியின் முன் நிறுத்த அவருக்கு சட்டப்பூர்வ உரிமை இருந்தது. ஆனால், நாம் பார்ப்பது போல், யோசேப்பு அப்படிப்பட்ட மனிதர் அல்ல. ADONAI தனது இதயத்தில் ஒரு வேலையைச் செய்திருந்தார். அவர் ஒரு நீதியுள்ள மனிதர், கடவுளின் பார்வையில் சரியானதைச் செய்ய வேண்டும் என்ற நோக்கத்தில் இருந்தார், அது அவருக்கு என்ன விலை கொடுத்தாலும் சரி.88

ஜோசப்பின் பார்வையில் இருந்து கதையை மத்தேயு கூறுகிறார். மேசியாவாகிய இயேசுவின் பிறப்பு இப்படித்தான் வந்தது: அவருடைய தாயார் மரியா யோசேப்புடன் திருமணம் செய்து கொள்வதாக உறுதியளித்தார், ஆனால் அவர்கள் கூடுவதற்கு முன்பு, அவர் பரிசுத்த ஆவியின் மூலம் கர்ப்பமாக இருப்பது கண்டறியப்பட்டது (மத்தேயு 1:18). கன்னிப் பிறப்புக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கப்பட்டது, ஏனென்றால் மட்டித்யாஹு ஜெகோனியாவின் பிரச்சனையைத் தீர்க்க முயல்கிறார் (Ai – ஜோசப் மற்றும் மேரியின் மரபியல்களைப் பார்க்கவும்). மூன்று வெவ்வேறு சந்தர்ப்பங்களில் கன்னிப் பிறப்பு வலியுறுத்தப்படுகிறது. மத்தேயு 1:18 இல் ஈர்க்கப்பட்ட மனித ஆசிரியர் பதிவு செய்கிறார்: அவர்கள் ஒன்றாக வருவதற்கு முன்பு; மட்டித்யாஹு 1:22-23 இல் அவர் ஏசாயா 7:14 ஐ மேற்கோள் காட்டுகிறார்: கன்னிப் பெண் குழந்தையுடன் இருப்பாள், மூன்றாவதாக, மத்தேயு 1:25 இல் அவள் ஒரு மகனைப் பெற்றெடுக்கும் வரை எந்த ஒரு உறவும் இல்லை என்று கூறுகிறார்.

எனவே, மரியாள் நாசரேத்தில் உள்ள வீட்டிற்குத் திரும்பியபோது, தன் கணவனைப் பார்த்தாள். மூன்று மாதங்களுக்கு அவள் தன்னிடமிருந்து விலகி இருக்கத் தேர்ந்தெடுத்ததில் அவன் மகிழ்ச்சியடையவில்லை, அந்த ரகசியம் அவனுக்குத் தெரிந்தால், அவன் அதை நன்றாக மறைத்தான். எலிசபெத் கர்ப்பமாக இருப்பதாக மிரியமின் தாயிடமிருந்து அவர் கேள்விப்பட்டிருந்தார், ஆனால் நிச்சயமாக அவளுடைய ஊரில் அவளைக் கவனித்துக்கொள்ளக்கூடிய வேறு பெண்கள் இருந்தார்கள். இளம்பெண் ஜோசப்பிடம் இதுபற்றி வாக்குவாதம் செய்யவில்லை. அவனது மனோபாவத்தில் இருந்து, அவனுக்கு பெரிய ரகசியம் எதுவும் தெரியாது என்று அவள் முடிவு செய்திருக்கலாம். ஆனால், சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி, அவள் கர்ப்பமாக இருந்ததைச் சொல்லாமல், யோசேப்பைத் திருமணம் செய்து கொள்ளமாட்டேன் என்று உறுதியளித்தாள். எனவே, அவள் அதை செய்ய முடிவு செய்தாள். அவளுடைய விளக்கத்தை அவர் நம்பவில்லை என்றால், அவர் எப்படியும் ஒரு பொருத்தமான மாற்றாந்தாய் இருக்க மாட்டார். இதைவிட சிறந்த வழி கண்டுபிடிக்க முடியாது. எனவே, அவள் அவனிடம் சொன்னாள்.

“நான் ஒரு குழந்தையைப் பெறப் போகிறேன்,” என்று அவள் சொன்னாள். இது ஜோசப்பை மையமாக உலுக்கியிருக்க வேண்டும். அவள் மிகவும் விசுவாசமாகவும் அப்பாவியாகவும் தோன்றினாள். கன்னிப் பெண் உடலுறவு கொள்ளாமல் குழந்தை பெறுகிறாளா? நம்பமுடியாது! அவர் என்ன தவறவிட்டார்? மூன்று மாதங்களாகப் போய்விட்டு வந்தாள் கர்ப்பமாக !

இந்த இரு இளம் காதலர்களின் இதயங்களிலும் சோகத்தின் ஆழத்தை கற்பனை செய்து பார்க்க முடியாது. அவன் அவளை மென்மையாகப் பார்த்தான், ஆனால் அவள் எந்த விளக்கமும் அளிக்கவில்லை. எல்லா சாத்தியக்கூறுகளிலும் அவள் அவனிடமிருந்து விலகிப் பார்த்து, அவனிடம் எல்லாவற்றையும் சொல்ல வேண்டும் என்று விரும்பினாள். குழந்தைக்கு ஒரு மாற்றாந்தாய் தேவைப்படுவார் – அவள் நேசித்த, மென்மையான, அர்ப்பணிப்பு மற்றும் பொறுமையான ஜோசப்பை விட சிறந்தவர் யார்? யாருக்குத் தெரியும், இந்தக் காரணங்களுக்காகவே அவர் அந்தக் கதாபாத்திரத்திற்குத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருக்கலாம். எப்படியிருந்தாலும், அவர் தனது மகனான ராஜாவுக்கு சரியான பாதுகாவலராக இருப்பார். அவளிடம் சாப்பிட வேண்டிய கேள்வி இதுதான், “ஏன்? ஏன் அவரிடம் சொல்லப்படவில்லை?” ஆனால் அவளுடையது கேள்வி கேட்பது அல்ல, அவள் நம்புவதும் கீழ்ப்படிவதும் ஆகும். அவள் சந்தேகத்தில் உட்கார மாட்டாள்.

யோசிக்க ஜோசப் விலகிச் செல்ல வேண்டியிருந்தது. அவன் பக்கத்தில் இருந்தான் குழப்பமாக இருந்தான். இது எப்படி நடந்தது? அவர் மிகவும் உறுதியாக இருந்தார்! அவர் அவளை முழு மனதுடன் நேசித்தார் மற்றும் அவருடன் நீண்ட மற்றும் பலனளிக்கும் வாழ்க்கையின் தரிசனங்களைக் கொண்டிருந்தார். ஆனால், இப்போது அவர் துரோகம் செய்துவிட்டதாக உணர்ந்தார், அவரால் அதை புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. அவர் விஷயங்களைக் கண்டுபிடிக்கும் போது அவர் அந்த மோசமான செய்தியை தனக்குள்ளேயே வைத்திருந்தார்.

அவர் என்ன செய்ய முடியும்? சமூகத்தின் வாயிலில் உள்ள பெரியவர்களிடம் பேசி அவளை பகிரங்கமாக விவாகரத்து செய்யலாம். அப்படிச் செய்தால் மிரியம் கர்ப்பமா என்று கேட்பார்கள். அவள் ஆம் என்று சொன்னால், யோசெப் தான் தந்தை இல்லை என்று சத்தியம் செய்ய வேண்டும். வாய்வழி சட்டம் (பார்க்க Ei – வாய்வழி சட்டம்) நான்கு வகையான மரண தண்டனையை ஈர்ப்பு விசையின் கீழ் வரும் வரிசையில் குறிப்பிடுகிறது: கல்லெறிதல், எரித்தல், தலை துண்டித்தல் மற்றும் கழுத்தை நெரித்தல் (சந்ஹெட்ரின் 7:1). நிச்சயிக்கப்பட்ட பெண்ணுடன் உடலுறவு கொள்ளும் ஆண், தன் தாயுடன் உடலுறவு கொள்பவன், கல்லெறிதல் போன்ற தண்டனைக்கு உட்படுவான் (சங்ஹெட்ரின் 7:4). மற்றொரு ஆணின் மனைவியுடன் உடலுறவு கொள்ளும் ஒருவர் கழுத்தை நெரித்து கொல்லப்படுவார் (சன்ஹெட்ரின் 11:1)⁸⁹ நிச்சயமாக, ரோம் ஆதிக்கம் செலுத்திய இந்த காலகட்டத்தில் யூத நீதிமன்றங்கள் மரண தண்டனையை நிறைவேற்ற முடியாது, மேலும் இந்த நேரத்தில் மரண தண்டனையை நிறைவேற்ற முடியாது. அனுமதிக்கப்பட்டாலும் கூட. ஆயினும்கூட, அவளுடைய திருமணத்திற்கு முந்தைய கர்ப்பம் அவள் மீண்டும் திருமணம் செய்து கொள்வதற்கான எந்த வாய்ப்பையும் அழித்திருக்கக்கூடும். பொருளாதார ரீதியாக ஆண்களை மையமாகக் கொண்ட சமூகத்தில் இது ஒரு பயங்கரமான விதியாகும், அங்கு ஒரு பெண்ணின் மரியாதை ஒரு ஆணுடன் அவள் அந்தஸ்தைப் பொறுத்தது. ⁹⁰ இருப்பினும், மற்றொரு விருப்பம் இருந்தது. அவர் அவளுக்கு விவாகரத்து சான்றிதழை எழுதி, அவளை அமைதியாக தனது வீட்டிலிருந்து அனுப்ப முடியும் (உபாகமம் 24:1).91 இது ஒரு தனிப்பட்ட ஏற்பாடாக இருக்கும், பொது அவதூறு அல்ல. அவர் உண்மையில் இரண்டு விருப்பங்களையும் வெறுத்தார்.

பெரும்பாலான நவீன மேற்கத்திய கலாச்சாரத்திற்கு மாறாக, யோசெப் ஒரு சமூகத்தில் வாழ்ந்தார், அங்கு மேரிக்கு இரண்டாவது வாய்ப்பு கொடுக்க அவருக்கு விருப்பம் இல்லை. . . அவர் விரும்பினாலும். வாய்வழி சட்டம் ஒரு ஆண் தன் மனைவி கன்னியாக இருக்கவில்லை என்பதைக் கண்டுபிடித்தவுடன் உடனடியாக அவள் மீது குற்றஞ்சாட்ட வேண்டும் என்று கோரியது. விபச்சாரத்தை இறுதியான திருட்டு என்று கருதும் உலகில் – மற்றொரு ஆணின் விலைமதிப்பற்ற உடைமைகளை திருடுவது, அவரது மனைவியின் பிரிக்கப்படாத பாசம், விபச்சாரத்திற்கான உணர்ச்சிபூர்வமான பதில் பெரும்பாலும் மிகவும் தீவிரமானது. ஒரு மனைவியின் விபச்சாரம் கணவனின் போதாமை அல்லது அவரது குடும்பம் ஒரு துணையைத் தவறாகத் தேர்ந்தெடுப்பதைக் குறிக்கும் என்பதால், அது கணவனையும் அவமானப்படுத்தியது. இவ்வாறு, மிர்யாமின் வெளிப்படையான துரோகமும் அவருக்கு அவமானத்தைத் தந்தது.⁹²

அவர் படுக்கையில் இரவு முழுவதும் தூக்கி எறிந்தார். அவனால் அதைப் பற்றி சிந்திப்பதை நிறுத்த முடியவில்லை. அவன் என்ன செய்வான்? களைத்துப்போய் கடைசியில் தன் முடிவை எடுத்தான். யூத திருமண விழாவின் முதல் கட்டத்தின் விதிமுறைகளின்படி அவளுடைய “கணவன்” ஜோசப் ஒரு நீதியுள்ள மனிதனாக இருந்ததால், அவளை பொது அவமானத்திற்கு ஆளாக்க விரும்பவில்லை, அவன் அவளை அமைதியாக விவாகரத்து செய்ய முடிவு செய்தான் (மத் 1:19). அது அவரது இதயத்தை உடைக்கும், ஆனால் அது நீதியாகவும் அதே நேரத்தில் இரக்கமாகவும் இருக்கும்.

முடிவு வந்த சில நொடிகளில் அவர் நிம்மதி அடைந்தார். அதனால் நிம்மதியாக உறக்கத்தில் மூழ்கினார். ஆனால் அவர் இந்த முடிவுக்கு வந்த பிறகு, கர்த்தருடைய தூதர் அவருக்கு ஒரு கனவில் தோன்றினார், இது கடவுளின் தயவின் அடையாளமாக கருதப்பட்டது (மத்தேயு 1:20a). இறைவனின் தயவைக் குறிக்கும் மூன்று விஷயங்களில் (மற்ற இரண்டும் நல்ல அரசன் மற்றும் பலனளிக்கும் ஆண்டு) ஒரு நல்ல கனவு என்று ரபீக்கள் கற்பித்தார்கள். இந்த நம்பிக்கை மிகவும் பிரபலமாக இருந்தது, அது ஒரு பிரபலமான பழமொழியாக வளர்ந்தது: யாரேனும் ஏழு நாட்கள் தங்கள் கனவை விளக்கமாக நினைவில் வைத்துக் கொள்ளாமல் தூங்கினால், அவர்களை தீயவர்கள் மற்றும் ஹா’ஷெம் நினைவில் கொள்ளாதவர்கள் என்று அழைக்கவும்.⁹³

இந்த தேவதூதன் கூறினார்: தாவீதின் குமாரனாகிய யோசேப்பு, மரியாளை உனது மனைவியாக வீட்டிற்கு அழைத்துச் செல்ல பயப்படாதே, ஏனென்றால் அவளில் கருவுற்றது பரிசுத்த ஆவியின் மூலம் (மத்தேயு 1:20b). இயேசுவுக்கு மனித தந்தை இல்லை, ஆனால், அவருக்கு ஒரு மனித தாய் இருந்தார். அப்போதுதான் மேசியா கடவுள்-மனிதனாக இருக்க முடியும். இது அவதாரத்தின் மிகவும் இயல்பான மற்றும் எளிதான விளக்கமாகும் (இந்த வார்த்தை லத்தீன் வார்த்தையிலிருந்து எடுக்கப்பட்டது, அதாவது மாம்சத்திற்குள் நுழைவது அல்லது மாம்சமாக மாறுவது என்று பொருள்).⁹⁴ நமது முழு நம்பிக்கையும் அதன் மீது கட்டப்பட்டுள்ளது. நற்செய்தியின் சாராம்சமும் சக்தியும் என்னவென்றால், கடவுள் மனிதனானார், அவர் முழு கடவுளாகவும் முழு மனிதனாகவும் இருப்பதால், மனிதகுலத்தை கடவுளுடன் சமரசம் செய்ய முடிந்தது. யேசுவாவின் கன்னிப் பிறப்பு, சிலுவையில் அவரது மாற்று மரணம், அவரது உயிர்த்தெழுதல், விண்ணேற்றம் மற்றும் உடல் திரும்புதல் அனைத்தும் அவரது தெய்வீகத்தின் பின்னிப்பிணைந்த அம்சங்களாகும். அவை ஒன்றாக நிற்கின்றன அல்லது விழுகின்றன.

TaNaKh ஐ அறிந்த மற்றும் நம்பிய யூதர்களுக்கு கன்னிப் பிறப்பு ஆச்சரியமாக இருக்கக்கூடாது. எரேமியா 31:22-ல் ஒரு பெண் ஒரு மனிதனைச் சூழ்ந்து கொள்வாள்என்ற சொற்றொடரின் தவறான விளக்கத்தின் விளைவாக, மேசியாவுக்கு அசாதாரண பிறப்பு இருக்கும் என்று பல ரபீக்கள் கற்பித்தனர். அவருக்கு பூமிக்குரிய தந்தை இல்லை என்று சொன்னார்கள். மேஷியாக்கின் பிறப்பு கர்த்தரின் பனியைப் போலவும், ஒரு மனிதனின் செயல் இல்லாமல் புல் மீது துளிகள் போலவும் இருக்கும் என்று அவர்கள் கற்பித்தனர். எனவே பல ரபிகள் கூட யேசுவாவிற்கு ஒரு தனித்துவமான பிறப்பைக் கருதினர்.⁹⁵

அவர் ஒரு குமாரனைப் பெற்றெடுப்பார், தேவதை தொடர்ந்தார், நீங்கள் அவருக்கு இயேசு என்று பெயரிட வேண்டும், ஏனென்றால் அவர் தம் மக்களை அவர்களின் பாவங்களிலிருந்து காப்பாற்றுவார் (மத்தித்யாஹு 1:21). அவர் காப்பாற்றுவார் என்பதற்கான ஹீப்ரு வார்த்தை யோஷியா, இது யேசுவா (யுட்-ஷின்-வாவ்-அயின்) என்ற பெயரின் அதே எபிரேய மூலத்தை (யுட்-ஷின்-அயின்) கொண்டுள்ளது. இவ்வாறு இயேசுவின் பெயர் அவர் என்ன செய்வார் என்பதன் அடிப்படையில் விளக்கப்படுகிறது. உண்மையில், யேசுவா என்ற பெயர் Y’hoshua அல்லது யேசுவா என்ற எபிரேய பெயரின் சுருக்கமாகும், அதாவது YHVH காப்பாற்றுகிறார். இது இரட்சிப்பு என்று பொருள்படும் யேசுவா என்ற எபிரேய வார்த்தையின் ஆண்பால் வடிவமாகும்.⁹⁶

ஜோசப் எழுந்ததும், அதன் அர்த்தம் என்ன என்று யோசித்தான். கனவுகள் முக்கியம், ஆம், ஆனால் அவர் தன்னை ஏமாற்றிக் கொண்டாரா? ஆனால், தனது கனவு கடிதத்திற்கு ஒரு பழைய தீர்க்கதரிசனத்தை நிறைவேற்றியது என்று அவர் நினைவு கூர்ந்தார். ஏசாயா கூறியது: இவை அனைத்தும் தீர்க்கதரிசி மூலம் கர்த்தர் சொன்னதை நிறைவேற்றுவதற்காக நடந்தது (ஏசாயா Cb பற்றிய எனது விளக்கத்தைப் பார்க்கவும் – கர்த்தர் தாமே உங்களுக்கு ஒரு அடையாளத்தைத் தருவார்): கன்னி கருவுற்று ஒரு மகனைப் பெற்றெடுப்பார் (மத்தேயு 1:22 -23a). கன்னிக்கு முன், தி, என்ற திட்டவட்டமான கட்டுரை பயன்படுத்தப்பட்டது என்பது, ஏசாயா ஒரு குறிப்பிட்ட கன்னியை மனதில் கொண்டிருந்ததை காட்டுகிறது – அது மேரியாக மாறியது. அது எந்த கன்னியும் அல்ல – அது குறிப்பிட்ட ஒன்று!

கன்னி என்பதற்கான எபிரேய வார்த்தை ஏசாயாவால் பயன்படுத்தப்பட்ட அல்மா. இது எபிரேய பைபிளில் மற்ற ஆறு முறை மட்டுமே பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது (ஆதியாகமம் 24:43; யாத்திராகமம் 2:8; சங்கீதம் 68:25; நீதிமொழிகள் 30:19; பாடல்களின் பாடல் 1:3, 6:8), ஒவ்வொரு சந்தர்ப்பத்திலும் அது வெளிப்படையாக ஒரு கன்னி என்று பொருள், அல்லது மறைமுகமாக, ஏனெனில் பைபிளில் அல்மா எப்பொழுதும் திருமணமாகாத நல்ல பெயரைப் பெற்ற பெண்ணை அல்லது கன்னிப் பெண்ணைக் குறிக்கிறது. மேலும், மத்தேயு இங்கு கிரேக்க மொழியில் TaNaKh இன் முதல் மொழிபெயர்ப்பான செப்டுவஜின்ட்டை மேற்கோள் காட்டுகிறார். இயேசு பிறப்பதற்கு இரண்டு நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு, செப்டுவஜின்ட்டின் யூத அறிஞர்கள் அல்மாவை மொழிபெயர்க்க கிரேக்க வார்த்தையான பார்த்தீனோஸைத் தேர்ந்தெடுத்தனர். பார்த்தீனோஸ் என்றால் கன்னி என்று பொருள்.⁹⁷

அவர்கள் அவரை இம்மானுவேல் என்று அழைப்பார்கள், அதாவது “கடவுள் நம்முடன்” (மத்தேயு 1:23b). மத்தேயு இதை ஏசாயாவிலிருந்து மேற்கோள் காட்டுகிறார் (மேலே காண்க). ஆனால், இயேசுவின் முதல் வருகையின் போது அந்தப் பெயரால் அறியப்படவில்லை; மாறாக, அவரது பெயர் அவரை விவரிப்பதன் மூலம் அவர் யார் என்பதற்கான குறிப்பைக் கொடுத்தது. அவர் நம்முடன் கடவுள்.அவனுடையவர்கள் நித்திய நிலையில் இறுதி நிறைவை அனுபவிப்பார்கள் (வெளிப்படுத்துதல் Fr – ஒரு புதிய வானமும் புதிய பூமியும் பற்றிய எனது விளக்கத்தைப் பார்க்கவும்), கடவுள் தம் மக்களுடன் வாசமாயிருக்கும் போது,

ஒருவன் விசுவாசியாக இருந்து கன்னிப் பிறப்பை மறுக்க முடியுமா? இயேசு கிறிஸ்துவைப் பற்றி அதிகம் அறியாமல் நீங்கள் அவரை ஏற்றுக்கொள்ளலாம். ஆனால், நீங்கள் இரட்சிக்கப்பட்டு, உங்கள் பைபிளைப் படித்த பிறகு, கர்த்தருடைய கன்னிப் பிறப்பை உங்களால் மறுக்க முடியாது. அது கொஞ்சம் அழுத்தமா? சரி, அது மிகவும் முக்கியமானது என்பதால் நான் நம்புகிறேன். கீழே இறங்கி என்னைக் காப்பாற்றக்கூடிய இரட்சகர் எனக்கு வேண்டும். அவர் என்னைப் போன்ற மற்றொரு மனிதராக இருந்தால், அவர் எனக்கு அதிகம் உதவ முடியாது. ஆனால், அவர் இம்மானுவேல், நம்முடன் கடவுள், கன்னிப் பிறந்தவர் என்றால், அவர் என் இரட்சகர். அவர் இன்று உங்கள் இரட்சகரா? அவர் உங்களுக்காகவும், சிலுவையில் மரிப்பதற்காகவும் நமது மனிதநேயத்தை இந்த வழியில் ஏற்றுக்கொண்டார் ஐ.⁹⁸

ஜோசப் தனது தோள்களில் இருந்து ஆயிரம் பவுண்டுகள் தூக்கப்பட்டதைப் போல உணர்ந்தார் என்பதில் சந்தேகமில்லை. அவர் புத்துணர்ச்சி அடைந்தார். மகிழ்ச்சியான. மகிழ்ச்சியும் கூட. அவர் தனது கனவைப் பற்றி எவ்வளவு அதிகமாக யோசித்தார்களோ, அவ்வளவு தெளிவாக கடவுளின் கரம் அவருக்கு ஒரு பெரிய உண்மையை வெளிப்படுத்துவதைக் கண்டார். அவரது தச்சு கடையில் தொடர்ந்து வேலை செய்வது அவருக்கு கடினமாக இருக்கலாம். மேரியின் வீட்டிற்கு ஓடாமல் இருக்க அவனில் உள்ள அனைத்தையும் எடுத்துக்கொண்டது, கத்தியது: எனக்குத் தெரியும்! எனக்கு தெரியும்! ஆனால், சரியான நேரத்தில் பேசினார்கள். யோசேப்பு உண்மையுள்ளவராக இருந்தார், கர்த்தருடைய தூதன் அல்லது மலாக் ஆண்டோனாய் கட்டளையிட்டதைச் செய்தார். அடுத்த வாரம் அவர்கள் திருமணம் செய்து கொண்டார், அவர் மிரியமை தனது மனைவியாக வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்றார் (மத்தித்யாஹு 1:24). சமூகத்தில் தவறான புரிதல் மற்றும் நிறைய கிசுகிசுக்கள் இருக்கும் என்று அவர் அறிந்திருந்தார், ஆனால், யோசெப் தனது சொந்த திட்டத்தை விட கடவுளின் திட்டத்தை முன் வைத்தார். தனக்கென ஒரு பெயரை உருவாக்குவதற்கு பதிலாக, அவர் மேசியாவுக்காக ஒரு வீட்டை உருவாக்கினார்.

கடவுள் யோசேப்புக்கு உண்மையை வெளிப்படுத்தியபோது, அவர் உடனடியாக நம்பி, நம்பமுடியாததாகத் தோன்றியபடி, கர்த்தருக்குக் கீழ்ப்படிந்தார். அவருடைய பதில் கடவுள் மீது அவருக்குள்ள ஆழ்ந்த நம்பிக்கையை வெளிப்படுத்தியது. யோசெஃப், இயற்கையான முறையில் சாத்தியமற்றதை நம்புவதற்கு கனவின் மூலம் போதுமான அளவு உறுதியாக இருந்தார். இறைவனை நம்புவதற்கும் கீழ்ப்படிவதற்கும், அவருடைய வார்த்தையை அறியாதவர்களை விட வித்தியாசமாக பதிலளிப்பதற்கும் இது ஒரு முன்மாதிரியாக இருக்க வேண்டும். ஜோசப் ஹாஷேமுக்குக் கீழ்ப்படிந்ததால், அவனது சொந்த நற்பெயருக்குக் காரணமாக இருக்கலாம்.⁹⁹ அவள் இருந்ததைப் போலவே அவளுடைய வாழ்க்கையிலும் கடவுளின் அழைப்புக்கு அவர் உறுதியாக இருந்தார். அவளை தனிப்பட்ட முறையில் ஒதுக்கி வைப்பதற்குப் பதிலாக, அவர் அவளைப் பகிரங்கமாக தனது வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்று தனது மனைவியாக அரவணைத்தார். மேரி தாங்கமுடியாமல் தனியாக இருந்திருக்கலாம், தன் மகனை வளர்ப்பதற்கு சாத்தியமற்ற முரண்பாடுகளை எதிர்கொள்கிறாள். ஆனால், ஜோசப் அப்படி நடக்க விடவே இல்லை.¹⁰⁰

யோசேப்பின் குழந்தை இயேசுவை அர்ப்பணிப்பதற்காக கோவிலுக்கு அழைத்துச் சென்றதைத் தவிர (லூக்கா 2:22-33), ஏரோதின் இரத்தக்களரி ஆணையிலிருந்து அவரைப் பாதுகாக்க மிரியாமையும் குழந்தை யேசுவாவையும் எகிப்துக்கு அழைத்துச் சென்றதைத் தவிர (மட்டித்யாஹுவின் வாழ்க்கையைப் பற்றி எங்களுக்கு எதுவும் தெரியாது.(மாட்டித்யாஹு 2:13-23), மற்றும் இளம் இயேசுவின் பன்னிரண்டு வயதில் அவர் தனது குடும்பத்தை எருசலேமில் பஸ்காவுக்கு அழைத்துச் சென்றார் (லூக்கா 2:42-52). யோசப் எப்போது இறந்தார் என்பது எங்களுக்குத் தெரியாது, ஆனால், யேசுவா தனது பொது ஊழியத்தைத் தொடங்குவதற்கு முன்பே அது நன்றாக இருந்திருக்கும். வெளிப்படையாக அது மேசியாவின் சிலுவையில் அறையப்படுவதற்கு முன்பு இருந்தது, ஏனென்றால் இயேசு சிலுவையில் இருந்து தனது தாயை அப்போஸ்தலன் யோவானின் பராமரிப்பிற்குக் கொடுத்தார் (யோசனன் 19:26).¹⁰¹ அவர் பைபிளின் மறக்கப்பட்ட மனிதர்.

ஆனால் அவள் தன் முதற்பேறான மகனைப் பெற்றெடுக்கும் வரை அவளுடன் அவனுக்கு எந்த உறவும் இல்லை (மத்தேயு 1:25a). மேரி பிரசவிக்கும் வரை ஜோசப் அவளுடன் உடலுறவு கொள்ளவில்லை. ஆனால், கூடுதலாக, இயேசு பிறந்த பிறகு அவள் ஒரு கன்னியாக இருக்கவில்லை என்று வரை வார்த்தை நமக்கு சொல்கிறது. கிறிஸ்துவின் தெய்வத்தையும் மரியாளின் தூய்மையையும் பாதுகாக்க அதைத் தாண்டி எதுவும் தேவையில்லை. மேரியின் நிரந்தர கன்னித்தன்மையில் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் நம்பிக்கை பைபிளுக்கு உட்பட்டது அல்ல. அவள் கன்னியாக இருக்கவில்லை என்பது மட்டுமல்லாமல், அவள் குறைந்தது ஆறு குழந்தைகள், நான்கு மகன்கள் மற்றும் குறைந்தது இரண்டு மகள்களைப் பெற்றெடுத்தாள் என்பது எங்களுக்குத் தெரியும்.¹⁰²

ரோமன் கத்தோலிக்க தேவாலயத்தில் உள்ள பாதிரியார்கள் “கன்னி மேரி” பற்றி மீண்டும் மீண்டும் குறிப்பிடுகின்றனர். அவர்கள் யோசேப்பும் மிரியமும் கணவன்-மனைவி என்பதை ஒப்புக்கொண்டு, அவர்களை ஒரு சிறந்த மனித குடும்பமாக சித்தரிக்க முயற்சிக்கிறார்கள், ஆனால், அவர்கள் சாதாரண திருமண உறவில் வாழ்ந்ததை மறுக்கிறார்கள். ஆனால், இப்படிப்பட்ட இயற்கைக்கு மாறான உறவு என்பது வெளித்தோற்றத்தில் அபத்தமானது, மேலும் இதுபோன்ற அசாதாரண உறவுக்கு வேதத்தில் எங்கும் அங்கீகாரம் வழங்கப்படவில்லை. உண்மையில், இதற்கு நேர்மாறானது உண்மைதான். திருமண வாழ்க்கையைப் பற்றி கொரிந்துவில் உள்ள தேவாலயத்திற்கு ரப்பி ஷால் எழுதிய கடிதத்தில், அவர் கூறுகிறார்: கணவன் தனது மனைவிக்கு தனது திருமண கடமையை நிறைவேற்ற வேண்டும், அதே போல் மனைவி கணவனுக்கும் . . . ஒருவேளை பரஸ்பர சம்மதத்துடனும், ஒரு காலத்திற்கும் (வாழ்நாள் முழுவதும் அல்ல) ஒருவரையொருவர் பறிக்காதீர்கள், அதனால் நீங்கள் பிரார்த்தனையில் ஈடுபடுவீர்கள். உங்கள் சுயக்கட்டுப்பாடு இல்லாததால் சாத்தான் உங்களைச் சோதிக்காதபடிக்கு மீண்டும் ஒன்று சேருங்கள் (முதல் கொரிந்தியர் 7:3 மற்றும் 5). அத்தகைய ஏற்பாடு இயற்கைக்கு முரணானதாகவும், இரு தரப்பினருக்கும் வெறுமனே ஏமாற்றமாகவும் இருந்திருக்கும். பாதிரியார்கள் மேரியின் நிரந்தர கன்னித்தன்மையை கைவிட வேண்டும் அல்லது ஜோசப் மற்றும் மேரி சிறந்த மனித குடும்பத்தை பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகிறார்கள் என்ற எண்ணத்தை கைவிட வேண்டும்.¹⁰³

மேலும் அவள் அவருக்கு இயேசு என்று பெயரிட்டாள் (மத் 1:25b). பெயர் மிரியமுக்குத் தெரியவந்தது, இப்போது அது ஜோசப்பிற்கும் தெரியவந்தது.ஏனென்றால் அவர் தனது மக்களை அவர்களின் பாவங்களிலிருந்து காப்பாற்றுவார் என்பதால் இந்த பெயர் கொடுக்கப்பட்டது (மத் 1:21).¹⁰⁴

ஒரே ஒரு விஷயம்தான் கவலையாக இருந்தது. வேதாகமத்தை அவர்கள் அறிந்திருந்ததால், தாவீதின் நகரமான பீட்-லெகேமில் அரசர்களின் ராஜா பிறப்பார் என்பதை உணர்ந்தார்கள். இருப்பினும், அவர்கள் சமாரியா வழியாகச் சென்றால், பெத்லகேமுக்கு வடக்கே தொண்ணூறு மைல் தொலைவில் உள்ள நாசரேத்தில் அவர்களின் மகன் பிறப்பார். மேரிக்கு எங்கும் பயணம் செய்யும் எண்ணம் இல்லை. கோடை மாதங்களில், மற்றும் இலையுதிர்காலத்தின் தொடக்கத்தில், நகரத்தின் வயதான பெண்கள் அவள் கர்ப்பமாக இருப்பதைக் கவனித்திருப்பார்கள், மேலும் அவர்கள் வீட்டிற்கு அருகிலேயே இருக்குமாறு அவளுக்கு அறிவுரை கூறியிருக்கலாம். எலிசபெத்தின் குழந்தையைப் பார்க்க அவள் செல்ல மாட்டாள், அதனால், அவள் ஏன் பெத்லகேமுக்குப் பயணம் செய்ய வேண்டும் என்று நினைக்கிறாள்? ஜோசப் தலையசைத்தார். அவனும் அவ்வாறே உணர்ந்தான். பீட்-லெகெம் வெகு தொலைவில் இருந்தார், மனிதாபிமானமாகச் சொன்னால், கர்ப்பவதியான மனைவியை கழுதையில் ஏற்றிக்கொண்டு செல்லும் எண்ணம் அவருக்கு இல்லை.

ஜோசப் தனது சொந்த மரியாதையை விட கர்த்தருக்கு கீழ்ப்படிவதை மதிப்பிட்டார். கடவுள் அவருக்கு உண்மையை வெளிப்படுத்தியவுடன், அவர் உடனடியாக நம்பினார் மற்றும் அவருடைய சித்தத்திற்குக் கீழ்ப்படிந்தார், சத்தியம் நம்பமுடியாதது. இது யோசேப்பின் நம்பிக்கையின் ஆழத்தை வெளிப்படுத்தியது, குறிப்பாக வெளிப்பாடு ஒரு கனவில் மட்டுமே இருந்தது. இது, கர்த்தருக்குக் கீழ்ப்படியும்படி நம்மை அழைக்க வேண்டும், அவருடைய வார்த்தையை நம்பாதவர்களை விட வித்தியாசமாக பதிலளிக்க வேண்டும். அவர் மட்டுமே இந்த வெளிப்பாட்டைப் பெற்றதால், அந்த நேரத்தில் மற்றவர்கள் அவர் திருமணத்திற்கு முன்பே மிரியம் கர்ப்பமாகிவிட்டார் என்று நினைக்கிறார்கள். கவுரவத்தின் மதிப்பால் ஆதிக்கம் செலுத்தும் சமூகத்தில் அவர் அவமானத்திற்குரியவராக இருப்பார். YHVH க்கு ஜோசப் கீழ்ப்படிந்ததால், அவருடைய சொந்த நற்பெயருக்கு மதிப்பளிக்கும் உரிமையை இழந்தார். நீங்கள் கடவுளை எவ்வளவு நம்புகிறீர்கள்?¹⁰⁵

John Kumar2024-06-01T18:50:39+00:000 Comments

Ao – ஜான் ஞானஸ்நானம் பிறப்பு லூக்காவின் 1: 57-80

ஜான் ஞானஸ்நானம் பிறப்பு
லூக்காவின் 1: 57-80

ஜான் பாப்டிஸ்ட் டிஐஜியின் பிறப்பு: லூக்கா 1:13-17ல் உள்ள அடோனாயின் தேவதையின் வார்த்தைகளை ஜானின் பிறப்பு எவ்வாறு நிறைவேற்றியது? இந்த நிகழ்வுகளுக்கு அக்கம்பக்கத்தினர் மற்றும் உறவினர்கள் எவ்வாறு பதிலளித்தனர்? இவை அனைத்தும் நற்செய்தியை எவ்வாறு ஊக்குவிக்கத் தொடங்குகின்றன? சகரியா ஆண்டவனைப் புகழ்ந்து பேசும் எல்லா விஷயங்களையும் பட்டியலிடுங்கள். லூக்கா 1:46-55 இல் உள்ள மேரியின் பாடலுடன் அவருடைய பாடல் எவ்வாறு ஒப்பிடப்படுகிறது? இந்தப் பாடலின்படி, முக்தியின் நோக்கம் என்ன? Z’karyah பாடல், TaNaKh நாட்களில் இருந்து மேசியாவின் வருகை வரை கடவுளின் விரிவடையும் திட்டத்தை எவ்வாறு காட்டுகிறது?

பிரதிபலிப்பு: இறைவனின் கரம் யாரோ ஒருவருடன் இருப்பது உங்களுக்கு என்ன அர்த்தம்: வெற்றி? தைரியமா? செல்வம்? பொறுமையா? புனிதம்? யோசினனின் வாழ்க்கையில் அவனுடைய கை எவ்வாறு காணப்பட்டது? அது உங்களுக்கு என்ன அர்த்தம்? இந்தப் பாடலில் பட்டியலிடப்பட்டுள்ள வாக்குறுதிகளில், உங்கள் வாழ்வில் இந்தக் கட்டத்தில் உங்களுக்கு மிகவும் பொருத்தமானது எது? ஏன்? உங்கள் வாழ்வில் தேவன் தம்முடைய இரட்சிப்பின் திட்டத்தை எவ்வாறு வெளிப்படுத்தினார்? உங்களுக்கான வழியைத் தயார் செய்ய உதவியவர் யார்? இயேசுவின் மீதான உங்கள் உறுதிப்பாட்டிற்கு உங்களை வழிநடத்திய சில முக்கிய நிகழ்வுகள் யாவை?

ஹெரால்டுக்கு என்ன நடக்குமோ, அது அரசனுக்கும் நடக்கும் என்ற மையக்கருத்தை இது தொடங்குகிறது.

எலிசபெத் தன் குழந்தையைப் பெற்றெடுக்கும் நேரம் வந்தபோது, அவள் ஒரு மகனைப் பெற்றெடுத்தாள் (லூக்கா 1:57). எலிஷேவாவின் மலட்டுத்தன்மையின் சூழ்நிலைகள் பரவலாக அறியப்பட்டன; எனவே ஜானின் பிறப்பு இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்டதாக அங்கீகரிக்கப்பட்டது. அவளுடைய அயலவர்களும் உறவினர்களும் கர்த்தர் அவளுக்கு மிகுந்த இரக்கம் காட்டினார் என்று கேள்விப்பட்டு, அவளுடைய மகிழ்ச்சியைப் பகிர்ந்து கொண்டனர் (லூக்கா 1:58). எலிசபெத் கர்ப்ப காலம் முழுவதும் தனிமையில் இருந்ததாகத் தெரிகிறது. இங்குள்ள அபூரண பதட்டம் மீண்டும் மீண்டும் செயலைக் காட்டுகிறது, அவர்கள் அவளுடன் மீண்டும் மீண்டும் மகிழ்ச்சியடைந்தனர்.

எட்டாம் நாள் குழந்தைக்கு விருத்தசேதனம் செய்ய வந்தார்கள். ஆபிரகாமுடன் கடவுள் செய்த உடன்படிக்கையின் கீழ் ஒரு யூதர் இருப்பதற்கான ஒரே நிபந்தனை சிறுவனின் எட்டாவது நாளில் விருத்தசேதனம் செய்வது (ஆதியாகமம் பற்றிய எனது வர்ணனையைப் பார்க்கவும், இணைப்பைக் காண En –For Generations to Come ஒவ்வொரு ஆணும் எட்டு நாட்கள் ஆக வேண்டும். விருத்தசேதனம் செய்யப்பட்டவர்). அவரது அண்டை வீட்டாரும் உறவினர்களும் அவருக்கு அவரது தந்தையின் பெயரை வைக்க முயன்றனர் – சகரியா ஜூனியர். . நீங்கள் விரும்பினால் (லூக்கா 1:59). இறுதி ஆசீர்வாதம் பேசப்பட்டு, விருத்தசேதனம் செய்யப்பட்டதும், திராட்சரசக் கோப்பையின் மேல் கிருபையின் இறுதி அறிவிப்பு வந்ததும், “எங்கள் கடவுளும் எங்கள் பிதாக்களின் கடவுளும், இந்தக் குழந்தையை அவன் தந்தைக்கும் தாய்க்கும் எழுப்பி, அவன் பெயரைச் சூட்டவும். Z’karyah என்று அழைக்கப்படும்.” 79 ஆனால் அவரது தாயார் குறுக்கிட்டு பேசினார்: இல்லை! அவர் யோவான் என்று அழைக்கப்படுவார் (லூக்கா 1:60). சகரியா ஏற்கனவே கோவிலில் தனது அனுபவத்தை எலிசபெத்திடம் பலமுறை தெரிவித்திருந்தார், மேலும் அவள் கர்த்தருடைய தூதனின் கட்டளைக்குக் கீழ்ப்படிந்தாள்.

இருப்பினும், இது யூத பாரம்பரியத்திற்கும் நடைமுறைக்கும் முரணானது, எனவே அங்கு கூடியிருந்த சமூகத்தில் ஒரு பிரச்சனையை எழுப்பியது. அவர்கள் அவளிடம், “உன் உறவினர்களில் அந்தப் பெயரை உடையவர் எவரும் இல்லை” (லூக்கா 1:61) என்றார்கள். அன்றைய யூத வழக்கப்படி, உயிருடன் இருக்கும் அல்லது இறந்த எந்த உறவினரின் பெயரையும் குழந்தைக்கு வைப்பார்கள். கடவுள் விருத்தசேதனத்தை ஏற்படுத்திய நேரத்தில் ஆபிராம் மற்றும் சாராய் ஆகியோரின் பெயர்களை கடவுள் மாற்றியதே இதற்குக் காரணம் என்று ரபீக்கள் கற்பிக்கிறார்கள். நவீன யூத பாரம்பரியத்தில் இது இன்னும் ஓரளவுக்கு செய்யப்படுகிறது. ஏற்கனவே இறந்து போன உறவினரின் பெயரை உங்கள் குழந்தைகளுக்குப் பெயரிடுவீர்கள். ஆனால், சகரியா அல்லது எலிசபெத்தின் குடும்பத்தில் ஜான் என்று பெயரிடப்பட்ட யாரும் இல்லை. எனவே, விருத்தசேதன விழாவில் இருந்த மற்ற யூதத் தாய் எலிஷேவா செய்வதைப் பிடிக்கவில்லை, அவள் தலைக்கு மேல் தன் கணவனிடம் செல்லத் திட்டமிட்டாள்.⁸⁰ அவர் நிச்சயமாக அவளை நேராக்குவார்!

ஒன்பது மாதங்களாக காது கேளாதவராகவும், வாய் பேச முடியாதவராகவும் இருந்த அவரது தந்தை ஸகர்யாவிடம், குழந்தைக்கு என்ன பெயர் வைக்க விரும்புகிறார் என்பதை அறிய, அவர்கள் அவருக்கு அடையாளங்களைச் செய்தனர். அவர் எழுத்து மாத்திரை கேட்டார். மெழுகு நிரப்பப்பட்ட ஒரு மரத்துண்டு அவரிடம் கொடுக்கப்பட்டிருக்கலாம். மேலும் அனைவரையும் வியப்பில் ஆழ்த்தும் வகையில், “அவன் பெயர் யோசனன்” என்று எழுதினார். இந்த கீழ்ப்படிதல் செயல், காது கேளாமை மற்றும் ஊமை ஆகிய இரண்டும் பற்றிய அவரது தீர்ப்பை நீக்கி அவரால் பேச முடிந்தது. உடனே அவன் வாய் திறக்கப்பட்டு அவனது நாக்கு விடுவிக்கப்பட்டது. கடவுளின் தண்டனை விரும்பிய பலனைப் பெற்றது, மேலும் அவர் கடவுளைப் புகழ்ந்து பேசத் தொடங்கினார் (லூக்கா 1:62-64). கோவிலில் அவரது கடைசி வார்த்தைகள் சந்தேக வார்த்தைகளாக இருந்தன; அவர் காது கேளாதவராகவும் ஊமையாகவும் இருந்தார் என்ற பாடம் கற்றுக்கொண்ட பிறகு அவருடைய முதல் வார்த்தைகள் நம்பிக்கை மற்றும் பாராட்டு வார்த்தைகளாக இருந்தன. ஆனால், கடவுள் நம் ஜெபங்களைக் கேட்டு பதிலளிக்கும்போது, ஜகாரியாவைப் போல, நாம் உண்மையில் எழுந்து மகிழ்ச்சியடைகிறோம்.

சகரியாவின் தீர்க்கதரிசனம் அண்டை வீட்டாரை பிரமிப்புடன் நிரப்பியது, அல்லது கர்த்தருக்கு ஆரோக்கியமான பயம் (நீதிமொழிகள் 9:10), நீண்டகாலமாக எதிர்பார்க்கப்பட்ட மேசியாவுக்கான வழி தயாராகி வருவதை அவர்கள் உணர்ந்தபோது சரியான பதில் இது. யூதேயாவின் மலைநாடு முழுவதும் ஜனங்கள் இவைகளையெல்லாம் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். உண்மையில், அவர்கள் சுவிசேஷகர்களாக ஆனார்கள், அவர்கள் யூதேயாவின் கிராமப்புறங்கள் முழுவதிலும் Z’karyah சொன்ன உண்மைகளை அறிவித்தனர். இதைக் கேட்ட அனைவரும் வியந்தனர். இந்த காரணத்திற்காக பலர் கேள்வி எழுப்பினர்: இந்த குழந்தை என்னவாக இருக்கும்? கர்த்தருடைய கரம் அவரோடு இருந்தது (லூக்கா 1:65-66). இறைவனின் கை என்ற சொற்றொடர் கடவுளின் சக்திவாய்ந்த இருப்புக்கான TaNaKh இன் பொதுவான வெளிப்பாடு ஆகும்.

அவருடைய தந்தை சகரியா ஆவியால் நிரப்பப்பட்டார். Ruach Ha’Kodesh இன் கட்டுப்பாட்டின் கீழ், அவர் TaNaKh (Lk 1:67) இல் காணப்பட்டதைப் போன்ற அதிகாரத்துடன் ஒரு செய்தியை தீர்க்கதரிசனம் கூறினார்: அவர் லூக்காவில் மேரி 1:46-66 பதிவு செய்த நான்கு பாடல்களில் இரண்டாவது பாடலைப் பாடினார். சகரியா 1:68-79, தேவதூதர்களின் பாடகர் குழு 2:14, மற்றும் சிமியோன் 2:29-32.

சகரியாவின் பாடல் இரண்டு முக்கிய பிரிவுகளாக பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. முதலாவதாக, வரவிருந்த மேஷியாக்கை Z’karyah புகழ்கிறார் (லூக்கா 1:68-75). முழு முதல் பகுதியும் கிரேக்க மொழியில் ஒரு வாக்கியத்தைக் கொண்டுள்ளது. யோவானின் பிறப்பு மற்றும் மேசியாவின் கருவுறுதல் ஆகியவற்றுடன் ஏற்கனவே தொடங்கிய கடவுளின் வேலையைப் பற்றி பாடுவதன் மூலம் அவர் தனது பாடலைத் தொடங்கினார்: இஸ்ரவேலின் கடவுளாகிய கர்த்தர் தம்முடைய மக்களிடம் வந்து அவர்களை மீட்டுக்கொண்டதால் அவருக்கு ஸ்தோத்திரம். (லூக் 1:68). மீண்டும் அவர் வரவிருக்கும் மேசியாவை யூத உடன்படிக்கைகளுடன் தொடர்புபடுத்துவதைக் காண்கிறோம். தேவன் செய்யத் தொடங்கியதையே, நீண்ட காலத்திற்கு முன்பு தம்முடைய பரிசுத்த தீர்க்கதரிசிகளின் வாயிலாக அவர் வாக்குறுதி அளித்தார் (லூக்கா 1:70).

அவர் தம் அடியான் தாவீதின் வீட்டில் நமக்காக இரட்சிப்பின் கொம்பை எழுப்பினார் (லூக்கா 1:69). ஒரு கொம்பின் உருவம் விலங்கின் வலிமையைக் குறிக்கிறது. யோகனான் தாவீதின் வீட்டாருடன் இணைக்கப்படாததால் (சங்கீதம் 132:17), இரட்சிப்பின் கொம்பு யோக்கானனைக் குறிக்க முடியாது, ஆனால், அறிவித்த மேஷியாக்கைக் குறிக்கிறது. இங்கு குறிப்பிடப்பட்டுள்ள இரட்சிப்பு அரசியல் அல்ல, தனிப்பட்டது. இது கிறிஸ்துவுடன் ஒரு தனிநபரின் உறவைப் பற்றி பேசுகிறது. இது நபரின் வாழ்க்கையை உள்ளடக்கியது (லூக்கா 9:24), மேலும் அவர்கள் இழந்தது போனதை அடையாளம் கண்டுகொள்பவர்களுக்கானது (லூக்கா 19:10). இது விசுவாசத்தின் மூலம் வருகிறது (லூக்கா 7:50, 17:19, 18:42), அவர்களின் பாவங்களை மன்னிப்பதன் மூலம் (லூக்கா 1:77). விசுவாசத்தைக் காப்பாற்றுவது நம் எதிரிகளிடமிருந்தும், நம்மைப் பகைக்கிற அனைவரின் கையிலிருந்தும் இரட்சிப்பை விளைவிக்கிறது (லூக்கா 1:71; இரண்டாம் சாமுவேல் 22:18; சங்கீதம் 18:17, 106:10). லூக்கா இரட்சிப்பை பாவத்திலிருந்து இரட்சிப்பதாகப் புரிந்துகொண்டார், லூக்காவின் ,யோவானின் கூற்றுப்படி செய்தியில் சாட்சியாக இயேசு கொண்டுவரும் இரட்சிப்பை யோவான் புரிந்துகொண்டார் (லூக்கா 3:7-14).⁸²

வசனங்கள் 72 மற்றும் 73 இல் வார்த்தைகளின் மீது ஒரு நாடகம் உள்ளது. Z’karyah நினைவில் கொள்ள கொள்வது மற்றும் எலிஷேவாவின் பெயர் கடவுளின் சத்தியம் என்று பொருள். ஆகவே, தனக்கின் நீதிமான்களுக்கு அளித்த வாக்குறுதிகளை நிறைவேற்றுவதற்காக ADONAI அடோனை தனது சத்தியத்தை நினைவில் கொள்கிறார் என்று நாம் நம்பலாம். அவர் நம் முன்னோர்களுக்கு இரக்கம் காட்டுவார், அவருடைய பரிசுத்த உடன்படிக்கையை நினைவுகூருவார் (லூக்கா 1:72). இது இன்று நமக்கு ஆறுதலாக இருக்க வேண்டும், ஏனென்றால் கடவுள் ஒரு வாக்குறுதியைக் கடைப்பிடிப்பவர் என்று நாம் உறுதியாக நம்பலாம். அவர் இஸ்ரவேலருக்கு அளித்த அவரது வாக்குறுதிகளை நிறைவேற்றுவார், மேலும் அவர் நமக்கு அளித்தஅவரது வாக்குறுதிகளை நிறைவேற்றுவார்.

எதிரிகளின் கையிலிருந்து நம்மை மீட்பதாக அவர் நம் தந்தை ஆபிரகாமிடம் (ஆதியாகமம் 17:4 மற்றும் 22:16-17) சத்தியம் செய்தார். மீண்டும் லூக்கா இந்த மீட்பை அடையாளப்பூர்வமாக புரிந்துகொண்டார் (சங்கீதம் 97:10 ஐப் பார்க்கவும்). இந்த மீட்பு எரேமியா 31:31-34 இல் ADONAI அடோனாய் வாக்குறுதியளிக்கப்பட்ட இரட்சிப்பை உள்ளடக்கியது, அங்கு இஸ்ரவேலரின் பாவங்களைஅவர் மன்னிப்பதாகவும், அவர்களைச் சுத்திகரிப்பதாகவும், அவர்களுக்கு ஒரு புதிய இதயத்தைக் கொடுப்பதாகவும், செயல்படுத்த உதவுவதாகவும் மற்றும் அச்சமின்றி அவரைச் சேவிக்க உறுதியளித்தார் ( லூக்கா 1:73-74) நம்முடைய எல்லா நாட்களிலும் அவருக்கு முன்பாக பரிசுத்தத்திலும் நீதியிலும் (லூக்கா 1:75).⁸³ நம்முடைய எல்லா நாட்களும் சங்கீதம் 16:11 மற்றும் 18:51 இல் முடிவாகப் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. இது கடவுளின் இரட்சிப்பின் நித்திய தன்மையையும் அதனுடன் தொடர்புடைய மனித பிரதிபலிப்பையும் வெளிப்படுத்துகிறது.

இரண்டாவதாக, ராஜா மெசியாவின் முன்னோடியாக இருக்கும் தனது சொந்த மகனைப் பற்றி சகரியா பாராட்டுகிறார் (லூக்கா 1:76-79). கர்த்தர் ஏற்கனவே செய்யத் தொடங்கியதை விவரிக்கும் கடந்த காலத்திலிருந்து, யோவானின் எதிர்கால ஊழியத்தைப் பற்றி குறிப்பாகப் பேசும் எதிர்கால காலத்திற்கு இந்த கட்டத்தில் ஒரு மாற்றம் உள்ளது.⁸⁴ இங்கே சகரியா, பரிசுத்த ஆவியின் தூண்டுதலின் கீழ் , எலியா மேசியாவிற்கு முந்தியதாக மல்கியாவின் தீர்க்கதரிசனத்தை நினைவுபடுத்துகிறார்: மேலும் நீ, என் குழந்தை, உன்னதமானவரின் தீர்க்கதரிசி என்று அழைக்கப்படுவாய்; கர்த்தருக்கு வழியை ஆயத்தப்படுத்த நீங்கள் அவருக்கு முன்பாகச் செல்வீர்கள், யோசனனின் பணி ஒரு தீர்க்கதரிசியின் பதவியை ஏற்று அரசனுக்கு வழியை ஆயத்தப்படுத்துவதாகும். யோவான் உன்னதமானவரின் தீர்க்கதரிசியாக இருந்தபோது (லூக்கா 1:76), இயேசு உன்னதமானவரின் மகன் (லூக்கா 1:32). மலடியான பெண்ணுக்கு ஜானின் பிறப்பு அதிசயமானது, ஆனால், யேசுவா ஒரு கன்னிப் பெண்ணுக்குப் பிறந்தது தனித்துவமானது மற்றும் முன்னோடியில்லாதது. கர்த்தருக்கு வழியை ஆயத்தம் செய்வதே யோகனனின் பங்கு (லூக் 1:17), ஆனால் இயேசுவே அந்த இறைவன் – இரட்சகர், அவர் மேசியா (2:11).⁸⁵

ஜான் இரட்சகர் அல்ல, அவருடைய செய்தியைக் காப்பாற்ற முடியவில்லை. அவருடைய ஊழியம், தேவனுடைய மக்களுக்கு அவர்களுடைய பாவ மன்னிப்பின் மூலம் இரட்சிப்பை அளிக்கும் இரட்சகரை அறிமுகப்படுத்துவதாக இருந்தது (லூக்கா 1:77). மேசியா கொடுக்கும் மீட்பு அரசியல் விடுதலை அல்ல, மாறாக அவர்களின் பாவ மன்னிப்பை உள்ளடக்கிய இரட்சிப்பாகும். இதன் விளைவாக, எரேமியாவின் தீர்க்கதரிசனம் நிறைவேறும்: இனி ஒரு மனிதன் தன் அண்டை வீட்டாருக்கும், அல்லது ஒரு மனிதன் தன் சகோதரனுக்கும், “அதோனை அறிந்துகொள்” என்று கற்பிப்பதில்லை, ஏனென்றால் அவர்களில் சிறியவர்கள் முதல் பெரியவர்கள் வரை அனைவரும் என்னை அறிவார்கள். கர்த்தர் அறிவிக்கிறார். நான் அவர்களுடைய அக்கிரமத்தை மன்னிப்பேன், அவர்களுடைய பாவங்களை இனி நினைக்க மாட்டேன் (எரேமியா 31:34).

நமது கடவுளின் கனிவான கருணையால் மட்டுமே இரட்சிப்பு சாத்தியமாகும், அதன் மூலம் உதய சூரியன் வானத்திலிருந்து நமக்கு வரும் (லூக்கா 1:78). உதய சூரியன் என்பது பகல் நட்சத்திரம் அல்லது காலை நட்சத்திரம், இது பரலோகத்திலிருந்து நம்மிடம் வரப்போகும் நீதியின் குமாரனை (மல்கியா 4:2) அறிவிக்கும் விடிவெள்ளி நட்சத்திரம் என்ற அர்த்தத்தில் நாள் வருவதை அறிவிக்கிறது. இதன் விளைவாக, யோகனானின் ஊழியம் இருமடங்கு இருக்கும், முதலில் இருளிலும் மரணத்தின் நிழலிலும் வாழும் அந்த புறஜாதிகள் மீது பிரகாசிக்கவும், இரண்டாவதாக நமது பாதங்களை அல்லது இஸ்ரவேல் தேசத்தை சமாதானப் பாதையில் வழிநடத்தவும் (1:79). இது முந்தைய வசனத்தில் உதிக்கும் சூரியனின் உருவத்தை எடுத்துக் காட்டுகிறது. வசனங்கள் 68-79 மேற்கில் பெனடிக்டஸ் என்று அறியப்படுகிறது (இது வல்கேட்டில் உள்ள பிரிவின் முதல் வார்த்தை). மாக்னிஃபிகண்ட் போலவே (பார்க்க An – The Song of Mary), முழு தீர்க்கதரிசனமும் மொழியில் உள்ளது TaNaKh.⁸⁶

மேலும் குழந்தை வளர்ந்து வலிமை பெற்றது (லூக்கா 1:80a). வேதாகமத்தில் வேறு இடங்களில் இணையான கணக்குகளைக் காண்கிறோம். மேசியாவின் வளர்ச்சியை விவரிக்கும் முதல் ஏழு வார்த்தைகள் (கிரேக்கத்தில் ஆறு வார்த்தைகள்) லூக்கா 2:40 ஐ ஒத்திருக்கிறது. ஆனால், மிக முக்கியமாக, அவர் ஆவியில் பலமானார். யோகனான் பரிசுத்த ஆவியினால் நிரப்பப்படுவார் என்று நாம் முன்பே அறிந்தோம் (லூக்கா 1:15), அந்த தீர்க்கதரிசனத்தின் நிறைவேற்றத்தை இங்கே காண்கிறோம். இதேபோன்ற மொழி நீதிபதிகளிலும் காணப்படுகிறது, அங்கு சாம்ப்சன் வளர்ந்தார் மற்றும் ருவாச் ஹாகோடெஷ் அவர் மீது வந்தார் (நீதிபதிகள் 13:24-25 மற்றும் 3:10). இவ்வாறு, ஜான் உடல் ரீதியாகவும் ஆன்மீக ரீதியாகவும் வலுவாக வளர்ந்தார்.

இது ஒரு சுருக்கக் கணக்கு. அவர் இஸ்ரவேலுக்கு பகிரங்கமாகத் தோன்றும் வரை வனாந்தரத்தில் தொடர்ந்து வளர்ந்தார் (1:80b). ஒரு இளைஞனுக்கு இது சாதாரணமாக இல்லை. சிறுவயதிலிருந்தே யோசினன் அறிந்திருந்த சிறப்பான பணியின் காரணமாக, அவர் எலியாவின் பாத்திரத்தை பின்பற்றினார் (லூக்கா 1:17). லூக்கா ஜானின் பெயரை ஒரு இலக்கிய சாதனமாகக் குறிப்பிடுகிறார், Z’karyah இன் நீண்ட பாடலுக்குப் பிறகு, நம்மை மீண்டும் கதைக்குக் கொண்டுவருகிறார். அவரது வாழ்க்கையின் ஆரம்பத்தில், அவர் எப்போது பிறந்தார் என்று எங்களுக்குத் தெரியாது, அவர் பிறந்த ஊரை விட்டு யூதேயாவின் வனாந்தரத்திற்குச் செல்கிறார். அவர் தனது வாழ்நாளின் பெரும்பகுதியை அங்கேயே கழிக்கிறார். இது ஜானை அவருடைய நாளிலிருந்த யூத மதத்திலிருந்து பிரித்தது. இறுதியாக முப்பது ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு அவருடைய பொதுச் செய்தி வந்தபோது, அது ரபீனிய யூத மதத்திலிருந்து வேறுபட்டது.⁸⁷

John Kumar2024-06-01T18:43:06+00:000 Comments

Cd – El sacrificio del Mesías fue una vez para siempre 10: 11-14

El sacrificio del Mesías fue una vez para siempre
10: 11-14

El sacrificio del Mesías fue una vez para siempre ESCUDRIÑAR: Debido a la naturaleza santa de Dios, ¿qué se debe quitar para que alguien tenga acceso a Dios? ¿Cuál es el doble significado del hecho de que Jesús se sentó a la diestra de Dios? ¿Cuál es el significado de los contrastes entre el sistema sacrificial levítico y el sacrificio que hizo Cristo? ¿De qué manera el único sacrificio de Jesús por los pecados hizo innecesarios los sacrificios futuros? ¿Cuál es la diferencia entre la santificación posicional y la santificación práctica? ¿Qué garantizó la muerte del Mesías en la cruz? ¿Qué probó que el Adversario no pudo derrotar a Yeshua?

REFLEXIONAR: ¿Cuál es el estándar para entrar al cielo? ¿Cuándo fue usted hecho perfecto? ¿Cuándo termina el proceso de santificación? ¿Se puede alcanzar la perfección en esta vida? ¿De qué manera lo está llamando ADONAI a practicar una mayor santidad? Si le pidieran que memorizara un versículo del 10:1 al 14, ¿cuál elegiría y por qué?

Continuamos mostrando las insuficiencias de los sacrificios de animales comparándolos con la suficiencia del sacrificio del Mesías. De siete maneras diferentes se muestra que Su sacrificio es mejor.

Los sacerdotes levitas todavía estaban ministrando en el Templo de Jerusalén, lo que demuestra que el libro fue escrito antes del año 70 dC, momento en el cual el templo fue destruido por los romanos (vea el comentario sobre La vida de Cristo Mt – La destrucción de Jerusalén y el Templo en Tishá B’Av en el 70 dC).²⁶³

Cuarto, el sacrificio de Yeshua es mejor porque quita el pecado: Y todo sacerdote en verdad está de pie día tras día ministrando y ofreciendo repetidamente los mismos sacrificios, que nunca pueden quitar los pecados. Pero Éste, habiendo ofrecido un solo sacrificio para siempre por los pecados, se sentó a la diestra de Dios (Hebreos 10:11-12 citando el Salmo 110:1). Sacerdote es en hebreo cohen. El sacrificio del Mesías fue mejor porque quita el pecado, lo que los sacrificios levíticos nunca podrían hacer. Con el Nuevo Pacto (Brit Hadashah) se pasó de los sacrificios diarios a un solo sacrificio, y de muchos sacrificios ineficaces a un sacrificio perfecto. Estos dos versículos son una serie de contrastes: los muchos sacerdotes con el único Sacerdote, la posición de pie continua de los sacerdotes levitas con la posición sentada del Gran Sacerdote, los sacrificios repetidos con el sacrificio único, y los sacrificios ineficaces que sólo cubrieron el pecado con el sacrificio eficaz de Jesucristo que quita completamente el pecado. Los sacerdotes levitas siempre estuvieron de pie porque su ministerio nunca terminó. Pero Yeshua no necesitaba estar de pie porque Su obra estaba completa. Los sacerdotes levitas, con toda su repetición, nunca pudieron quitar los pecados, sin embargo, Jesús con Su sacrificio quitó los pecados de los creyentes para siempre.²⁶⁴

Quinto, el sacrificio de Cristo es mejor porque destruyó a Sus enemigos: …de ahí en adelante esperando hasta que sus enemigos sean puestos por estrado de sus pies (Hebreos 10:13 citando Salmo 110:1). El sacrificio de Cristo fue mejor porque venció a sus enemigos. Todos los sacrificios levíticos no hicieron nada para deshacerse del Adversario. No tuvieron absolutamente ningún efecto sobre él, ni sobre los demonios, ni sobre las personas impías que lo sirven. Pero cuando Jesús murió en la cruz, resucitó y ascendió al Tabernáculo celestial, Él asestó un golpe de muerte a todos Sus enemigos. Primero, venció al que tiene poder sobre la muerte, para anular mediante la muerte el poder de aquel que tenía el poder de la muerte, es decir, el diablo (Hebreos 2:14b). Segundo, Jesús también triunfó sobre todos los demás ángeles caídos (Colosenses 2:14-15). Tercero, Jesús desarmó y triunfó sobre todos los principados y autoridades de todos los tiempos que han rechazado y se han opuesto a ADONAI (Colosenses 2:15). Ahora Él sólo espera “que sus enemigos sean puestos por estrado de sus pies,” es decir, hasta que reconozcan Su señorío inclinándose a Sus pies (Filipenses 2:10).

Yeshua el Mesías estará por encima de todos aquellos que fueron sus enemigos. Ganó la victoria sobre ellos en la cruz. Allí, todos los enemigos de Dios a lo largo de los siglos se reunieron para infligirle a Él lo peor, que fue la muerte (vea el comentario sobre La vida de Cristo Lv – Las Segundas Tres Horas de Jesús en la Cruz: La Ira de Dios). Pero Jesús venció a la muerte, así como venció a los demás enemigos. Él también conquistó la muerte para todos los que alguna vez han creído y alguna vez creerán en Él. Yeshua convirtió lo peor del Adversario en lo mejor de YHVH.²⁶⁵

Sexto, el sacrificio del Mesías es mejor porque perfecciona a los creyentes para siempre: Porque con una sola ofrenda hizo perfectos para siempre a los santificados (10:14). La palabra perfecto es la traducción del griego teleioo, que significa llevar a un estado completo. Aquí el Ruach Ha-Kodesh enfatiza que la culminación significa salvación. El pecador recibe todo lo necesario para que la salvación sea recibida por la fe en el sacrificio del Mesías. La muerte de Cristo en la cruz quita el pecado para siempre de aquellos que le pertenecen a Él. Estamos totalmente seguros en nuestro Salvador (vea el comentario sobre La vida de Cristo Ms – La Seguridad Eterna del Creyente). El perdón es permanente por Su sacrificio.

Subraye la palabra perfecto. Tenga en cuenta que la palabra no es mejor. No mejorando. No en alza. Dios no mejora. Él hizo y hace perfecto; Él no nos mejora… Él nos completa. Ahora yo me doy cuenta de que hay un sentido en el decir que somos pecadores. Todavía nos equivocamos, todavía tropezamos. Todavía hacemos exactamente lo que no queremos hacer. Pero cuando se trata de nuestra posición ante Dios, nuestra posición ante ADONAI, somos perfectos. Cuando nos ve a cada uno de nosotros, no ve nuestro pecado, nos ve como alguien que ha sido perfeccionado por medio de Aquel que es perfecto: Jesucristo.²⁶⁶

Los que ahora son santificados en su santificación práctica, desde el punto de vista de Dios, han sido perfeccionados para siempre en su santificación posicional. Este versículo es bueno para mostrar el contraste entre la práctica y la posición. Anteriormente tratamos con la santificación posicional: debido a que los creyentes están en Cristo, DIOS (Ha’Shem) los ve como santificados permanentemente, y ya son perfectos ante Sus ojos (vea Cc – La Suficiencia del Sacrificio del Mesías). Ellos no son perfectos por cómo viven sus vidas, sino por lo que son en Cristo. En la práctica, todavía pecan; por lo tanto, el Espíritu de Dios los está conformando lentamente a la imagen de ADONAI. ²⁶⁷

Al igual que la salvación, la santificación tiene aspectos pasados, presentes y futuros. Pasado: Porque con una sola ofrenda hizo perfectos para siempre a los santificados (Hebreos 10:14). Presente: En esa voluntad somos santificados por la ofrenda del cuerpo de Jesús el Mesías una vez y para siempre (Hebreos 10:10). La santificación es también un proceso de toda la vida. Futuro: Al mismo tiempo, la santificación es algo que experimentaremos plenamente solo en nuestra resurrección. He aquí, os digo un misterio: No todos dormiremos, pero todos seremos transformados, en un instante, en un abrir y cerrar de ojos, a la final trompeta (porque sonará la trompeta), y los muertos serán resucitados incorruptibles, y nosotros seremos transformados (Primera Corintios 15:51-52). Amados, ahora somos hijos de Dios, y aún no se ha manifestado lo que hemos de ser, pero sabemos que cuando Él sea manifestado, seremos semejantes a Él, porque lo veremos tal como es. Y todo el que tiene esta esperanza en Él, se purifica a sí mismo, como Él es puro (Primera Juan 3:2-3).

PÁGINA SIGUIENTE: Escribiré mi Ley (Torá) en sus corazones Ce

Volver al esquema del contenido

Silvio Matus2022-08-07T14:21:31+00:000 Comments

Cc – La suficiencia del sacrificio del Mesías 10: 5-10

La suficiencia del sacrificio del Mesías
10: 5-10

La suficiencia del sacrificio del Mesías ESCUDRIÑAR: Explique ¿en qué manera Israel ofreció sacrificios que desagradaron a Dios? En lugar de un ritual sin sentido sin ninguna realidad, ¿qué quiere Dios de aquellos que lo adoran? ¿Cuándo se determinó el plan para enviar al Mesías al mundo? ¿En qué se agradó Dios, y qué hizo que Él se agradara? (Mateo 3:17) ¿De qué manera el sacrificio del Mesías es mejor que los sacrificios levíticos? ¿Cómo se relaciona la obediencia de Jesús con nuestra santidad? ¿Qué significa ser santificado?

REFLEXIONAR: ¿Qué le impide aceptar que la obra de salvación de Cristo ha terminado? Enumere algunas cosas que espera con ansias sobre el regreso de Yeshua (Jesús).

A pesar de que los sacrificios levíticos eran solo una sombra de la realidad del Mesías (haga clic en el enlace y vea Cb – La insuficiencia de los sacrificios Levíticos), ellos todavía requerían fe para que se cubriera el pecado de los israelitas. La persona que no sacrificaba con un corazón quebrantado y contrito no estaba cubierta ni siquiera temporalmente (Amós 4:4-5, 5:21-25). Era la clase de sacrificio que YHVH no deseaba. La gente había tomado lo que se suponía que era un símbolo de fe genuina y lo había convertido en una burla. Pensaron que podían usar a Dios para sus propios fines. Llegó en forma de magia, en la que pensaban que las palabras o acciones prescritas producirían automáticamente el resultado que deseaban (vea el comentario sobre Jeremías Cc – La religión falsa no tiene valor).

Como Samuel le recordó a Saúl: El obedecer es mejor que el sacrificio, y el prestar atención es mejor que la grasa de los carneros (Primera Samuel 15:22). Sacrificar sin obediencia, pasar por el ritual sin fe y devoción a ADONAI, era burla e hipocresía que era peor que ningún sacrificio. En el Salmo 51 David describe el único tipo de sacrificio aceptable a YHVH, incluso durante la Dispensación de la Torá: Los sacrificios de Dios son el espíritu contrito; al corazón contrito y humillado, oh Dios, no despreciarás (51:7). Isaías dice casi lo mismo. En lugar de agradar a Dios, sus sacrificios se convirtieron en una abominación que Él aborreció (vea el comentario sobre Isaías Aj – Deja de traer ofrendas sin sentido).

Las insuficiencias de los sacrificios de animales ahora se comparan con la suficiencia del sacrificio del Mesías. Se muestra que su sacrificio es mejor en siete maneras diferentes.

Primero, el sacrificio de Cristo es mejor porque refleja la voluntad de Dios: “Por lo cual, entrando en el mundo, dice: Sacrificio y ofrenda no quisiste; Pero me preparaste cuerpo. Holocaustos y expiaciones no quisiste. Entonces dije: He aquí vengo, oh Dios, para hacer tu voluntad. En la cabecilla del rollo está escrito acerca de mí (Hebreos 10:5-7 citando Salmo 40:6-8)”. Dios planeó la encarnación antes de que el mundo existiera: me preparaste cuerpo. Cuando el Mesías estuvo listo para nacer de carne humana, parado en el borde del cielo, por así decirlo, hablando con Dios el Padre, reconoció que Su propio cuerpo sería el sacrificio que agradaría a Ha’Shem.

En segundo lugar, el sacrificio de Jesús es mejor porque reemplazó a los sacrificios por el pecado: Nótese que Dios no quita la Torá; diciendo antes: Sacrificios y ofrendas y holocaustos y expiaciones no quisiste ni escogiste (las cuales cosas son ofrecidas según la ley) (10:8). Además, no es necesario suponer que este “quitar” prohíbe todos los sacrificios de animales por parte del sacerdocio levítico. El punto del autor se relaciona sólo con el holocausto y la ofrenda por el pecado durante la Dispensación de la Gracia porque la ofrenda por el pecado fue efectiva de una manera que las ofrendas quemadas y por el pecado nunca lo fueron.²⁵⁸En mi opinión es como si en la cruz Yeshua hubiera dicho: “Padre, sé que no estás satisfecho con los sacrificios levíticos, pero sé que estás satisfecho conmigo y con Mi sacrificio. Así que con gusto pagaré el precio de la obediencia”.²⁵⁹

Durante la Dispensación del Reino Mesiánico, sin embargo, los sacrificios y las ofrendas serán reintroducidos como memorial para los creyentes judíos: Y al príncipe (el rey David) le corresponderá proveer los holocaustos, las ofrendas de cereal y las libaciones en las fiestas, en las lunas nuevas y en los días de reposo, en todas las fiestas señaladas de la casa de Israel. El proveerá la ofrenda por el pecado, la ofrenda de cereal, el holocausto y las ofrendas de paz para hacer expiación por la casa de Israel (Ezequiel 45:17). Los creyentes judíos preguntan: “Puesto que el Mesías ya murió por nuestros pecados, ¿por qué se restablecería el sistema de sacrificios durante el Reino Milenial?” Cabe señalar cuatro puntos.

Primero, durante la Dispensación de la Torá, la sangre animal nunca quitaba el pecado. (Hebreos 10:1-4) simplemente cubría el pecado. Señalaba un sacrificio más completo, el sacrificio del Cordero Pascual, Jesús (Yeshua) el Mesías, que quitaría el pecado.

En segundo lugar, Ezequiel no es el único que habla de un sistema de sacrificio en el milenio (Isaías 56:5-7, 60:7-13, 65:20-23; Jeremías 33:18-22; Zacarías 14:16-21). En consecuencia, estas profecías deben tomarse literalmente porque tenemos varios profetas que dicen lo mismo.

En tercer lugar, esto no es una re-institución del sistema de sacrificios de la Dispensación de la Torá. Si bien hay algunas similitudes, hay muchas diferencias, y demasiadas contradicciones con el sistema mosaico. Por ejemplo, en el sistema de Ezequiel no hay sumo sacerdote ni arca de la Alianza (vea el comentario sobre Isaías Db – Los Nueve Artículos Faltantes en el Templo Venidero del Mesías). La Dispensación de la Torá ha llegado a su fin debido a la muerte del Mesías.

En cuarto lugar, el sistema de sacrificios milenial es un memorial. Durante la Dispensación de la Gracia, se instruye a los creyentes judíos a participar en una celebración física, o comunión, en recuerdo de la muerte del Mesías. Pero para Israel en el Reino habrá un memorial diferente: el sistema de sacrificios en la Dispensación del Reino Mesiánico que tendrá el mismo propósito que la comunión en la Dispensación de la Gracia. Será el, haced esto en memoria de Mí para los creyentes judíos (vea el comentario sobre Jeremías Gs – Dios muestra una visión del templo milenial).²⁶⁰

El escritor continúa su comentario sobre el Salmo 40:6-8. Luego dijo: “Aquí estoy, he venido para hacer tu voluntad”. Entonces ha dicho: He aquí, he venido para hacer tu voluntad. Quita lo primero, para establecer lo segundo (10:9); lo primero se refiere a los sacrificios levíticos, y lo segundo al sacrificio de Cristo en la cruz. Su punto es mostrar a los judíos incrédulos que estaban siendo tentados a regresar a Jerusalén y al Templo, que los sacrificios levíticos no eran entonces y que nunca lo habían sido un medio para quitar el pecado. Ellos no estaban destinados a ser permanentes, solo temporales y simbólicos. El deseo final de Dios era quitar el pecado, no simplemente cubrirlo. Cualquier propósito y validez que alguna vez tuvieron los sacrificios levíticos, ya pasó, ya no eran válidos. YHVH los apartó para siempre. Sólo la fe en Cristo podría quitarles su pecado. Todo este énfasis repetido revela un corazón suplicante, llamando a los lectores a la salvación en Yeshua el Mesías.

Tercero, el sacrificio de nuestro Señor es mejor porque santifica al creyente: En esa voluntad somos santificados por la ofrenda del cuerpo de Jesús el Mesías una vez y para siempre (10:10). La palabra voluntad aquí se refiere a la voluntad de ADONAI que el Mesías vino a hacer. Debido a la voluntad de morir del Mesías, los creyentes han sido santificados para siempre (vea el comentario sobre La vida de Cristo Ms – La Seguridad Eterna del Creyente). Esto es lo que se llama santificación posicional: por la sangre de Jesús, a los ojos de Dios, los creyentes están en un estado permanente y continuo de santidad porque ahora estamos en Cristo (vea el comentario sobre La vida de Cristo Bw – Lo que Dios hace por nosotros en el momento de la fe). En el texto griego, el autor usa un participio perfecto con un verbo finito que enfatiza gramaticalmente que los creyentes están en un estado permanente y continuo de salvación y santificación. La sangre del Mesías nos salva y nos hace santos. Estas son buenas noticias.²⁶¹

Sólo los santos verán a Dios. La santidad es un requisito previo para el cielo. La perfección es un requisito para la eternidad. El mundo desea que no sea así y actúa como si no fuera así. Actúa como si los que son “decentes” verán a Dios. Sugieren que aquellos que se esfuerzan verán a Dios. Actúan como si fueran buenos si nunca hacen nada demasiado malo. Y esa bondad es suficiente para calificarlos para el cielo. Eso suena bien para ellos, pero no le suena bien a Dios. Y Él establece el estándar, y el estándar es alto. Vosotros pues sed perfectos, como vuestro Padre celestial es perfecto (Mateo 5:48). Verá… en el plan de Dios, Dios es el estándar para la perfección. No nos comparemos con los demás. La meta es ser como Él... cualquier cosa menos se queda corta.²⁶²

Nuestra santificación posicional ante Ha’Shem y nuestra posición práctica ante Él son, sin embargo, dos cosas diferentes. Si estamos en Cristo, somos puestos aparte, específicamente, para el santo uso y los propósitos de Dios. Pero nuestra santidad práctica, como todos sabemos, no siempre coincide con nuestro santo llamado. Hablando a los creyentes en Colosas, el Apóstol Pablo (rabino Saulo) escribió: Haced morir pues lo terrenal en vuestros miembros: Fornicación, impureza, pasión desordenada, deseo malo, y la avaricia, que es idolatría cosas por las cuales viene la ira de Dios, en las que también vosotros anduvisteis en un tiempo, cuando vivíais en ellas. Pero ahora, desechad también vosotros todas estas cosas: Ira, enojo, malicia, maledicencia, lenguaje obsceno de vuestra boca (Colosenses 3:5-8) Todos los creyentes a quienes el Apóstol Pablo (rabino Saulo) estaba hablando habían sido puestos aparte y santos, pero todos ellos estaban en diferentes etapas de santidad práctica.

Nuestra santificación práctica comienza una vez que somos salvos. En ese momento comenzamos a madurar como creyentes. Es la obra de Dios en la que usted coopera (Romanos 12:1-2; 1 Corintios 10:13; Hebreos 12:3-4; 1 Pedro 5:8-9); y es un proceso (Efesios 4:11-16), confiando en Dios, aparte del cual nada podemos hacer (Juan 15:5; Efesios 3:16; Colosenses 1:11; Hebreos 2:18 y 4:14). El que comenzó en vosotros la buena obra, la seguirá perfeccionando hasta el día de Jesús el Mesías (Filipenses 1:6b). Es un proceso que lleva toda la vida, es un objetivo que en realidad nunca alcanzamos. Cristo es perfecto y aunque nos esforzamos por ser como Él, por ser conformados a Su imagen (Romanos 8:29), finalmente no alcanzamos la perfección. Hubo algunos hombres alrededor de 1900 que afirmaron haber alcanzado la perfección en esta vida. Así que BB Warfield (1851-1921), uno de los más grandes teólogos de Estados Unidos, escribió un libro llamado Perfeccionismo, en el que esparció la idea del perfeccionismo. ¡Probablemente podría haber escrito otro libro si hubiera hablado con las esposas de esos hombres que decían haber sido perfeccionados!

Es una broma. Esos tipos decían ser “perfectos” en esta vida. ¡Para desestimar su reclamo falso, todo lo que cualquiera tendría que hacer sería hablar con sus esposas que vivían con ellos y sabían muy bien que no eran perfectos! Es como si dijeras que eres perfecto, tu esposa diría, espera un minuto, ¿qué tal si tú…? . .

Pero incluso Pablo, como creyente maduro, luchó con el pecado hasta el final de su vida: Porque sabemos que la ley es espiritual, pero yo, habiendo sido vendido a la esclavitud del pecado, soy carnal. Porque lo que hago no lo comprendo, pues no hago lo que quiero, sino lo que aborrezco, eso hago. Y si lo que no quiero, eso hago, apruebo que la ley es buena. Así que ya no soy yo el que hace eso, sino el pecado que mora en mí. Porque yo sé que en mí (esto es, en mi carne) no mora el bien, porque el querer está en mí, pero no el hacer lo bueno; pues no hago el bien que quiero, sino el mal que no quiero, éste hago. Y si lo que no quiero, eso hago, ya no obro yo mismo, sino el pecado que mora en mí. Así pues, queriendo yo hacer lo bueno, hallo esta ley: El mal está en mí. Porque según el hombre interior, me deleito en la ley de Dios, pero veo otra ley en mis miembros, que combate contra la ley de mi mente, y me encadena a la ley del pecado que está en mis miembros. ¡Miserable de mí! ¿Quién me libertará de este cuerpo de muerte? (¡Gracias sean dadas a Dios por Jesús el Mesías, Señor nuestro!) Así pues, yo mismo sirvo con la mente a la ley de Dios, pero con la carne a la ley del pecado (Romanos 7:14-25).

¿Cuál es el resultado de ser apartado para la santidad? Y todos nosotros, que, a diferencia de Moisés, con el rostro descubierto contemplamos continuamente la gloria del Señor, estamos siendo transformados (para cambiar la realidad interior en algo nuevo). Pero nosotros todos, con rostro descubierto, contemplando como en un espejo la gloria del Señor, vamos siendo transformados por el Espíritu, de gloria en gloria, en la misma imagen del Señor (Segunda Corintios 3:18). Por lo tanto, el resultado interior es la paz. (Isaías 32:17); el resultado externo es un fruto (Segunda de Corintios 9:8; Segunda de Pedro 1:5-11); y el resultado ascendente es honrar a ADONAI (Mateo 5:16; Juan 15:8).

PÁGINA SIGUIENTE: El sacrificio del Mesías fue una vez para siempre Cd

Volver al esquema del contenido

Silvio Matus2022-08-07T14:16:24+00:000 Comments

Cb – La insuficiencia de los sacrificios levíticos 10: 1-4

La insuficiencia de los sacrificios levíticos
10: 1-4

La insuficiencia de los sacrificios levíticos ESCUDRIÑAR: ¿Cuál fue el factor redentor en los sacrificios durante la Dispensación de la Torá? ¿Qué les mostraron los sacrificios a los israelitas que debían esperar? ¿De qué sirvieron para recordarles a ellos? De acuerdo con Hebreos 10:2, ¿qué hubiera pasado si los sacrificios realmente hubieran quitado el pecado? ¿Quiénes son las personas más sensibles en el mundo del pecado? ¿Por qué la sangre era una parte tan importante de los sacrificios en la Torá? ¿Por qué era imposible que la sangre de toros y machos cabríos quitara los pecados?

REFLEXIONAR: Los sacrificios en el Primer Pacto no quitaban el pecado; simplemente cubrían sus pecados. Les recordaron a los israelitas su pecado. ¿Qué hace para recordarse a usted mismo que tiene un pecado que necesita ser tratado? No somos pecadores porque pecamos… pecamos porque somos pecadores. ¿Qué significa eso? ¿Por qué está de acuerdo o en desacuerdo con esa afirmación?

El pueblo judío a menudo se ha considerado a sí mismo como quien tiene una relación de amor con la Torá. Entre los mayores honores que una sinagoga puede otorgar a uno de los suyos está el de designar a una persona el Jatan Torá o Khatan Torah (Novio de la Torá). Ese título se otorga con toda la pompa asociada con una boda real. Esto se hace en honor de ser llamado para leer la línea de apertura o cierre de la Torá durante la fiesta de regocijo por la Torá (Simjat Torá).

No es raro escuchar a los rabinos hablar de la Torá como el contrato de matrimonio que une a Adonai, el Esposo de Israel, con Su novia hebrea. Dios nunca rompe Su contrato (porque Él es totalmente fiel), pero ¿qué pasa con la humanidad pecadora?

La Cábala, el libro secreto de misticismo de Israel de la Edad Media, era leído por muchos. Sus escritos misteriosos están relacionados con el logro de un conocimiento íntimo del Todopoderoso, sin embargo, sus pensamientos son obviamente humanos. Cábala significa tradición, más que revelación. Este libro místico define un principio que ha regido la ortodoxia judía desde la época de Moisés: kol ha -mosif gorea (añadir es desvirtuar). En referencia a las Escrituras, no se atreva a extenderse sobre lo que Dios ha comunicado. El mandato se encuentra en Deuteronomio 4:2 y en las advertencias finales de Apocalipsis (Apocalipsis 22:18). Es una instrucción que muchos, en su celo por encontrar la redención a través de la Torá, han ignorado.

El autor de la Cábala sostenía que la Torá es la relación vinculante entre Dios y Su pueblo y dice: “Debe saber que los 613 mandamientos de la Torá forman un pacto con el Santo, bendito sea, y con Israel (Kitzur Sh’lu página 2, columna 2). Lo más importante es que continuó afirmando que “nadie es perfecto (y, por lo tanto, digno de estar al lado de Abraham) a menos que haya observado completamente todos los 613 mandamientos”.

Pero entonces surge la pregunta: “Si esto es cierto, ¿quién es y dónde está el que ha observado todos los 613 mandamientos? Porque incluso el señor de los profetas, Moisés o el Rabino, la paz sea con él, no los había observado todos”. El autor de la Cábala se vio entonces obligado a hacer un ajuste en su forma de pensar. “Por lo tanto, todo israelita está obligado a observar solo aquellos de los 613 mandamientos que le son posibles; y lo que no haya observado, como consecuencia de dificultades surgidas de causas inevitables, se le acreditará como si realmente lo hubiera hecho.” Pero esto era como hacer trampa en un examen. En este escenario, el maestro diría: “Responde todas las preguntas, pero si te equivocas en cualquiera de ellas, asumiré que tuviste alguna dificultad para aprender la respuesta correcta (sin que seas tú culpa), y te daré crédito como si realmente tuviera la respuesta correcta. No tienes que sentirte culpable por eso”

Sin embargo, llegar a un punto en el que las personas no tendrían ya más conciencia de pecado (10:2b) solo podía lograrse aceptando su palabra por encima de la Palabra de Dios. Siempre nos aferramos al estándar inferior de la humanidad para que el logro de la perfección no siga siendo un sueño esquivo para nosotros. Como nos sentimos acerca de nosotros mismos parece ser más importante que la evaluación honesta y objetiva que Dios hace de nosotros. Sin embargo, la actividad religiosa constante de los sacerdotes y el pueblo en el judaísmo del primer siglo, o incluso hoy, podría llamar la atención sobre la realidad de que incluso hacer trampa en la prueba podría perfeccionar a los que se acercan por medio de los mismos sacrificios que se ofrecen continuamente cada año (10:1b).

Bajo la Dispensación de la Torá los sacerdotes estaban ocupados todo el día, desde el amanecer hasta el atardecer, sacrificando animales para el sacrificio (vea el comentario sobre Éxodo Da – La Dispensación de la Torá). Se estima que en la Pascua se sacrificarían hasta doscientos cincuenta mil corderos en una semana. La matanza sería tan masiva que la sangre saldría del terreno del Templo a través de canales especialmente preparados hacia el arroyo Cedrón, que parecía estar rebosante de sangre. Pero no importa cuántos sacrificios se hicieran, o con qué frecuencia, eran insuficientes. Fracasaron de tres maneras: no pudieron traer acceso a Dios, no pudieron eliminar el pecado y esto solo fue externo.²⁵¹

No pudieron traer acceso a Dios: El gran clamor en los corazones de los justos del TaNaJ era estar en la presencia de Dios (Éxodo 33:15; Salmo 16:11). Pero realmente no tenían forma de llegar allí. Incluso el sumo sacerdote en el Día de la Expiación no podía llevar al pueblo dentro del velo, donde, simbólicamente, habitaba YHVH. Todas las antiguas ceremonias y sacrificios, aunque ofrecidos continuamente, año tras año, nunca podrían hacer perfectos a los que se acercaran. Ellos nunca podrían traer acceso a ADONAI.

Pues ya que la ley sólo tiene la sombra de los bienes futuros y no la forma misma de las cosas, nunca puede, por los mismos sacrificios que ellos ofrecen continuamente año tras año, hacer perfectos a los que se acercan (10:1 LBLA). Eran sombras y solo podían reflejar las realidades de las cosas buenas por venir, que eran las realidades de los privilegios y bendiciones de la salvación. Los sacrificios levíticos eran sólo sombras. Esos ritos y prácticas eran una sombra de las cosas venideras; pero la realidad es del Mesías (Colosenses 2:17). La Torá no era una representación verdadera y no había realidad en ella debido a su incapacidad para tratar permanentemente el tema del pecado. La realidad aún estaba por llegar.²⁵²

La palabra perfecto es una traducción de la palabra griega teleioo, que significa llevar a un estado de plenitud. La idea aquí es que los sacrificios levíticos en realidad no podían salvar al creyente porque su trabajo nunca pudo llevar a la perfección.²⁵³La repetición de los sacrificios levíticos es un tema que se repite muchas veces en Hebreos. Sin embargo, puede apilar sombra sobre sombra sobre sombra, y todavía no tendrá sustancia. La repetición de un símbolo es como multiplicar por uno. No importa cuántas veces se repita el proceso, el resultado nunca aumenta.

¿Por qué entonces Ha’Shem estableció el sistema Levítico con sus ceremonias de sombras, sus rituales de sombras y sus sombras de sacrificios? ¿Cuál fue el punto? Bueno, incluso una sombra refleja algo real. Primero, apuntaba a la verdadera salvación que vendría. Era para tener expectante al pueblo de Dios. Los profetas que profetizaron acerca de la gracia destinada a vosotros, inquirieron y escudriñaron diligentemente acerca de esa salvación (Primera Pedro 1:10). Una sombra de algo, ciertamente una sombra dada por Dios, es infinitamente mejor que ninguna evidencia.

En segundo lugar, el propósito de la sombra de sacrificios era recordar al pueblo de Dios que la paga del pecado es la muerte (Romanos 6:23). La sangre que manaba del altar de bronce provino de animales que fueron sacrificados como sacrificio por el pecado (vea el comentario sobre Éxodo Fa – Construye un altar de madera de acacia cubierta con bronce). A la gente se le recordaba constantemente que la paga del pecado es la muerte, porque la muerte continuaba todo el día, toda la semana, todo el mes y todo el año, año tras año, mientras los animales eran sacrificados.

Tercero, ADONAI le dio a Su pueblo los sacrificios como una cobertura temporal por el pecado. Cuando se ofrecían apropiadamente desde un verdadero corazón de fe, los sacrificios levíticos eliminaban el juicio físico inmediato de YHVH. Rechazar los sacrificios era ser cortado de Su pueblo y sufrir algún juicio físico, porque revelaba un corazón incrédulo y desobediente. Esos sacrificios eran físicos y, por lo tanto, tenían algún efecto y valor físico. Ellos no podían traer a una persona a la presencia de Dios, pero eran importantes para mantener una demostración de la relación de pacto de las personas con Él.²⁵⁴

No pudieron quitar el pecado: Con su sombra, los sacrificios de animales nunca podrían quitar el pecado. Sin embargo, la eliminación del pecado es lo que la humanidad necesita. El pecado y la culpa devoran. Pero los sacrificios levíticos no podían quitar el pecado o la culpa. De otra manera, ¿no habrían cesado de ser ofrecidos, puesto que los que adoran, una vez purificados, no tendrían ya más conciencia de pecado? Pero en ellos se hace memoria de los pecados cada año (10:2-3). Incluso la cobertura del pecado fue temporal. Duró sólo hasta el siguiente pecado. Una conciencia limpia no duró mucho. Todo lo que hicieron los sacrificios fue servir como un recordatorio constante de que su pecado no fue removido.

Siempre es el creyente el que es sensible al pecado. Tenemos tanta sensibilidad al pecado como los incrédulos; es sólo que somos librados del temor al juicio. Somos liberados de los sentimientos de culpa de los sacrificios levíticos. Quienes tomaron el yugo de la Torá nunca se libraron de la presencia de la conciencia de culpa o de la ansiedad y tensión que trae. Los capítulos 5 y 6 de Romanos nos dan una buena imagen de esto. Es una maravillosa bendición para los creyentes saber ahora, pues, ninguna condenación hay para los que están en Jesús el Mesías (Romanos 8:1). Es algo maravilloso estar libre de culpa y reconocer que nuestros pecados están siendo continuamente perdonados por la gracia de Dios a través de la muerte de Jesús el Mesías.²⁵⁵

Eran solo externos: porque es imposible que la sangre de toros y de machos cabríos pueda quitar pecados (10:4). La palabra imposible en griego es adunatos. Es algo así como una persona cuyos riñones están fallando y tiene que ir a una máquina de diálisis tres veces a la semana. Los tratamientos limpian la sangre temporalmente y mantienen vivo al paciente. Pero el hecho de que el tratamiento deba repetirse una y otra vez es un recordatorio constante de lo enfermo que realmente está.²⁵⁶La sangre de toros y de machos cabríos, eran pagos de solamente “el interés”. Solo podía comprar tiempo, pero no perdón. Es por eso que cuando Yeshua murió, murió por los pecadores del TaNaJ así como también por los pecadores después de la cruz. La sangre animal era insuficiente para quitar los pecados. Solo estaban cubiertos. Kapar es la palabra hebrea común para cubrir. La misma palabra se usa cuando se le dijo a Noé que cubriera el arca con brea (kapar) por dentro y por fuera (vea el comentario sobre Génesis Ce – El Arca es un Tipo de Cristo). El sacrificio de sangre de los animales no quitaba los pecados, solo los cubría. Esta cubierta simbolizaba que el pecado estaba fuera de la vista de Dios para que Él pudiera perdonar temporalmente los pecados de los justos del TaNaJ. Sin embargo, el pecado no podía ser removido permanentemente hasta que el Mesías viniera, padeciera, muriera y ascendiera a la diestra del Padre en el Tabernáculo celestial.²⁵⁷

PÁGINA SIGUIENTE: La suficiencia del sacrificio del Mesías Cc

Volver al esquema del contenido

Silvio Matus2022-08-07T14:02:51+00:000 Comments

Ca – El Mesías, el sacrificio perfecto 10: 1-18

El Mesías, el sacrificio perfecto
10: 1-18

El Mesías, el sacrificio perfecto. El autor de Hebreos ha presentado su caso. La revelación de Dios en Yeshua es mejor que la dada a través de Moisés. El Sumo Sacerdocio de Jesús es mejor que el del sacerdocio Levítico. La Dispensación de la Gracia que administra el Jesús el Mesías es mejor que la Dispensación de la Torá. Como nuestro Sumo Sacerdote, Cristo ministra en el Tabernáculo celestial, mientras que el sacerdote de Israel ministraba en un Tabernáculo terrenal, mera copia y sombra del verdadero. Y el sacrificio del Señor de Sí mismo ha logrado lo que la sangre de toros y machos cabríos nunca podría lograr. Pero como buen abogado, cuando el escritor está a punto de pasar al estilo de vida del creyente, cierra esta sección del libro repasando los puntos clave una vez más. Si lo que leemos en Hebreos 10:1-18 suena familiar, es porque es familiar. Pero también es vital. Y el escritor quiere estar seguro de que no hay ningún error sobre las verdades fundamentales que ha enseñado. Después todo, nuestra vida depende de ello.²⁴⁹

PÁGINA SIGUIENTE: La insuficiencia de los sacrificios levíticos Cb

Volver al esquema del contenido

Silvio Matus2022-08-07T13:57:18+00:000 Comments

Bz – El mejor tabernáculo purificado con la mejor Sangre 9: 23-28

El mejor tabernáculo purificado con la mejor Sangre
9: 23-28

El mejor Tabernáculo purificado con la mejor Sangre ESCUDRIÑAR: Debido a que Dios estaba tan satisfecho con el sacrificio de Yeshua, ¿qué hizo por Él? (vea Filipenses 2:9) ¿Por qué fue justificado el recaudador de impuestos en lugar del fariseo en la historia de Lucas 18? ¿Por quién o quienes apareció Cristo en la presencia de Dios? ¿Cuáles son las dos pruebas que se encuentran en los versículos 24 y 25 que muestran que el sacrificio del Mesías fue el mejor? Si el sacrificio de Jesús no hubiera sido suficiente, ¿qué tendría que pasar? ¿Qué verdad bíblica contradice la ofrenda continua de Cristo por parte de la Iglesia Católica Romana?

REFLEXIONAR: El autor usó analogías del TaNaJ para explicar el significado de la muerte del Mesías para los israelitas. ¿Qué analogías podría usar para explicárselo a las personas que usted conoce? ¿El hecho de que Yeshua (Jesús) murió para quitar sus pecados lo libera para servirle más? ¿O lo hace espiritualmente “perezoso”? ¿Por qué?

Hay tres resultados del sacrificio del Mesías. El tercer resultado de Su sacrificio es Su ministerio en el Tabernáculo celestial. En el archivo anterior, el autor se centró en el uso de la sangre para la purificación y remisión de los pecados. Ahora, el uso de la sangre en la preparación del camino de acercamiento va a ser ampliado. El autor muestra que Yeshua purificó el Tabernáculo celestial a través de Su propia sangre a diferencia de Moisés que purificó el Tabernáculo terrenal con la sangre de toros y machos cabríos. Por lo tanto, Yeshua habitó en un mejor Tabernáculo, y lo purificó con mejor sangre… Su propia sangre.

Porque, como se vio anteriormente: Y según la ley, casi todo es purificado con sangre, y sin derramamiento de sangre no hay remisión (9:22), así tenía que ser: Era pues necesario que las representaciones de las cosas celestiales fueran purificadas con estos ritos, pero las cosas celestiales mismas, con mejores sacrificios que éstos (9:23). La purificación del Tabernáculo celestial representa la purificación del Tabernáculo terrenal. Las copias de las cosas celestiales están en el Tabernáculo terrenal, sus siete muebles y todo su mobiliario. El uso de sangre animal tuvo que ser utilizado para purificar el Tabernáculo terrenal porque eran sólo una copia, y la sangre animal era suficiente para purificarlo. Sin embargo, el Tabernáculo celestial es el original, y era necesario purificarlo con una sangre mejor, la sangre de Jesús. Aunque el sacrificio que hizo Yeshua fue un sacrificio de una sola vez, el término sacrificios (griego: thusia) está en plural. Es un plural genérico o intensivo que muestra que todos los sacrificios hechos durante la Dispensación de la Torá fueron cumplidos en el único sacrificio del Mesías. Su sacrificio tenía que ser mejor porque el Tabernáculo celestial requería mayor purificación de acuerdo con su mejor naturaleza.²⁴¹

Esto plantea la pregunta obvia: ¿Por qué el Tabernáculo celestial necesitaba ser purificado?

Primero, cuando el Adversario se rebeló contra Dios, lo hizo mientras aún estaba en el cielo y, por lo tanto, la rebelión de Satanás trajo el pecado al cielo mismo (Isaías 14:12-14; Ezequiel 28:11-19). El pasaje de Ezequiel dice: Por la multitud de tus iniquidades, por la injusticia de tu comercio, profanaste tus santuarios (28:18a). Como resultado, el cielo no era puro (Job 15:15, 25:5).

En segundo lugar, la humanidad está desligada (o separada) de la creación. Cuando Adán pecó, su pecado llegó hasta el cielo. Cuando Jesús murió, Él reconcilió cosas en el cielo como en la tierra: Porque agradó al Padre que en El habitara toda la plenitud, y por medio de Él reconciliar todas las cosas consigo, habiendo hecho la paz por medio de la sangre de su cruz, por medio de Él, repito, ya sean las que están en la tierra o las que están en los cielos (Colosenses 1:19-20 LBLA).

En los versículos 24-26 el Espíritu Santo (Ruaj HaKodesh) trata de la entrada de una vez por todas del Mesías en la presencia de Dios por nosotros, y señala tres verdades clave.

Primero, Cristo entró en el Tabernáculo celestial. El Mesías entró en el Tabernáculo celestial y no en el Lugar Santísimo de la tierra. Porque no entró el Mesías en un santuario hecho por manos, representación del verdadero, sino en el cielo mismo, para presentarse ahora delante de Dios por nosotros (9:24). En Yom Kippur, el Día de la Expiación (vea el comentario sobre Éxodo Go – El Día de la Expiación), el sumo sacerdote entraba solo al Lugar Santísimo, y, en esencia, su trabajo allí era un ministerio secreto. Es más, antes de que lo hiciera, el humo del Altar del Incienso lo precedía al Lugar Santísimo de modo que su rostro quedaba oculto. Ese humo lo protegía de mirar la gloria Shekinah, la manifestación visual de la presencia de Dios. Así que mientras el sumo sacerdote entraba en el Lugar Santísimo terrenal en secreto y escondido por el humo, Jesucristo entró confiadamente en el Lugar Santísimo celestial. El no entró en el Lugar Santísimo hecho por manos humanas, sino hecho solo por YHVH. Cuando Jesús entró, entró por nosotros. ¿No es hermoso darse cuenta de que cuando Él entró, nosotros entramos con Él? Debido a que estamos en Cristo (Efesios 1:3), fuimos llevados a la presencia de Dios con Él.²⁴²

La segunda verdad es que Yeshua entró con una expiación consumada. Nuevamente se hace un contraste entre la ofrenda única del Mesías comparada con la ofrenda anual del sumo sacerdote. Y no para ofrecerse repetidamente a sí mismo, tal como entra el sumo sacerdote en el lugar santísimo cada año con sangre ajena; de otra manera, hubiera sido necesario padecer repetidamente desde la creación del mundo, pero ahora ha sido manifestado una vez por todas en la consumación de los siglos, para quitar el pecado por medio del sacrificio de sí mismo (9:25-26). Si el sacrificio de Jesús no hubiera sido de una vez para siempre, Él habría tenido que padecer repetidamente desde la creación del mundo. Él tendría que morir continuamente, por así decirlo, desde el momento en que Adán pecó. Al igual que la obra del sacerdocio levítico, Su obra expiatoria nunca habría terminado. Pero alabado sea Dios, Su sacrificio no tiene que repetirse, ni siquiera una vez. Está completamente terminado.

La idea católica romana del sacrificio perpetuo del Mesías es una doctrina herética que durante muchos siglos ha contradicho esta y muchas otras claras enseñanzas bíblicas sobre la obra consumada de Cristo. Sostiene que, por cuanto el sacerdocio de Jesús es perpetuo y el sacrificio es parte esencial de Su sacerdocio, por tanto, la ofrenda sacrificial de Cristo debe ser también continua.

Ludwig Ott, un teólogo católico romano, explica este dogma del sacrificio perpetuo, que fue oficializado por esa iglesia en el Concilio de Trento a mediados del siglo XVI. “La santa misa”, escribe, “es un verdadero sacrificio adecuado. Es físico y propiciatorio (es decir, evitar la ira de Dios por medio del sacrificio sustitutivo de Jesús que satisface todos los reclamos de la santidad y la justicia de Dios para que Él sea libre de actuar en nombre de los pecadores), quita los pecados y confiere la gracia del arrepentimiento. Propiciado por la ofrenda de este sacrificio, Dios concediendo la gracia del don y el don de la Penitencia, perdona las ofensas y los pecados, por graves que sean.”²⁴³

Los católicos romanos que se toman en serio su membresía en la iglesia y que, en la mayoría de los casos, se les ha inculcado desde la infancia que en la misa se ofrece un sacrificio diario por ellos, les resulta extremadamente difícil dejar la Iglesia romana precisamente porque en la comunidad mesiánica, o en la iglesia evangélica, no encuentran su misa. Y temen que sin la misa perderán su salvación. Un católico romano devoto considera este asunto de la salvación a través de la misa mucho más seriamente de lo que creen la mayoría de los creyentes evangélicos o los judíos mesiánicos. Pero cuando uno comienza a leer la Biblia con atención y oración, descubre que Cristo hizo el único sacrificio necesario para la salvación en la cruz del Calvario, y que la misa no puede ser un sacrificio continuo.²⁴⁴

Sin duda, algunos católicos son salvos, pero al aferrarse a la doctrina de la ofrenda perpetua de Su sacrificio, socavan el poder y el significado del sacrificio único y definitivo del Mesías. Esta falsa doctrina se refleja claramente en el crucifijo, el símbolo omnipresente del catolicismo romano. Ya sea en imágenes, en estatuas, la cruz rara vez está vacía en las representaciones católicas. Para los católicos, Yeshua todavía está siendo crucificado. En la comunión, o la Cena del Señor, recordamos La muerte sacrificial de Cristo, como Él nos mandó hacer. Pero Él no es sacrificado de nuevo. Nuestro Señor ordenó a sus discípulos que recordaran Su muerte (vea el comentario sobre La vida de Cristo Kj- Partiendo el matzá del medio).²⁴⁵

La tercera verdad clave es que, habiendo entrado en el cielo con una expiación consumada, Jesús conquistó el pecado para siempre. Pero ahora ha sido manifestado una vez por todas en la consumación de los siglos, para quitar el pecado por medio del sacrificio de sí mismo (9:26b). Habiendo entrado en el cielo con una expiación completamente consumada, Jesús eliminó el pecado para siempre en el sentido de que el creyente es justificado en el momento de la fe (vea el comentario sobre La vida de Cristo Bw – Lo que Dios hace por nosotros en el momento de la fe). El tiempo era en la consumación de los siglos (al final de las edades). Esta expresión significa que fue al fin de la Dispensación de la Torá o Ley (vea el comentario sobre Éxodo Da – La Dispensación de la Torá), similar a lo que dice el Apóstol Pablo (rabino Saulo): Pero cuando vino el cumplimiento del tiempo, Dios envió a su Hijo, nacido de mujer, nacido bajo la ley (Gálatas 4:4).

Cuando el calendario de ADONAI llegó al momento adecuado, nació Cristo (vea el comentario sobre La vida de Cristo Ac – El nacimiento de Jesús). El propósito clave era acabar con el pecado. Él no solo lograría el perdón, o la cobertura temporal del pecado, que lograron los justos del TaNaJ, sino que ahora los pecados de los justos serían dejados de lado o abolidos (griego: athetesis, que significa que ya no estaba en efecto). Así como el sacerdocio levítico fue dejado de lado (7:18), así también Yeshua vino a abolir el pecado. A diferencia de la obra temporal de los sacerdotes levíticos, el Mesías hizo una obra perfecta y apartó el pecado para siempre por medio del sacrificio de Sí mismo. No por sangre que no era la Suya, sino por Su propia Sangre.

Había judíos incrédulos en la congregación mesiánica a la que estaba escribiendo el autor. Él les había advertido que estaban en peligro (vea Ag – La Audiencia del libro de Hebreos). Y tal como está establecido para los hombres que mueran una sola vez, y después de esto el juicio (9:27). Aquí nuevamente, el escritor les advierte que las personas están destinadas a morir una sola vez. Todo el mundo tiene que morir, y nuestra muerte es por designación divina. Esta es la refutación bíblica del concepto de reencarnación, que se encuentra en la mayoría de las religiones orientales y se incorpora a varias imitaciones occidentales recientes. Y después de esto para enfrentar el juicio, que también es señalado por Dios. Ya que no podemos expiar nuestros propios pecados, el juicio de Ha’Shem exige que los paguemos nosotros mismos, o que tengamos un pago sustituto por ellos.

Como todos los demás, Yeshua el Mesías estaba divinamente destinado a morir una sola vez. Pero a diferencia de nosotros, Él nunca enfrenta juicio, debido a que Él tomó los pecados y nuestro juicio sobre Sí mismo. Pero el juicio fue por nuestros pecados, no por los Suyos, porque Él no tenía ninguno. Era nuestro sustituto. Al que no conoció pecado, por nosotros lo hizo pecado, para que nosotros llegáramos a ser justicia de Dios en Él (Segunda Corintios 5:21). Él muere la única muerte que demanda el juicio.

En el Día de la Expiación, la gente esperaba ansiosamente ver al sumo sacerdote salir del Lugar Santísimo. Si hacía algo malo, si no seguía las instrucciones precisas de Ha’Shem, moriría. Así que siempre había una visión de alivio, tanto por su bien como por el de ellos, cuando él reaparecía.

Esa era la situación a la que se alude aquí en 9:28. Si la gente estaba tan ansiosa por ver a los antiguos sumos sacerdotes reaparecer del Lugar Santísimo terrenal, ¿cuánto más deberían los creyentes anhelar que su gran Sumo Sacerdote, Yeshua Mesías, reapareciera del Lugar Santísimo celestial? Esto ocurrirá en la Segunda Venida (vea el comentario sobre Isaías Kg – La Segunda Venida de Jesucristo en Bosra).²⁴⁶

El Mesías fue ofrecido una vez y para siempre para llevar la carga de los pecados de muchos; y se aparecerá por segunda vez, sin relación con el pecado, a los que lo esperan para salvación (9:28). En Isaías 53:12 dice: Habiendo cargado el pecado de multitudes y orado por los transgresores. Aquí está la declaración más clara en la Biblia de la relación entre la Primera y la Segunda Venida de Yeshua. Su Primera Venida cumplió la profecía de Isaías 52:13-53:12 que predijo que el Mesías moriría como expiación por el pecado humano y resucitaría de entre los muertos, para que pudiera aparecer por segunda vez para cumplir profecías como Isaías 2:2-5 y 9:6-7, que dicen que el Mesías traerá paz al mundo y liberará a Su pueblo una vez que el liderazgo de Israel le pida que regrese. Vea el comentario sobre Isaías Iy – La muerte del Siervo sufriente y también vea el comentario sobre Apocalipsis Ev – La Base para la Segunda Venida de Jesucristo.²⁴⁷

No puede usted perdonar mis pecados ni yo puedo perdonar los suyos. Dos niños en un charco de lodo no pueden limpiarse el uno al otro. Necesitan a alguien limpio. Alguien impecable. Necesitamos que alguien nos limpie también. Por eso necesitamos un Salvador. Tratar de llegar al cielo por nuestra propia bondad es como tratar de llegar a la luna en un rayo de luna… buena idea, pero pruébalo a ver qué pasa. Escuche, deje de tratar de saciar su propia culpa, usted no puede hacerlo, no hay forma. Ni con una botella de alcohol ni con asistencia perfecta a la escuela hebrea o a la escuela dominical. Lo siento. No me importa lo malo que sea, no puede ser tan malo como para olvidarlo. Y no me importa lo bueno que sea, no puede ser lo suficientemente bueno para superarlo. Usted necesita un Salvador, un Sustituto. ¡Nosotros todos lo requerimos! ²⁴⁸

PÁGINA SIGUIENTE: Mesías, el sacrificio perfecto Ca

Volver al esquema del contenido

Silvio Matus2022-08-06T22:42:41+00:000 Comments

By – El perdón demanda sangre 9: 15-22

El perdón demanda sangre
9: 15-22

El perdón demanda sangre ESCUDRIÑAR: ¿Cómo fue salva la gente durante la Dispensación de la Torá? Describa el propósito de los sacrificios de animales. ¿Qué dos cosas declaró Dios acerca de Su carácter cuando envió al Mesías para ser el rescate por el pecado? ¿Qué tan atrás en el tiempo fue efectivo el sacrificio superior de Yeshua? ¿Qué es necesario para que un testamento sea efectivo? ¿Qué tuvo que pasar para que Cristo liberara Su herencia a Sus coherederos? ¿Cómo muestra el escritor de Hebreos que el derramamiento de sangre en el Brit Hadashah no era inusual y era de esperarse? ¿Qué identificó Jesús como la señal de confirmación del Nuevo Pacto la noche antes de Su muerte?

REFLEXIONAR: ¿De qué manera la mediación de Cristo es como un rescate por su alma? ¿Era usted un rehén? ¿Rehén de qué? ¿Cuál es el precio del rescate? ¿Los que vivieron y murieron antes de Jesús de alguna manera también están cubiertos por este rescate (vea Romanos 3:25)? ¿Cómo es la muerte del Mesías como un buen testamento hecho para usted? ¿Cuál es su herencia? ¿Qué pone en vigor el testamento? ¿Por qué el énfasis en la sangre derramada? ¿Para qué? ¿Qué tan extensa es la aplicación? ¿Qué tan efectiva?

Hay tres resultados del sacrificio del Mesías. El segundo resultado de Su sacrificio es la ratificación de un Nuevo Pacto. En el Capítulo ocho, el autor afirma que el Nuevo Sacerdocio se basa en un mejor pacto (haga clic y vea el enlace Bm – Un Mejor Pacto). Ahora él mostrará cómo se firmó ese pacto.

¡Cuánto más (que los sacrificios levíticos) la sangre Cristo, quien mediante el Espíritu eterno se ofreció a sí mismo sin mancha a Dios, limpiará nuestras conciencias de las obras muertas para servir al Dios vivo! (9:14 LBLA) siendo estas cosas verdaderas. Primero, el Mesías es el mediador de un Nuevo Pacto (Hebreos 9:15 citando a Jeremías 31:31). Un mediador es el que interviene entre dos personas ya sea para hacer la paz y la amistad o para ratificar un pacto; en este caso, ratificando el Nuevo Pacto se ve en contraste con el Primer Pacto (el Pacto Mosaico). Si bien el Pacto Mosaico pudo señalar 613 transgresiones, nunca pudo traer la herencia de la bendición prometida del perdón completo de los pecados y la vida eterna. Es por eso que un Nuevo Pacto era necesario…y Él es el mediador de este Pacto.

En segundo lugar, la muerte de Jesús pagó el rescate por la redención de los pecados cometidos bajo el Primer Pacto. Lo cierto es que los sacrificios durante la Dispensación de la Torá no quitaban los pecados de los justos del TaNaJ (vea el comentario del Éxodo Da – La Dispensación de la Torá). La palabra hebrea kippur para expiación simplemente significa cubrir. La sangre animal no podía quitar los pecados de los justos del TaNaJ. Solo los cubrió temporalmente. Es por eso que cuando los justos del TaNaJ morían, no podían ir directamente al cielo. En cambio, bajaron al Paraíso o al seno de Abraham (una sección del seol), y esperaron la muerte de Yeshua. Fue entonces cuando se quitaron los pecados de los justos del TaNaJ. Cuando el Mesías murió, no murió simplemente por todos los pecados que se cometerán después de Su muerte, Él también murió por todos los pecados que se cometieron antes de Su muerte … por los pecados cometidos bajo el Primer Pacto. El apóstol Pablo (rabino Saulo) señala lo mismo: Dios lo presentó como propiciación a quien Dios ha propuesto públicamente como sacrificio expiatorio por su sangre a través de la fe, como evidencia de su justicia, a causa de haber pasado por alto, Dios en su paciencia, los pecados pasados (Romanos 3:25).²³⁴La palabra propiciación (del griego jilasterion), significa la cubierta del arca que era rociada con la sangre de un sacrificio en el Día de la Expiación.

Por tanto es mediador de un nuevo pacto, para que habiendo ocurrido una muerte para la remisión de las transgresiones cometidas durante el primer pacto, los que han sido llamados reciban la promesa de la herencia eterna (9:15). En consecuencia, los justos del TaNaJ que han sido llamados reciban la herencia eterna prometida, ahora que Él ha muerto como rescate para liberarlos de los pecados cometidos bajo el Primer Pacto. La muerte de Jesús proporcionó los medios para su herencia eterna prometida. Estas palabras se pueden rastrear a lo largo del TaNaJ, ya que describen uno de sus temas principales. Dios le prometió a Adán la vida eterna, condicionada a la obediencia (Génesis 2:16-17 y 3:22). El pacto de ADONAI con Noé incluye muchas promesas y se llama eterno (Génesis 9:16). YHVH le prometió a Abraham y a su simiente la Tierra de Israel para siempre (Génesis 13:15), y el término heredar se usa por primera vez en la Biblia en relación con esta promesa (Génesis 15:7). Las promesas de Ha’Shem a Abraham son reconfirmadas en el pacto con Moisés (Gálatas 3:6 a 4:7, constituyen un comentario indispensable sobre este versículo), pero los pecados del pueblo los descalificaban para recibir lo prometido. Aquellos que entran en el trato eterno de Yeshua con el pecado, como se explica en estos capítulos, pueden recibir la herencia eterna prometida.²³⁵Nuevamente, lea atentamente Gálatas 3:6 a 4:7.

Un testamento exige una muerte: Ahora el escritor cambia su pensamiento del concepto de un Pacto al concepto de testamento. La conexión entre los dos es el concepto de herencia. Un testamento prevé una herencia. Y por eso Él es el mediador de un nuevo pacto, a fin de que habiendo tenido lugar una muerte para la redención de las transgresiones que se cometieron bajo el primer pacto, los que han sido llamados reciban la promesa de la herencia eterna. Porque donde hay un testamento, necesario es que ocurra la muerte del testador (9:16-17 LBLA). La palabra griega para pacto, diatheke, corresponde estrechamente a nuestra palabra testamento. Un testamento no tiene lugar hasta que muere el que lo hizo. Hasta ese momento, sus beneficios y disposiciones son solo promesas, y necesariamente a futuro. El punto que el escritor está marcando aquí es simple y obvio para nosotros hoy. Pero su relevancia para la Torá fue cualquier cosa menos obvia para los judíos a los que se dirige aquí. Así que el escritor explica brevemente cómo se aplica. Basándose en el versículo 15, está diciendo que Dios le dio una herencia eterna a Israel en forma de pacto o testamento. Como con cualquier testamento, era solo un tipo de pagaré hasta que el proveedor del testamento muriera. En este punto, no se menciona quién es el que murió o cómo Cristo cumple ese papel.²³⁶

Ahora bien, un testamento es unilateral, pero un pacto es bilateral. Obviamente fue Dios quien estableció los términos de estos pactos con Adán, Abraham y Moisés, quienes murieron. Fue el receptor del pacto quien murió, no una muerte física real, sino simbólicamente a través de la identificación con la sangre derramada de Jesús el Mesías en la cruz en el momento de la salvación. En el pacto de Dios con Moisés, los animales muertos representan al pueblo de Israel como habiendo muerto a su antigua forma de vida pecaminosa; mientras que la sangre rociada representa la nueva vida ofrecida a través del Primer Pacto; porque es la sangre, en razón de la vida, la que hace expiación (Levítico 17:11c). La conexión necesaria entre muertes y pactos en el TaNaJ significa, literalmente, cortar un pacto. Un día ADONAI haría un pacto con Abram que sus descendientes heredarán la Tierra, entonces Abram cortó animales en pedazos y vio un horno humeante y una antorcha de fuego pasar entre las mitades (vea el comentario sobre Génesis Eg – Yo soy el SEÑOR, que te hice salir de Ur de los caldeos, para darte esta tierra).²³⁷

El perdón demanda sangre: Ahora el escritor ilustra el principio y vuelve del concepto del testamento al concepto de pacto. El trasfondo de estos versículos se puede encontrar en Éxodo 24:3-8. Por tanto, ni aun el primer pacto se inauguró sin sangre (9:18 LBLA). Aquí también se había producido una muerte, pero era la muerte de un animal. El Pacto Mosaico fue ratificado por el derramamiento de sangre, pero la sangre era sangre animal. Así que no fue tan impactante que el segundo pacto fuera ratificado de la misma manera. Pero Yeshua ratificó el Nuevo Pacto con Su propia sangre. Su sangre es mejor que la sangre animal. Como en el caso de la ratificación Mosaica, donde la muerte de un animal dio validez al Primer Pacto y lo hizo inmutable, lo mismo es cierto del Nuevo Pacto.

Porque habiendo sido proclamados por Moisés todos los mandamientos de la ley a todo el pueblo, tomando la sangre de los becerros, con agua y lana escarlata e hisopo, roció el rollo mismo, y a todo el pueblo (9:19). El Testador del Primer Pacto fue YHVH, pues fue Dios quien fue la fuente de salvación durante la Dispensación de la Torá. Pero el SEÑOR aún no vendría en la Persona de Su Hijo a morir en la cruz por la humanidad. Por lo tanto, Él proveyó un sustituto que lo representaría en la muerte, una muerte que haría efectivo el Pacto. El sustituto era un animal. Y según la ley, casi todo es purificado con sangre, y sin derramamiento de sangre no hay remisión (9:22).²³⁸

Moisés usó una ceremonia solemne de sangre para sellar el Primer Pacto después que él pronunció las palabras de la Torá (Éxodo, capítulos 20 al 23). Luego ratificó el Primer Pacto rociando tanto el rollo del Pacto como al pueblo con sangre (vea el comentario sobre Éxodo Ek – La Ratificación del Pacto del Sinaí). Él usó la sangre de un animal. Esta aspersión de sangre significaba que el pueblo debía obedecer, y si obedecían, ADONAI los bendeciría.²³⁹

Y Moisés dijo: Esto es la sangre del pacto que Dios os mandó (Hebreos 9:20 citando Éxodo 24:8). La sangre era la señal de confirmación. Recuerde usted las sorprendentes palabras de Yeshua (Jesús): Y tomando una copa, dio gracias y se la dio, diciendo: Bebed de ella todos, porque esto es mi sangre del pacto, la cual es derramada a favor de muchos, para perdón de pecados (Mateo 26:27-28); Marcos 14:23-24; Lucas 22:20; 1 Corintios 11:25). El Mesías estaba ratificando el Nuevo Pacto siguiendo el patrón de Éxodo 24:8, excepto que este sería confirmado a través del derramamiento de Su propia sangre, simbolizando Su muerte expiatoria por el pecado.

Y de la misma manera, roció con la sangre el tabernáculo y todos los utensilios del ministerio (9:21). Dado que el Tabernáculo aún no estaba construido cuando Moisés ratificó el Primer Pacto, su rociado tanto del Tabernáculo como de todos los vasos del ministerio con sangre obviamente tenía la intención de ser anticipatorio. La sangre rociada al inicio del Primer Pacto continuó, en cierto sentido, siendo rociada por los sacerdotes del Tabernáculo, y más tarde del Templo, mientras el Primer Pacto estuvo en vigor.

El propósito de la sangre era simbolizar el sacrificio por el pecado, lo que provocaba la limpieza del pecado. Y según la ley, casi todo es purificado con sangre, y sin derramamiento de sangre no hay remisión (9:22). El perdón es muy, muy costoso. El Padre no perdona el pecado mirando hacia abajo y diciendo: “Bueno, está bien. Como te amo tanto, pasaré por alto tu pecado.” La justicia y la santidad de ADONAI no le permitirán hacer eso. El pecado exige el pago por muerte. Y la única muerte suficientemente grande para pagar por todos los pecados de la humanidad es la muerte de Su Hijo. Si con tu boca confiesas a Jesús como Señor y crees en tu corazón que Dios lo resucitó de entre los muertos, serás salvo, porque con el corazón se cree para justicia y con la boca se confiesa para salvación (Romanos 10:9-10). El gran amor de Dios por nosotros no lo llevará a pasar por alto nuestro pecado, sino que lo ha llevado a proporcionar el pago por nuestro pecado, como nos lo recuerda maravillosamente Juan 3:16. YHVH no puede ignorar nuestro pecado; pero Él perdonará nuestro pecado si confiamos en la muerte de Su Hijo para ese perdón.²⁴⁰

PÁGINA SIGUIENTE: El mejor Tabernáculo purificado con la Mejor Sangre Bz

Volver al esquema del contenido

Silvio Matus2022-08-06T22:31:32+00:000 Comments

Bx – La insuficiencia de machos cabríos y de los toros 9: 13-14

La insuficiencia de la sangre de machos cabríos y de los toros
9: 13-14

La insuficiencia de la sangre de machos cabríos y de los toros ESCUDRIÑAR: ¿Qué era lo mejor que podía hacer la limpieza levítica? ¿Cuál era el significado de la novilla roja para Israel? ¿Qué mensaje está enviando el autor de Hebreos a los incrédulos que habría en la congregación? ¿Por qué y cuándo cesaron esas limpiezas? ¿Qué está tratando de hacer el Instituto del Templo? ¿Qué diferencia hará esto? ¿Cómo se distingue la limpieza de Cristo de la limpieza levítica?

REFLEXIONAR: ¿Hay algo que se haya convertido en una “vaca sagrada” en su vida? ¿Cómo puede usted volver a adorar al “santo Mesías”? ¿Cuál es la diferencia entre la limpieza externa e interna en su vida? ¿Conoce a alguien que necesite escuchar esto?

Hay tres resultados del sacrificio del Mesías. El primer resultado de Su sacrificio fue la purificación. Desde los primeros tiempos, cada comunidad judía ha tenido una una piscina para la limpieza ceremonial se la llama mikve. La inmersión en sus aguas es más que importante justo antes de Yom Kippur. Estar limpio ante ADONAI es la preocupación de todo verdadero adorador.

El TaNaJ tiene muchos ejemplos que revelan la corrupción de la humanidad. Nuestros primeros padres conocieron la vergüenza de la corrupción cuando pecaron contra el mandamiento de Dios (Génesis 3:10).

Aarón y sus hijos tenían que lavarse las manos y los pies cada vez que se acercaban a adorar a YHVH; el incumplimiento de esta ordenanza perdurable resultaría en la muerte (Éxodo 30:17-21).

La preocupación por la pureza se extendió al ganado propio; ADONAI no recibiría una ofrenda de sacrificio que estuviera manchada o defectuosa de alguna manera (Éxodo 12:5). Y solo un grupo selecto de entre las doce tribus, los sacerdotes, podía llevar esas ofrendas aceptables a Ha’Shem. Solo al sumo sacerdote se le permitía entrar en el lugar santísimo más allá del velo interior del Tabernáculo, una vez al año en Yom Kippur, el Día de la Expiación (vea el comentario sobre Éxodo Go – El Día de la Expiación).

Había una limpieza, pero no suficiente limpieza a fondo. El escritor les recuerda a los hebreos que bajo el sacerdocio levítico lo mejor que podían esperar era una santidad limitada (hebreo: kedushá), porque la sangre de los machos cabríos y de los toros nunca podría realmente lograr una limpieza interna profunda. El Tabernáculo es un símbolo para el tiempo presente, según el cual se presentan ofrendas y sacrificios que no pueden hacer perfecto en su conciencia al que practica ese culto (9:9 LBLA).

Además, hubo una forma extraordinaria de limpieza ritual, a Moisés se le dio una regulación que se convirtió en una parte cada vez más importante de la experiencia de culto de Israel. Números 19 describe la ceremonia: una novilla roja sin defecto (hebreo: parah adumah o para adumma), que no tenga manchas y sobre la cual nunca se haya puesto yugo, y sea degollada en su presencia fuera del campamento de Israel. Después de rociar su sangre siete veces frente al Tabernáculo, el animal era consumido por el fuego y sus cenizas almacenadas para mezclarlas con agua. Esta agua de limpieza (hebreo: me niddah), que contenía esas cenizas se aplicaba a aquellos que habían sido contaminados como resultado de acercarse o tocar un cadáver. El sumo sacerdote no era una excepción; era rociado con las aguas purificadoras dos veces durante la semana inmediatamente anterior a Yom Kippur, en caso de que, sin saberlo, se hubiera contaminado ceremonialmente.

Curiosamente, este es el único sacrificio donde Dios manda que se guarden las cenizas del animal quemado. Y esto fue para un propósito único ya que la novilla roja era el sacrificio clave para purificar el sacerdocio y sus utensilios sagrados del pecado y la inmundicia (vea el comentario sobre Números – La vaca roja). Así como el cordero pascual fue esencial para llevar al pueblo a una relación de pacto con nuestro Padre Celestial, la novilla roja fue la que los mantuvo limpios en su nuestro servicio a Ha’Shem.

Después de la destrucción del Templo y su altar de sacrificios en el año 70 dC, ya no se pudo producir el agua para estos lavados. Según la Ley Oral (vea el comentario de La Vida de Cristo Ei – La Ley Oral), el último sacerdote en matar una vaca o novilla roja fue el sumo sacerdote Ismael ben Phabi diez años antes de la destrucción de Jerusalén. ¡Y 12 capítulos de la Ley Oral (un tratado completo llamado Parah) están dedicados a este extraño ritual!

Los samaritanos, que veían con indiferencia el Templo de Jerusalén, continuaron sacrificando novillas rojas hasta el siglo XIV, utilizando esas cenizas para generaciones posteriores. Maimónides (un erudito del siglo XII) creía que el ritual de la vaca roja se reanudaría con la venida del Mesías.

El problema es que este, como tantos de los rituales de Israel, trataba con los aspectos externos de la religión. Los procedimientos a veces elaborados e impresionantes no podían tocar la corrupción interna que impedía el compañerismo con el Santo de Israel.²³³

Hablando a los incrédulos en la congregación mesiánica, el escritor dice: Porque si la sangre de los machos cabríos y de los toros, y la ceniza de la becerra rociada a los inmundos, santifica para la purificación de la carne (9:13), esta sangre y las cenizas santifican para que sean limpios exteriormente. Algunos de los hebreos en la Diáspora continuaron considerando la sangre de toros y machos cabríos como un medio para lograr una relación correcta con ADONAI. Pero esa aspersión solo logró la purificación de la carne, no la limpieza de la conciencia.

Hay considerable entusiasmo acerca de la novilla roja en Israel hoy en día. Hay una organización llamada Instituto del Templo que se dedica a establecer el Tercer Templo. Sus objetivos a largo plazo son construir el tercer Templo Judío en el Monte del Templo, en el sitio que actualmente ocupa la Cúpula de la Roca Islámica y restablecer los sacrificios Levíticos. Los miembros del Instituto del Templo han estado trabajando en esto durante décadas.

Para llevar a cabo este proyecto, el Instituto del Templo ha unido fuerzas con un ganadero israelí experimentado que es un experto en la cría de animales, bajo la supervisión halájica y la guía de los rabinos del Instituto del Templo. El ganadero está utilizando la técnica de implantar los embriones congelados del ganado Red Angus, que originalmente proviene de América del Norte y el ganado doméstico israelí. El resultado final de este programa será la introducción de la raza Red Angus en Israel. Pero antes de que nos dejemos llevar demasiado, debemos darnos cuenta de que incluso si el Instituto del Templo pudiera producir una vaca roja perfecta, ¡solo produciría una limpieza externa!

Si bien muchos parecen estar atrapados en la reciente conmoción, se nos plantea una pregunta a aquellos de nosotros, judíos y gentiles, que creemos en Mesías Yeshua. ¿Qué significa todo esto para nosotros? Por un lado, estoy seguro de que muchos creyentes también están emocionados de que las cosas sigan acercándose al final de la era actual. A medida que vemos que algunos de estos eventos de las Escrituras se enfocan, ¡nos damos cuenta nuevamente de que el Mesías está llegando! Sin embargo, creo que nos perdemos un punto importante si sentimos la necesidad de una vaca roja para ser limpiados ante Dios. De hecho, tal entusiasmo por la vaca roja parece implicar que Yeshua no es el Mesías y que debemos tener la limpieza de nuestros pecados a través de los sacrificios del Templo reconstruido. Las escrituras del Nuevo Pacto nos recuerdan la verdad opuesta; es decir, que Jesús mismo cumplió el ministerio de la vaca roja en Su primera venida a Jerusalén. Significativamente, el autor de Hebreos afirma: ¡cuánto más la sangre del Mesías, quien mediante el Espíritu eterno se ofreció a sí mismo sin mancha a Dios, limpiará nuestras conciencias de las obras muertas para servir al Dios vivo! (9:14). La sangre de Jesús hace exactamente lo que la sangre de la vaca roja no pudo hacer: limpia la conciencia.

De hecho, la muerte de Yeshua El Mesías es un hermoso cumplimiento del simbolismo asociado con la vaca roja. Él era sin pecado y sin defecto. Como la vaca roja, la muerte de Yeshua ocurrió fuera del campamento. El efecto continuo de Su sacrificio, similar a las cenizas de la vaca, limpia a Su pueblo para el servicio sacerdotal. A pesar de lo interesantes que son todos los eventos recientes, parece que los creyentes mesiánicos, ya sean judíos o gentiles, tienen una razón aún mejor para estar emocionados. ¡En lugar de quedar atrapados en la “vaca santa”, espero que estemos más atrapados en el “Mesías santo“! ¿Está usted listo para Su regreso? ¿Está cumpliendo su llamado como sacerdote limpio para servir al Dios vivo?

PÁGINA SIGUIENTE: El perdón exige sangre By

Volver al esquema del contenido

Silvio Matus2022-08-06T22:25:03+00:000 Comments

Bw – Los Resultados del Sacrificio del Mesías 9: 13-28

Los resultados del sacrificio del Mesías
9: 13-28

Hay un solo Dios y un solo mediador entre Dios y los hombres: Cristo Jesús hombre (Primera Timoteo 2:5 LBLA). Cuando se entiende este versículo, todo el sistema de la Iglesia de Roma se desmorona, porque invalida el papado, el sacerdocio y todo el culto a María.

Otros versículos que enseñan lo mismo son: Juan 14:6; Hechos 4:12; Hebreos 9:15; Primera Juan 2:1; Romanos 8:34 y Hebreos 7:25. Así Cristo, porque Él es tanto Dios como hombre, es el único Salvador, el único Mediador, el único camino a Dios. Ni una palabra se dice sobre María, o un papa, o los sacerdotes, o los santos como mediadores. Sin embargo, el romanismo enseña que hay muchos mediadores, y la gran mayoría de los católicos romanos, si se les pregunta, dirá que su principal acercamiento a Dios es a través de la virgen María, y que solo cuando ella ruega por ellos, pueden entrar en la presencia de Dios.

Sus sacerdotes le restan valor a la gloria de Cristo cuando enseñan que María es mediadora. Sus sacerdotes no tienen derecho a colocarla en una posición tan anti-bíblica. María es presentada en las Escrituras como una sierva del Señor que cumplió su ministerio tal como lo hicieron Juan el Bautista y otros, pero cuya obra cesó hace mucho tiempo. La gran antítesis no es entre Eva y María, como enseña Roma, sino entre Adán y Cristo (Romanos 5:12-21; Primera Corintios 15:21-22, 45-47). La tradición romana ha alterado tanto la imagen de María que se encuentra en el Nuevo Pacto y María que se encuentra en la Iglesia Católica Romana que terminan siendo dos personas diferentes y en conflicto. Los católicos romanos imparciales saben que su iglesia le da el primer lugar a María y que Cristo se mantiene en un segundo plano.

La razón por la que María, los santos o los ángeles no pueden actuar como nuestro sacerdote o mediador es porque no tienen sacrificio, nada que ofrecer en favor de nuestros pecados. Sólo un Sacerdote con un verdadero sacrificio puede servir de mediador entre Dios y el hombre. Sólo Cristo tiene un verdadero sacrificio, y sólo Él puede actuar como nuestro Sacerdote.²³²

PÁGINA SIGUIENTE: La insuficiencia de machos cabríos y toros Bx

Volver al esquema del contenido

Silvio Matus2022-08-06T22:20:43+00:000 Comments

Bv – La superioridad del sacrificio del Mesías 9: 11-12

La superioridad del sacrificio del Mesías
9: 11-12

La superioridad del sacrificio del Mesías ESCUDRIÑAR: ¿A qué se refería el más grande y más perfecto Tabernáculo? ¿De qué manera los servicios de Cristo eran diferentes de los de los sacerdotes? ¿A través de quién en obediencia hizo Jesús todo mientras estuvo en la tierra? ¿En qué se diferenció la limpieza del Mesías del sistema levítico? ¿Por qué el resultado eterno del sacrificio de Cristo es más significativo? ¿Dónde está ubicado el Tabernáculo que no es hecho por el hombre?

REFLEXIONAR: En lugar de cubrir nuestro pecado, la sangre de Cristo quita nuestro pecado a los ojos de Dios, ¿Qué tan lejos está el oriente del occidente? (Salmo 103:12). ¿Puede medir qué tan lejos está el este del oeste? ¿Qué le dice eso acerca del amor de Dios por usted? ¿Cómo cree que su vida sería diferente hoy si su pecado simplemente fuera cubierto en lugar de eliminado?

Incluso un estudiante casual de las Escrituras nota la conexión entre la sangre y la misericordia. Ya desde el hijo de Adán, los adoradores sabían que sin derramamiento de sangre no hay perdón de pecados. Según la ley, casi todo es purificado con sangre, y sin derramamiento de sangre no hay remisión (Hebreos 9:22). Abel, con un campo como templo y la tierra como altar, se convirtió en el primero en hacer lo que millones imitarían. Ofreció un sacrificio de sangre por los pecados. Los que siguieron su ejemplo forman una larga línea: Abraham, Moisés, Gedeón, Saúl y David. Sabían que el derramamiento de sangre era necesario para el perdón de los pecados. Jacob también lo sabía; por lo tanto, apiló las piedras para el altar. Pero la línea terminó en la cruz. Lo que Abel buscó lograr en el campo, YHVH lo logró con Su Hijo. Lo que Abel comenzó, el Mesías lo completó. Después del sacrificio de Cristo ya no habría necesidad de derramar sangre.²²⁶

El autor muestra la superioridad del sacrificio de Cristo de tres maneras. Los judíos que no habían puesto su fe en el Mesías y estaban considerando volver al Templo y al sistema Levítico necesitaban entender la superioridad del sacrificio del Mesías.

El Mesías tiene un mejor Tabernáculo: Hablando a los judíos incrédulos el Espíritu Santo dice: Pero habiendo venido el Mesías, Sumo Sacerdote de los bienes llegados, por medio de un mayor y perfecto tabernáculo, no hecho por manos, es a saber, no de esta creación (9:11). Él prueba esto contrastando el Tabernáculo terrenal en el que entró el sumo sacerdote levítico con el Tabernáculo celestial en el que Yeshua ha entrado. El Tabernáculo celestial es más grande y más perfecto que el terrenal. El Tabernáculo terrenal fue hecho con manos humanas pecadoras. El Tabernáculo celestial, más perfecto, sin embargo, no hecho por manos de hombre; no es parte de esta creación.

Para resumir, Cristo vino como Sumo Sacerdote de las cosas buenas por venir siendo los cumplimientos mesiánicos. Vino a través del Tabernáculo celestial, que es perfecto porque puede llevar al creyente a la madurez espiritual. El autor establece un contraste entre la obra del sumo sacerdote en el Día de la Expiación y la obra de Cristo. El contraste no es entre Jesús y las cinco ofrendas levíticas (Levítico 1-7), es entre el día más importante del calendario levítico y lo que el Mesías logró a través de Su muerte, resurrección y ascensión (vea el comentario sobre el Éxodo Go – El Día de la Expiación). Esto se convirtió en la base de Su ministerio como Gran Sumo Sacerdote en el Tabernáculo celestial que es más grande y más perfecto que el terrenal.²²⁷

Los sacerdotes levitas tenían que entrar al Lugar Santo solos, para el pueblo, no con el pueblo. Lo mismo ocurría con el sumo sacerdote levítico con respecto al Lugar Santísimo terrenal, donde ni siquiera podía llevar a otros sacerdotes. Pero nuestro Sumo Sacerdote celestial lleva a Su pueblo con Él hasta el trono de Dios. Él nos lleva al cielo mismo, no a la Gloria Shekinah, o a la manifestación visual de YHVH, sino a la presencia real de Dios. No sólo fue antes que nosotros, sino que Él también nos lleva con Él.

Si somos creyentes, Él nos ha llevado consigo. Dios, que es rico en misericordia, por su gran amor con que nos amó, aún estando nosotros muertos en pecados, nos dio vida juntamente con el Mesías (por gracia habéis sido salvados), y juntamente con Jesús el Mesías nos resucitó y nos hizo sentar en los cielos (Efesios 2:4-6). Cuando fuimos salvos, el Mesías nos llevó a la presencia del Padre, donde, espiritualmente hablando, ya vivimos con Él y viviremos con Él eternamente. Dado que Dios no está limitado por el tiempo, actualmente vivimos en el cielo en la presencia de Dios, en Su sala del trono y en Su Tabernáculo celestial. Porque nuestra ciudadanía está en los cielos, de donde aguardamos ardientemente al Salvador, al Señor Jesús, el Mesías (Filipenses 3:20, vea también Primera Pedro 2:11).²²⁸

Jesús tiene una mejor ofrenda: El autor ahora hace una comparación entre los sacrificios del sumo sacerdote en el Día de la Expiación detallados en Levítico 16 y el sacrificio de Cristo en la cruz. El Mesías no entró en el primer Tabernáculo ni por medio de la sangre de machos cabríos ni de becerros, sino por medio de su propia sangre, entró una vez por todas en el lugar santísimo, habiendo asegurado eterna redención (9:12). La sangre de los machos cabríos era por el pueblo (Levítico 16:15), y la sangre de los becerros era por los sacerdotes (Levítico 16:11). Yeshua no entró en el Tabernáculo celestial llevando sangre de animales, sino que entró con Su propia sangre, que es memorial de Su sacrificio (vea el comentario sobre La vida de Cristo Kj – Partiendo el matzá del medio).²²⁹Sin embargo, no debemos entender que nuestro Señor llevó Su sangre al cielo. Esa sangre preciosa fue derramada en la cruz y goteó sobre la tierra. Pero fue en virtud de ese hecho que entró en el cielo, habiendo realizado la salvación por el sacrificio de Sí mismo.²³⁰

Cristo ofrece una redención eterna: Un contraste adicional se refiere a la frecuencia. El sumo sacerdote podía entrar en el Lugar Santísimo terrenal sólo una vez al año. Pero Yeshúa entró una vez por todas en el lugar santísimo, habiendo asegurado eterna redención (9:12b). La palabra asegurado es la traducción de la palabra griega jeurisko. El escritor pudo haber usado lambano, que es el término general para la idea de obtener o procurar algo. Pero él usa una palabra especializada: jeurisko que significa encontrar, dar con, encontrar una cosa buscada, o descubrir. Así que la palabra habla del acto, no simplemente de obtener algo, sino de buscar algo, encontrarlo y luego abrazarlo. El problema de cómo un Dios justo podía exigir que se cumpliera la justicia en el caso del ser humano separado de Sí mismo por el pecado, y la misericordia ofrecida al malhechor, se resolvió con la muerte sustitutiva del Mesías en la cruz, Su resurrección y ascensión a los cielos al Tabernáculo. El Juez en este caso baja de Su trono de juicio para tomar sobre Sí mismo la culpa y el castigo del pecador. De esta manera se satisface la justicia, se mantiene Su Reino y se abren las compuertas de la misericordia, dando como resultado que toda la justicia de Cristo se transfiera a nuestra cuenta bancaria espiritual por medio de la fe. Que maravillosa gracia.

El medio de esta transferencia es el derramamiento de Su sangre. Esto también nos lo dice la palabra griega lutrosis, traducida como redención. Esta palabra usada como verbo significa liberar al recibir un rescate, redimir o liberar mediante el pago de un rescate. La palabra rescate (griego: lutron) se usaba para el dinero del rescate que se pagaba para liberar a los esclavos. Los pecadores son esclavos del pecado y del Adversario. El Mesías, por Su sacrificio en la cruz, pagó por nuestra liberación, el dinero del rescate Su sangre: Porque la paga del pecado es muerte, pero la dádiva de Dios es vida eterna en Jesús el Mesías, Señor nuestro (Romanos 6:23), y la muerte significa el derramamiento de sangre. Entonces, la necesidad primaria de la cruz fue satisfacer las demandas de la justicia ultrajada, de pagar el castigo por nuestro pecado, pasado, presente y futuro. Como pecadores, ponemos nuestra fe en Cristo como nuestro Sumo Sacerdote, y somos liberados para siempre de la pena del pecado. Salvados por la sangre de Jesús, somos salvos por toda la eternidad. Nunca podemos perder nuestra salvación (vea el comentario sobre La vida de Cristo Ms – La Seguridad Eterna del Creyente).²³¹

PÁGINA SIGUIENTE: Los resultados del sacrificio del Mesías Bw

Volver al esquema del contenido

Silvio Matus2022-08-06T22:04:53+00:000 Comments

Ci – Bibliography

Bibliography

Barclay, William, The Letters to the Corinthians, Philadelphia, Westminster Press, 1956.

Barnett, Paul, The Second Epistle to the Corinthians, NICNT, 1997.

Belleville, Linda, Second Corinthians, IVPNTC, 1996.

Chafin, Kenneth, The Preacher’s Commentary, First and Second Corinthians, Nashville, Thomas Nelson, 1985.

Coleman, Lyman, Serendipity Bible for Groups, New International Version, Serendipity House, Littleton, Colorado, 1988.

Cresser, Bruce, Second Corinthians, First Baptist Hendersonville, Tennessee, 2012.

Erickson, Millard. Christian Theology. Grand Rapids, Baker Book House, 1985.

Fee, Gordon and Stuart, Douglas. How to Read the Bible for All Its Worth. Grand Rapids, Zondervan, 1982.

Freeman, James. Manners and Customs of the Bible, Plainfield, Logos International, 1972.

Garland, David, Second Corinthians, NAC, 1999.

Gaebelein, Frank, general editor. The Expositor’s Bible Commentary: Volume Ten: Romans – Galatians. Grand Rapids, Zondervan Publishing House, 1976.

Guthrie, George, Second Corinthians, Baker Exegetical Commentary on the NT

Kruse, Colin, Second Corinthians, TNTC, 1987.

Lenski, R. C. H., First and Second Corinthians, Minneapolis, Augsburg Publishing House, 1963.

Lucado, Max, Life Lessons from Second Corinthians, 2018

MacArthur, John, Second Corinthians, Chicago, The Moody Bible Institute, 1991.

McGee, J. K, Second Corinthians for the Practical Messianic, Richardson, Messianic Apologetics, a division of Outreach Isra’el Ministries, 2017. November 20

Martin and Richards, First and Second Corinthians: The Smart Guide to the Bible. Nashville, Thomas Nelson, 2009.

Matera, Frank, Second Corinthians, New Testament Library, 2003.

Pratt, Richard, Jr, Holman New Testament Commentary on First and Second Corinthians, Nashville, Broadman and Holman Publishers, 2000.

Rubin, Barry, The Complete Jewish Study Bible, Messianic Jewish Publishers and Resources, Clarksville, Maryland, 2016.

Stern, David. Jewish New Testament Commentary, Clarksville, Jewish New Testament Publications, 1992.

Verbrugge, Verlyn, The Expositor’s Bible Commentary, Volume 11: Romans-Galatians, by Verlyn Verbrugge, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2008.

Walvoord, John and Zuck, Roy, The Bible Knowledge Commentary of the Old Testament. Wheaton: Victor Books, 1985.

Wiersbe, Warren. Second Corinthians: Be Encouraged, Colorado Springs, David C. Cook, 1977.

David Mack2024-05-14T18:59:02+00:000 Comments

Ch – Endnotes

Endnotes

Second Corinthians from a Messianic Jewish Perspective
1. Life Lessons from Second Corinthians, by Max Lucado, Thomas Nelson Publishers, Nashville, Tennessee, 2018, pages ix-x.

2. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 1-2.

3.The Expositor’s Bible Commentary, Volume 11: Romans-Galatians,, by Verlyn Verbrugge, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2008, pages 427-428.

4.The Second Epistle to the Corinthians, by Paul Barnett, Eerdmans Publishing Company, Grand Rapids, Michigan, 1997, pages 46-47.

5. Galatians, by John MacArthur, Moody Press, Chicago, Illinois, 1987, pages 46-48.

6. Second Corinthians, by Paul Barnett, NICNT, Eerdmans, Grand Rapids, MI, 1997, pages 32-39.

7. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 5-7.

8. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, page 215-218.

Setting the Scene

9. Ibid, page 218.

10. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, page 221.

11.The Second Epistle to the Corinthians, by Paul Barnett, Eerdmans Publishing Company, Grand Rapids, Michigan, 1997, page 60.

12. 2 Corinthians for the Practical Messianic, by J. K. McKee, Messianic Apologetics, a division of Outreach Israel Ministries, Richardson, Texas, 2010, page 28.

13. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 60.

14. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, page 220.

15. Second Corinthians, by J. Vernon McGee, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 1991, pages 14-15.

16. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, page 220.

17.The Purpose Driven Life, by Rick Warren, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2002, pages 246-248.

18. 2 Corinthians, by Linda Belleville, The IVP New Testament Commentary Series, InterVarsity Press, Downers Grove, IL, 1996, page 55.

19. II Corinthians, by Frank Matera, Westminster John Knox Press, Louisville, Kentucky, 2003, page 42.

20. 2 Corinthians, by George Guthrie, Baker Exegetical Commentary on the New Testament, Grand Rapids, Michigan, 2015, page 73.

21. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, page 223.

22. Life Lessons from Second Corinthians, by Max Lucado, Thomas Nelson Publishers, Nashville, Tennessee, 2018, page 8.

23. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, page 227.

24. The Purpose Driven Life, by Rick Warren, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2002, pages 193-194.

25.The Second Epistle to the Corinthians, by Paul Barnett, Eerdmans Publishing Company, Grand Rapids, Michigan, 1997, pages 83-84.

26. 2 Corinthians, by Linda Belleville, The IVP New Testament Commentary Series, InterVarsity Press, Downers Grove, IL, 1996, page 58.

27.The Expositor’s Bible Commentary, Volume 11: Romans-Galatians,, by Verlyn Verbrugge, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2008, page 443.

28. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, page 229.

29. Ibid, page 220.

30. 2 Corinthians, by Linda Belleville, The IVP New Testament Commentary Series, InterVarsity Press, Downers Grove, IL, 1996, pages 59-60.

31. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 82.

32. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, page 230.

33. The Purpose Driven Life, by Rick Warren, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2002, pages 193-194.

Paul Defends His Ministry

34. The Bible Knowledge Commentary: New Testament, by John Walvoord, Victor Books, Wheaton, Illinois, 1983, page 556.

35. 2 Corinthians, by George Guthrie, Baker Exegetical Commentary on the New Testament, Grand Rapids, Michigan, 2015, page 91.

36.The Letter from Yeshua’s Emissary Sha’ul to the Messianic Community in Second Corinthians, by David Stern, The Jewish New Testament Commentary, Messianic New Testament Publications, Clarksville, Maryland, 1992, page 494.

37.The Bible Knowledge Commentary: New Testament, by John Walvoord, Victor Books, Wheaton, Illinois, 1983, page 556.

38. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 87.

39. 2 Corinthians for the Practical Messianic, by J. K. McKee, Messianic Apologetics, a division of Outreach Israel Ministries, Richardson, Texas, 2010, page 35.

40. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 35.

41. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 90.

42. 2 Corinthians, by Linda Belleville, The IVP New Testament Commentary Series, InterVarsity Press, Downers Grove, IL, 1996, pages 61-62.

43. 2 Corinthians, by George Guthrie, Baker Exegetical Commentary on the New Testament, Grand Rapids, Michigan, 2015, pages 96-97.

44. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, pages 91-92.

45. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 36.

46. 2 Corinthians, by George Guthrie, Baker Exegetical Commentary on the New Testament, Grand Rapids, Michigan, 2015, pages 98-99.

47. 1 and 2 Corinthians: The Preacher’s Commentary, by Kenneth Chafin, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 1985, page 205.

48. The Letter from Yeshua’s Emissary Sha’ul to the Messianic Community in Second Corinthians, by David Stern, The Jewish New Testament Commentary, Messianic New Testament Publications, Clarksville, Maryland, 1992, page 494.

49. The Second Epistle to the Corinthians, by Paul Barnett, Eerdmans Publishing Company, Grand Rapids, Michigan, 1997, page 100.

50. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 42.

51. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 102.

52. 2 Corinthians, by George Guthrie, Baker Exegetical Commentary on the New Testament, Grand Rapids, Michigan, 2015, pages 109-110.

53.The Letter from Yeshua’s Emissary Sha’ul to the Messianic Community in Second Corinthians, by David Stern, The Jewish New Testament Commentary, Messianic New Testament Publications, Clarksville, Maryland, 1992, pages 494-495.

54. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 45.

55. II Corinthians, by Frank Matera, Westminster John Knox Press, Louisville, Kentucky, 2003, pages 77-78.

56. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 45.

57. 2 Corinthians, by Linda Belleville, The IVP New Testament Commentary Series, InterVarsity Press, Downers Grove, IL, 1996, page 68.

58. 1 and 2 Corinthians: The Preacher’s Commentary, by Kenneth Chafin, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 1985, page 206.

59. II Corinthians, by Frank Matera, Westminster John Knox Press, Louisville, Kentucky, 2003, page 59.

60. 2 Corinthians, by George Guthrie, Baker Exegetical Commentary on the New Testament, Grand Rapids, Michigan, 2015, page 121.

61. 2 Corinthians, by Linda Belleville, The IVP New Testament Commentary Series, InterVarsity Press, Downers Grove, IL, 1996, page 70.

62. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 47.

63. 2 Corinthians, by Colin Kruse, Tyndale New Testament Commentaries, Volume 8, Inter-Varsity Press, Downers Grove, IL, 1987, page 79.

64. II Corinthians, by Frank Matera, Westminster John Knox Press, Louisville, Kentucky, 2003, page 59.

65. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 47.

66. 2 Corinthians, by Colin Kruse, Tyndale New Testament Commentaries, Volume 8, Inter-Varsity Press, Downers Grove, IL, 1987, page 80.

67. 2 Corinthians, the Wiersbe Bible Study Series, by Warren Wiersbe, David C. Cook, Colorado Springs, Colorado, 2012, page 36.

68. 2 Corinthians, by Colin Kruse, Tyndale New Testament Commentaries, Volume 8, Inter-Varsity Press, Downers Grove, IL, 1987, page 81.

69. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, pages 124-125.

70. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 56-57.

71. Ibid, page 57.

72. 2 Corinthians, by Colin Kruse, Tyndale New Testament Commentaries, Volume 8, Inter-Varsity Press, Downers Grove, IL, 1987, page 82.

73. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 129.

74. The Purpose Driven Life, by Rick Warren, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2002, pages 142-143.

75. The Second Epistle to the Corinthians, by Paul Barnett, Eerdmans Publishing Company, Grand Rapids, Michigan, 1997, page 128.

76. 2 Corinthians, by Colin Kruse, Tyndale New Testament Commentaries, Volume 8, Inter-Varsity Press, Downers Grove, IL, 1987, page 85.

77. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 60-61.

78. The Purpose Driven Life, by Rick Warren, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2002, pages 203-205.

79. 2 Corinthians, by George Guthrie, Baker Exegetical Commentary on the New Testament, Grand Rapids, Michigan, 2015, page 146.

80. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 67.

81. 2 Corinthians, by George Guthrie, Baker Exegetical Commentary on the New Testament, Grand Rapids, Michigan, 2015, page 147.

82. Ibid, page 148.

83. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, page 243.

84. 2 Corinthians, by George Guthrie, Baker Exegetical Commentary on the New Testament, Grand Rapids, Michigan, 2015, page 150.

Paul Reflects on His Ministry

85. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 135.

86. 2 Corinthians for the Practical Messianic, by J. K. McKee, Messianic Apologetics, a division of Outreach Israel Ministries, Richardson, Texas, 2010, pages 61-63.

87. Answers to Tough Questions, by J. Carl Laney, Wipf & Stock, Eugene, Oregon, 1997, page 268.

88. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 147.

89.The Letter from Yeshua’s Emissary Sha’ul to the Messianic Community in Second Corinthians, by David Stern, The Jewish New Testament Commentary, Messianic New Testament Publications, Clarksville, Maryland, 1992, page 496.

90. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 74.

91.The Letter from Yeshua’s Emissary Sha’ul to the Messianic Community in Second Corinthians, by David Stern, The Jewish New Testament Commentary, Messianic New Testament Publications, Clarksville, Maryland, 1992, page 496.

92.The Purpose Driven Life, by Rick Warren, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2002, pages 289-295.

93. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 79-81.

94. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, page 247.

95.The Bible Knowledge Commentary: New Testament, by John Walvoord, Victor Books, Wheaton, Illinois, 1983, page 560.

96. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 162.

97. 2 Corinthians for the Practical Messianic, by J. K. McKee, Messianic Apologetics, a division of Outreach Israel Ministries, Richardson, Texas, 2010, pages 73-74.

98. Ibid, pages 76-77.

99. The Letter from Yeshua’s Emissary Sha’ul to the Messianic Community in Second Corinthians, by David Stern, The Jewish New Testament Commentary, Messianic New Testament Publications, Clarksville, Maryland, 1992, pages 497-498.

100. 2 Corinthians, the Wiersbe Bible Study Series, by Warren Wiersbe, David C. Cook, Colorado Springs, Colorado, 2012, pages 49.

101. 2 Corinthians for the Practical Messianic, by J. K. McKee, Messianic Apologetics, a division of Outreach Israel Ministries, Richardson, Texas, 2010, page 80-81.

102.The Letter from Yeshua’s Emissary Sha’ul to the Messianic Community in Second Corinthians, by David Stern, The Jewish New Testament Commentary, Messianic New Testament Publications, Clarksville, Maryland, 1992, pages 499-500.

103. Ibid, page 500.

104. 2 Corinthians, by George Guthrie, Baker Exegetical Commentary on the New Testament, Grand Rapids, Michigan, 2015, page 224.

105.The Second Epistle to the Corinthians, by Paul Barnett, Eerdmans Publishing Company, Grand Rapids, Michigan, 1997, page 203.

106.The Purpose Driven Life, by Rick Warren, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2002, page 56.

107.The Letter from Yeshua’s Emissary Sha’ul to the Messianic Community in Second Corinthians, by David Stern, The Jewish New Testament Commentary, Messianic New Testament Publications, Clarksville, Maryland, 1992, pages 500-506.

108. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 132-133.

109. The Bible Knowledge Commentary: New Testament, by John Walvoord, Victor Books, Wheaton, Illinois, 1983, page 563.

110. Life Lessons from Second Corinthians, by Max Lucado, Thomas Nelson Publishers, Nashville, Tennessee, 2018, page 38.

111. 2 Corinthians, by George Guthrie, Baker Exegetical Commentary on the New Testament, Grand Rapids, Michigan, 2015, pages 249-250.

112. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, page 253.

113. 2 Corinthians, by Colin Kruse, Tyndale New Testament Commentaries, Volume 8, Inter-Varsity Press, Downers Grove, IL, 1987, page 106.

114. Second Corinthians, by J. Vernon McGee, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 1991, page 50.

115. II Corinthians, by Frank Matera, Westminster John Knox Press, Louisville, Kentucky, 2003, page 108.

116. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 230.

117. 2 Corinthians, the Wiersbe Bible Study Series, by Warren Wiersbe, David C. Cook, Colorado Springs, Colorado, 2012, pages 61-62.

118. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, page 254.

119. 2 Corinthians, by Colin Kruse, Tyndale New Testament Commentaries, Volume 8, Inter-Varsity Press, Downers Grove, IL, 1987, page 107.

120. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, page 254.

121. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 148.

122. Ibid, pages 149-150 and 152.

123. I and II Corinthians, by R. C. H. Lenski, Augsburg Publishing House, Minneapolis, Minnesota, 1937, page 989.

124.The Purpose Driven Life, by Rick Warren, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2002, page 198.

125. The Purpose Driven Life, by Rick Warren, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2002, pages 49-50.

126. Life Lessons from Second Corinthians, by Max Lucado, Thomas Nelson Publishers, Nashville, Tennessee, 2018, page 48.

127. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 159-160.

128. 2 Corinthians, the Wiersbe Bible Study Series, by Warren Wiersbe, David C. Cook, Colorado Springs, Colorado, 2012, pages 65-66.

129. 2 Corinthians, by George Guthrie, Baker Exegetical Commentary on the New Testament, Grand Rapids, Michigan, 2015, page 277.

130. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 163.

131. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, pages 248-249.

132. Ibid, pages 251-252.

133. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 165-167.

134. 2 Corinthians, the Wiersbe Bible Study Series, by Warren Wiersbe, David C. Cook, Colorado Springs, Colorado, 2012, page 67.

135. Strange Fire, by John MacArthur, Nelson Books, Nashville, Tennessee, 2013, page 194.

136. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 169-170.

137. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, page 256.

138.The Purpose Driven Life, by Rick Warren, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2002, page 76 and 83.

139. Footsteps of the Messiah, by Arnold Fruchtenbaum, Ariel Ministries, Tustin, California, 2004, pages 157-160.

140. Ibid, page 160.

141. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 186-188.

142. Ibid, pages 189-196.

143. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 197-198.

144. Ibid, pages 200 and 207.

145.The Purpose Driven Life, by Rick Warren, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2002, pages 281-282.

146. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 209-217.

147.The Purpose Driven Life, by Rick Warren, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2002, pages 112-113.

148. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 219-221.

149. Second Corinthians, by J. Vernon McGee, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 1991, pages 75-76.

150. 2 Corinthians, by Colin Kruse, Tyndale New Testament Commentaries, Volume 8, Inter-Varsity Press, Downers Grove, IL, 1987, page 129.

151.The Second Epistle to the Corinthians, by Paul Barnett, Eerdmans Publishing Company, Grand Rapids, Michigan, 1997, page 317.

152. 2 Corinthians, the Wiersbe Bible Study Series, by Warren Wiersbe, David C. Cook, Colorado Springs, Colorado, 2012, page 86.

153. 2 Corinthians, by George Guthrie, Baker Exegetical Commentary on the New Testament, Grand Rapids, Michigan, 2015, page 325.

154. 2 Corinthians, the Wiersbe Bible Study Series, by Warren Wiersbe, David C. Cook, Colorado Springs, Colorado, 2012, pages 86-88.

155. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 231-232.

156. Life Lessons from Second Corinthians, by Max Lucado, Thomas Nelson Publishers, Nashville, Tennessee, 2018, page 52.

157. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 233-235.

158. Ibid, pages 235-238.

159. Ibid, pages 238-241.

160. 2 Corinthians, by Linda Belleville, The IVP New Testament Commentary Series, InterVarsity Press, Downers Grove, IL, 1996, pages 175-176.

161. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 244 and 246.

162. I and II Corinthians, by R. C. H. Lenski, Augsburg Publishing House, Minneapolis, Minnesota, 1937, page 1078.

163. Answers to Tough Questions, by J. Carl Laney, Wipf & Stock, Eugene, Oregon, 1997, pages 268-269.

164. I and II Corinthians, by R. C. H. Lenski, Augsburg Publishing House, Minneapolis, Minnesota, 1937, pages 1080 to 1086.

165. First Fruits of Zion, Torah Club, Volume One, T’rumah, page 477.

166. II Corinthians, by Frank Matera, Westminster John Knox Press, Louisville, Kentucky, 2003, page 164.

167. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 337.

168. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 253-254.

169. I and II Corinthians, by R. C. H. Lenski, Augsburg Publishing House, Minneapolis, Minnesota, 1937, page 1088.

170.The Second Epistle to the Corinthians, by Paul Barnett, Eerdmans Publishing Company, Grand Rapids, Michigan, 1997, pages 349-350.

171. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 254.

172.The Second Epistle to the Corinthians, by Paul Barnett, Eerdmans Publishing Company, Grand Rapids, Michigan, 1997, page 353.

173.The Bible Knowledge Commentary: New Testament, by John Walvoord, Victor Books, Wheaton, Illinois, 1983, page 571.

174. John MacArthur, This article originally appeared in Pulpit Magazine, an online magazine of the Shepherd’s Fellowship, Grace Community Church.

Titus Brings Good News from Corinth

175.The Second Epistle to the Corinthians, by Paul Barnett, Eerdmans Publishing Company, Grand Rapids, Michigan, 1997, pages 364-365.

176.The Expositor’s Bible Commentary, Volume 11: Romans-Galatians,, by Verlyn Verbrugge, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2008, pages 495-496.

177.The Expositor’s Bible Commentary, Volume 11: Romans-Galatians,, by Verlyn Verbrugge, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2008, pages 495-496.

178. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 264-266.

179.The Letter from Yeshua’s Emissary Sha’ul to the Messianic Community in Second Corinthians, by David Stern, The Jewish New Testament Commentary, Messianic New Testament Publications, Clarksville, Maryland, 1992, page 510.

180. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 266-270.

181. 2 Corinthians, by Colin Kruse, Tyndale New Testament Commentaries, Volume 8, Inter-Varsity Press, Downers Grove, IL, 1987, page 145.

182. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 271-273.

183. Ibid, pages 276-279.

184. Ibid, pages 280-285.

185. 2 Corinthians, by Colin Kruse, Tyndale New Testament Commentaries, Volume 8, Inter-Varsity Press, Downers Grove, IL, 1987, page 150.

186. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 286.

187. The Expositor’s Bible Commentary, Volume 11: Romans-Galatians, by Verlyn Verbrugge, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2008, page 499.

188. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 289-294.

189. Ibid, pages 298-299.

190. Ibid, pages 299-309.

191. 2 Corinthians, the Wiersbe Bible Study Series, by Warren Wiersbe, David C. Cook, Colorado Springs, Colorado, 2012, page 115.

192. Life Lessons from Second Corinthians, by Max Lucado, Thomas Nelson Publishers, Nashville, Tennessee, 2018, page 76.

193. 2 Corinthians for the Practical Messianic, by J. K. McKee, Messianic Apologetics, a division of Outreach Israel Ministries, Richardson, Texas, 2010, page 174.

194. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 316.

195. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, pages 411-413.

196. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 316.

197. Life Lessons from Second Corinthians, by Max Lucado, Thomas Nelson Publishers, Nashville, Tennessee, 2018, page 78.

198. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, pages 287.

199. I and II Corinthians, by R. C. H. Lenski, Augsburg Publishing House, Minneapolis, Minnesota, 1937, page 1191.

200. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, pages 287.

201. I and II Corinthians, by R. C. H. Lenski, Augsburg Publishing House, Minneapolis, Minnesota, 1937, pages 1191-1195.

Paul Defends His Apostolic Authority

202. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, pages 287-288.

203. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 424.

204. 2 Corinthians, by George Guthrie, Baker Exegetical Commentary on the New Testament, Grand Rapids, Michigan, 2015, page 465.

205. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 322-325.

206. 2 Corinthians, the Wiersbe Bible Study Series, by Warren Wiersbe, David C. Cook, Colorado Springs, Colorado, 2012, page 129.

207. I and II Corinthians, by R. C. H. Lenski, Augsburg Publishing House, Minneapolis, Minnesota, 1937, page 1197.

208.The Letter from Yeshua’s Emissary Sha’ul to the Messianic Community in Second Corinthians, by David Stern, The Jewish New Testament Commentary, Messianic New Testament Publications, Clarksville, Maryland, 1992, page 513.

209. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 326-327.

210.The Second Epistle to the Corinthians, by Paul Barnett, Eerdmans Publishing Company, Grand Rapids, Michigan, 1997, page 463.

211. I and II Corinthians, by R. C. H. Lenski, Augsburg Publishing House, Minneapolis, Minnesota, 1937, pages 1203-1204.

212. 2 Corinthians, by George Guthrie, Baker Exegetical Commentary on the New Testament, Grand Rapids, Michigan, 2015, page 472.

213. I and II Corinthians, by R. C. H. Lenski, Augsburg Publishing House, Minneapolis, Minnesota, 1937, pages 1205-1206.

214.The Purpose Driven Life, by Rick Warren, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2002, pages 211-212.

215. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 331.

216. Life Lessons from Second Corinthians, by Max Lucado, Thomas Nelson Publishers, Nashville, Tennessee, 2018, page 89.

217. 2 Corinthians, the Wiersbe Bible Study Series, by Warren Wiersbe, David C. Cook, Colorado Springs, Colorado, 2012, pages 131-132.

218. Ibid, page 132-133.

219. 2 Corinthians for the Practical Messianic, by J. K. McKee, Messianic Apologetics, a division of Outreach Israel Ministries, Richardson, Texas, 2010, page 183 and 189-190.

220. The Second Epistle to the Corinthians, by Paul Barnett, Eerdmans Publishing Company, Grand Rapids, Michigan, 1997, pages 479-480.

221. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, pages 458-459.

222. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 345.

223. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 453.

224. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, pages 292-293.

225. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, pages 454-455.

226.The Purpose Driven Life, by Rick Warren, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2002, pages 252-253.

227. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 348.

228. 2 Corinthians for the Practical Messianic, by J. K. McKee, Messianic Apologetics, a division of Outreach Israel Ministries, Richardson, Texas, 2010, page 192.

229. I and II Corinthians, by R. C. H. Lenski, Augsburg Publishing House, Minneapolis, Minnesota, 1937, page 1231.

230. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 349-350.

231.The Purpose Driven Life, by Rick Warren, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2002, page 269.

232. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, page 293.

233. The Expositor’s Bible Commentary, Volume 11: Romans-Galatians, by Verlyn Verbrugge, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2008, page 519.

234. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, pages 459-460.

235.The Expositor’s Bible Commentary, Volume 11: Romans-Galatians,, by Verlyn Verbrugge, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2008, page 520.

236. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, pages 462-463.

237. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 357.

238. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 469.

239. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 358-359.

240. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, pages 473-474.

241. II Corinthians, by Frank Matera, Westminster John Knox Press, Louisville, Kentucky, 2003, pages 248-249.

242.The Second Epistle to the Corinthians, by Paul Barnett, Eerdmans Publishing Company, Grand Rapids, Michigan, 1997, page 511.

243.The Second Epistle to the Corinthians, by Paul Barnett, Eerdmans Publishing Company, Grand Rapids, Michigan, 1997, page 513.

244. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 367.

245. II Corinthians, by Frank Matera, Westminster John Knox Press, Louisville, Kentucky, 2003, page 250.

246. I and II Corinthians, by R. C. H. Lenski, Augsburg Publishing House, Minneapolis, Minnesota, 1937, page 1256.

247. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 370-371.

248. 2 Corinthians, by Linda Belleville, The IVP New Testament Commentary Series, InterVarsity Press, Downers Grove, IL, 1996, page 283.

249. I and II Corinthians, by R. C. H. Lenski, Augsburg Publishing House, Minneapolis, Minnesota, 1937, page 1257.

250. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, pages 485-486.

251. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 371-372.

252. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 372-373.

253.The Bible Knowledge Commentary: New Testament, by John Walvoord, Victor Books, Wheaton, Illinois, 1983, page 579.

254.The Expositor’s Bible Commentary, Volume 11: Romans-Galatians,, by Verlyn Verbrugge, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2008, pages 524-525.

255. 2 Corinthians, by Colin Kruse, Tyndale New Testament Commentaries, Volume 8, Inter-Varsity Press, Downers Grove, IL, 1987, page185.

256. II Corinthians, by Frank Matera, Westminster John Knox Press, Louisville, Kentucky, 2003, page 256.

257. 2 Corinthians, by Colin Kruse, Tyndale New Testament Commentaries, Volume 8, Inter-Varsity Press, Downers Grove, IL, 1987, page 186.

258. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 488.

259.The Expositor’s Bible Commentary, Volume 11: Romans-Galatians,, by Verlyn Verbrugge, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2008, page 525.

260. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 489.

261. II Corinthians, by Frank Matera, Westminster John Knox Press, Louisville, Kentucky, 2003, page 261.

262. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 384.

263.The Letter from Yeshua’s Emissary Sha’ul to the Messianic Community in Second Corinthians, by David Stern, The Jewish New Testament Commentary, Messianic New Testament Publications, Clarksville, Maryland, 1992, page 516.

264. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 385-388.

265.The Letter from Yeshua’s Emissary Sha’ul to the Messianic Community in Second Corinthians, by David Stern, The Jewish New Testament Commentary, Messianic New Testament Publications, Clarksville, Maryland, 1992, page 516.

266. 2 Corinthians, by George Guthrie, Baker Exegetical Commentary on the New Testament, Grand Rapids, Michigan, 2015, page 558.

267. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, pages 499-500.

268.The Expositor’s Bible Commentary, Volume 11: Romans-Galatians,, by Verlyn Verbrugge, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2008, page 528.

269. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 392.

270. Ibid, page 394.

271. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 506.

272. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 394.

273.The Expositor’s Bible Commentary, Volume 11: Romans-Galatians,, by Verlyn Verbrugge, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2008, page 531.

274. I and II Corinthians, by R. C. H. Lenski, Augsburg Publishing House, Minneapolis, Minnesota, 1937, page 1292.

275. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 397-398.

276. Ibid, pages 399-400.

277. 2 Corinthians, the Wiersbe Bible Study Series, by Warren Wiersbe, David C. Cook, Colorado Springs, Colorado, 2012, pages 156-158.

278. Ibid, pages 158-161.

279.The Purpose Driven Life, by Rick Warren, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2002, pages 273-278.

280. 2 Corinthians, by George Guthrie, Baker Exegetical Commentary on the New Testament, Grand Rapids, Michigan, 2015, page 601.

281. Ibid, page 601.

282. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 414-417.

283. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 530.

284. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, page 300.

285. 2 Corinthians, by George Guthrie, Baker Exegetical Commentary on the New Testament, Grand Rapids, Michigan, 2015, page 609.

286. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 532.

287. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 428.

288. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 532.

289. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 433.

290. 1 & 2 Corinthians: the Smart Guide to the Bible, by Dewey Bertolini, Thomas Nelson, Nashville, Tennessee, 2009, page 305.

291.The Second Epistle to the Corinthians, by Paul Barnett, Eerdmans Publishing Company, Grand Rapids, Michigan, 1997, page 598.

292. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, pages 446-447.

293. Ibid, pages 446-447.

294. Ibid, page 443.

295. Ibid, page 453-456.

296.The Purpose Driven Life, by Rick Warren, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2002, pages 307-308.

297. Second Corinthians, by John MacArthur, The Moody Publishers, Chicago, Illinois, 2003, page 475-478.

298. Ibid, pages 479-480.

299. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, page 552.

300.The Expositor’s Bible Commentary, Volume 11: Romans-Galatians,, by Verlyn Verbrugge, Zondervan, Grand Rapids, Michigan, 2008, pages 544-545.

301. 2 Corinthians, by David Garland, The New American Commentary, B&H Publishing, Nashville, Tennessee, 1999, pages 555-556.

302. 2 Corinthians, by George Guthrie, Baker Exegetical Commentary on the New Testament, Grand Rapids, Michigan, 2015, page 655.

David Mack2024-05-14T17:57:16+00:000 Comments

Cg – A Fond Farewell 13: 11-14

A Fond Farewell
13: 11-14

The final lines of Paul’s letter shift from stern warning to a more affectionate tone. The shift in tone is no less sudden than the one between Chapters 9 and 10. Those who claim that Second Corinthians consists of more than one letter must decide to which letter this closing originally belonged. Some commentators claim that such a mild, gentle, and loving conclusion following such a menacing onslaught (to see link click Cf – A Stern Warning) does not fit, so it must have been originally the salutation of Chapters 1-9. But we can see a similar switch in mood in Second Thessalonians 3:10-15 and 3:16-18. As a result, we reject the premise that a shift in tone and subject matter is a reliable indicator that a letter has been doctored by a later editor.²⁹⁹

In closing, Paul issues a final appeal couched in general terms. And now, brothers, shalom! Put yourselves in order (Greek: katartizo), pay attention to my advice to break with all idolatry (see Bi – Do Not be Unequally Yoked with Unbelievers), be of one mind (First Corinthians 1:10), live in shalom (12:20) – and the God of love and shalom will be with you (13:11). Taken as a whole, these summarize the preparation Paul hoped the Corinthians would make for his visit.

Greet one another with a holy kiss (13:12). Evidently the early church invested the kiss, a common form of salutation in the Orient, with a special and sacred significance (Romans 16:16; First Thessalonians 5:26). It expressed love (First Peter 5:14) as well as union and fellowship with the family of God and perhaps also a sign of mutual forgiveness and reconciliation that was exchanged before the Lord’s Supper was celebrated (Matthew 5:23-24; First Corinthians 16:20b and 22). In addition, the holy kiss exhibited freedom in Messiah – the transcending of divisions based on gender, race, and status – for the kiss was exchanged by male and female, Jew and Greek, and slave and free (Galatians 3:28).

All God’s people send greetings to you (13:13). The believers referred to here may well have been the Philippians, but the reference could be to believers throughout Macedonia, including those in Philippi, Thessalonica, and Berea. Or again, all God’s people may signify the Church as a whole (Romans 16:16). In his capacity as apostle to the Gentiles (Romans 11:13), Paul was not reluctant to speak about, and on behalf of, all the churches (First Corinthians 7:17 and 14:33; Second Corinthians 8:18 and 11:28). In any case, he was reminding the Corinthian believers that he was not alone in seeking their welfare and that there were others to whom they were accountable.³⁰⁰

The grace of the Lord Yeshua the Messiah, the love of God and the fellowship of the Ruach Ha’Kodesh be with you all (13:14). The final greeting mentions all three Persons of the Trinity. The emphasis falls on grace, love, and fellowship experienced by believers rather than on Trinitarian theology itself. The grace of the Lord Yeshua Messiah is summarized earlier: For you know the grace of our Lord Yeshua Messiah, that though He was rich, yet for your sakes He became poor, so that you through His poverty might become rich (8:9). The love of God is expressed and seen most clearly in Messiah’s sacrificial death. And when Paul mentions the fellowship of the Ruach Ha’Kodesh, he wishes for the Corinthians to deepen their relationship with Him, and the unity which the Spirit gives to the Church.³⁰¹

Dear Heavenly Father, Praise You for the great gift of relationship with you! How wonderful to have You as my Father, the King of the universe who loves me. It is so wonderful to love You! You indwell me and give Your Presence to me. Yeshua answered and said to him: If anyone loves Me, he will keep My word. My Father will love him, and We will come to him and make Our dwelling with him (John 14:23).

I am so grateful that not only are my sins forgiven, but I know that because of my love for God and Messiah ’s death as my sin offering, I will go to live with You in heaven forever! He made the One who knew no sin to become a sin offering on our behalf, so that in Him we might become the righteousness of God (Second Corinthians 5:21). What peace and comfort to run to You knowing that Your Spirit is always with me to guide and to comfort me. I love to both praise You and to ask for Your help, which You have promised to give. For God Himself has said, “I will never leave you or forsake you,” so that with confidence we say, “The Lord is my helper; I will not fear. (Hebrews 13:5c-6a). Having a relationship with You is so fantastic. I want to cultivate that relationship by living a life following right after You. Love to You always dear Father! In Yeshua’s holy name and power of His resurrection. Amen

At the end of this letter, we recognize that in Second Corinthians, Paul offered a profoundly God-centered solution to the problems at Corinth. Ultimately, the church’s struggle with their apostle revealed an underlying dysfunction in their relationship with God. The answer, then, for them and for us, has to do with being restored to a right relationship with God through a proper understanding of the Gospel which changes us and our relationships with believers and unbelievers alike, but ultimately, it changes our relationship with God. Perseverance in the faith always stems from the clarity that we see in Yeshua and what He has accomplished on our behalf. If we lose that clear picture, we lose a grasp of the Good News, and that leads to chaos in the community of believers. As Paul demonstrated, ADONAI uses genuine shepherds to project a clear picture of Messiah and the Gospel, through both their words and their lives.

In closing, dear readers, I echo the apostle:

The grace of the Lord Yeshua the Messiah,
and
the love of God,
and
the fellowship of the Ruach Ha’Kodesh
be with you all.³⁰²

David Mack2022-07-23T19:14:44+00:000 Comments

Cf – A Stern Warning 13: 1-10

A Stern Warning
13: 1-10

A stern warning DIG: What role should the congregations of God and their leaders play in holding believers accountable for spiritual growth? What is the responsibility of the individual when challenged to grow spiritually? What does it mean to “examine yourselves to see if you are in the faith?” Why do you think this is necessary for believers to do?

REFLECT: How is discipline an act of love? If ADONAI failed to discipline His children, would He be viewed as weak or strong? Explain. How might a person test their faith? Why would it be important for them to do so? How would you go about examining yourself? It is common practice to take a “spiritual inventory?” How often should you do such a thing?

Examine yourselves to see whether you are living the life of faith. Test yourselves.

The church in the grossly wicked city of Corinth faced a crisis. Most of its members had come to Messiah out of paganism and idolatry (see the commentary on First Corinthians, to see link click Ce – The Pagan Background of Counterfeit Spiritual Gifts) and brought some of those immoral practices into the church. In First Corinthians, Paul had confronted a long list of sins they were still engaged in. And as if that weren’t enough, the false apostles (see Af – The Problem of the False Apostles) who had invaded the Corinthian church were leading it astray into further sin. The apostle was deeply concerned, not for the church’s cultural relevance, but for its holiness. He knew that if the Corinthians failed to lead godly lives, the church would dishonor the Lord and be spiritually ineffective. Any church that tolerates sin (see the commentary on Revelation Bc – The Church at Thyatira) will be lifeless; therefore, Paul discussed the method of church discipline and a plea for self-examination.

A warning of impending discipline (13:1-4): For the third time in successive verses (12:20, 12:21 and 13:1a) – each near the beginning of the verse – Paul signals his intention to come to visit them. Despite his determination not to come to them again in grief (2:1), that is, to deal with unrepented sin with severe discipline, it appeared that just such a visit was a reality.²⁹¹ Thus, Paul laid down a biblical principle that he, as a Jew speaking to a largely Gentile congregation, was very familiar with: Any charge must be established by the testimony of two or three witnesses (13:1b). Church discipline is not a witch-hunt, where people’s reputations are destroyed by flimsy, unsupported allegations. Because ADONAI is a God of justice (Isaiah 30:18), He has designed a discipline process that is both thorough and fair. Paul’s chastening of the unrepentant sinners at Corinth would be carried out in strict accordance with God’s Torah (Deuteronomy 19:15). No one was to be put out of the church until a thorough four-step process had been completed (see the commentary on The Life of Christ Gi – If Brother or Sister Sins, Go and Point Out Their Fault).²⁹²

Paul now concludes what he began in 12:20, foreshadowing his impending visit to Corinth. Once again – for the fourth time in four consecutive verses – Paul declares his intention to come to Corinth. The impact of this repetition upon the hearers of the letter would leave no doubt as to Paul’s imminent final visit.²⁹³ To those who sinned in the past and to the rest I say beforehand while absent the same thing I said when I was with you on my second sorrowful visit (2:1): if I come again, I will not spare you (13:2).

The most important reason for church discipline lies in Ha’Shem’s often repeated charge to His people: Be holy, for I am Holy (Leviticus 11:44-45; Deuteronomy 6:17-18; First Peter 1:15-16 and 2:9-12). Church discipline is sometimes necessary to help believers purify themselves from everything that can defile either body or spirit, and strive to be completely holy, out of reverence for God (7:1). God Himself disciplines His people so they can share His holiness (see the commentary on Hebrews Cz – God Disciplines His Children). As part of that process, God has given the Church the responsibility of disciplining its sinning members. That is such a basic element of the Church’s life that Paul was outraged when the Corinthians failed to discipline one of their members who was living in unrepentant immorality (see the commentary on First Corinthians Ba – Failure to Discipline an Immoral Brother).²⁹⁴

The goal of every faithful Messianic rabbi or pastor is to allow the Messiah to speak through him. That does not happen through an audible voice but through the proclamation of God’s Word. The Corinthians were right in looking for proof that Messiah did, in fact, speak through those who claimed to be apostles (Revelation 2:2). Unfortunately, they were measuring them by the wrong standards. Paul didn’t display the forceful personality traits that marked the proud, arrogant false apostles , which impressed many of the Corinthians; therefore, some demanded convincing proof of his apostleship. So Paul compared himself to Messiah, who in His humanity took on weakness. He is not weak in dealing with you, but he is powerful among you. For although He was executed on the cross in weakness, now he lives by God’s power. Returning to his warning, Paul told the Corinthians that the power of God that raised Messiah would be directed toward his enemies when he visited Corinth again (13:3-4). He would be like the Lord, who warned the church at Pergamum: Therefore, repent! Otherwise, I will soon come to you and will fight against you with the sword of My mouth (Revelation 2:16).²⁹⁵

Dear Heavenly Father, Praise Your love that so mercifully forgives the repentant sinner. Your complete forgiveness of our sins is so awesome! What a joy and comfort that when in holy fear we repent by telling You how very sorry we are for our wrong action , You put our sins where they can never touch. For as high as the heavens are above the earth, so great is His mercy for those who fear Him. As far as the east is from the west, so far has He removed our transgressions from us. (Psalm 103:11-12).

Repentance is like a sparkling jewel that is given to show deep regret and love. Though repenting takes a humble heart, it is well worth it for then the wrong is cleaned, forgiven and the relationship is restored. It is so important to stay clean in our relationship with You. Sin hampers any relationship and we want to always be walking in a way that pleases You. You are such a wonderful father and we so delight in pleasing You! In Your holy Son’s name, Yeshua, and the power of His resurrection. Amen

A plea for self-examination (13:5-10): Rather than demanding proof that Messiah was speaking through Paul, the Corinthians ought to be examining themselves to find out if they were continuing true to the faith. Examine yourselves to see whether you are living the life of faith. Test yourselves. Don’t you realize that Yeshua the Messiah is in you (13:5)? Like Paul, the writer to the Hebrews well understood the danger of self-deception. Some of the people he addressed in his letter were intellectually convinced of the truth of the Gospel but uncommitted to Messiah. He called them to examine the extreme danger they were in if they didn’t step over the line from knowledge to faith (see the commentary on Hebrews Al – How Shall We Escape If We Ignore So Great a Salvation). However, Paul knew that the majority of the Corinthians were genuine believers and would therefore pass the test (13:6).

Therefore, as believers, we need to give ourselves a regular spiritual check-up. God places a high value on the habit of self-evaluation. At least five times in Scripture we are told to test and examine our own spiritual health. To maintain your physical health, you need regular check-ups with a doctor who can assess your vital signs – blood pressure, temperature, weight, and so on. For your spiritual health you need to regularly check the five vital signs of worship, fellowship, growth in character, ministry and mission. Jeremiah advised: Take a good look at the way you are living and reorder our lives under God (Lamentations 3:40 The Message).²⁹⁶

As he closed his letter, Paul summarized the elements necessary for spiritual growth. If they were going to be conformed into the image of Messiah (Romans 8:29), they needed to deal with their sin. In this passage, Paul concludes the main body of his letter by addressing two more essential elements of the sanctification process: obedience and integrity.

Obedience (13:7-9a): And we pray to God that you will do nothing wrong. His prayer was that the Corinthians’ obedience would make it unnecessary for him to come to wield his authority and discipline them, or if he came, they would have repented so that there would be nothing to confront. Overshadowing this passage as they have the entire letter, were the false apostles who were influencing the Corinthians. Many in the congregation had become enamored with them, and as a result, they were partially successful in undermining the church’s loyalty to Paul. As Paul wrote this letter to affirm his authenticity in the face of those vicious attacks, he was not jealously guarding his own reputation. But he was very aware that if the church turned away from him, it would also be turning away from Messiah. We are not concerned with our appearing successful, but with doing what is right, even if we appear to be failures. Paul would gladly appear as a failure if the Corinthians’ obedience removed the need for him to display his apostolic power. Their purity and obedience were far more important than how others viewed him. Let the false apostles and their deceived followers go on considering him disqualified as an apostle; as long as the majority were living in obedience to the truth, Paul was content. For we cannot act against the truth, only for it. Loving the truth means honoring it, and Paul would not hesitate to confront those who strayed from it. Paul’s willingness to be perceived as weak as long as his spiritual children were strong (First Corinthians 4:9-13) prompted him to write: So, we rejoice whenever we are weak and you are strong (13:7-9a). His concern was that the Corinthians be obedient and strong (First Corinthians 16:13; Ephesians 6:10).

Integrity (13:9b): Indeed, we pray that you become complete (Greek: Katartisis, meaning prepared, equipped, or fully qualified). The related verb katartizo (13:11) has the basic idea of putting things in order, in their proper place, or restoring or fixing something that is broken. This quality of integrity or completeness sums up the elements previously mentioned: repentance (12:20-21), confronting sin through church discipline (13:1-2); submission to authority (13:3-4), authenticity (13:5-6), and obedience (13:7-9a). Perhaps the English word integrity best expresses the meaning of katartisis in this passage. A person with integrity is one whose thoughts, beliefs, words, and actions are all in perfect harmony. For the believer, integrity involves having every area of life in submission to the truth of God’s Word; not being perfect mind you, but with nothing consistently out of sync. Since the perfect picture of integrity is the Lord, who knew no sin (5:21), the goal of integrity is to be like Him. As David wrote: ADONAI, who can rest in your tent? Who can live on your holy mountain? Those who live a blameless life, who behave uprightly, who speak truth from their hearts and keep their tongues from slander; who never do harm to others or seek to discredit neighbors; who look with scorn on the vile, but honor those who fear ADONAI; who hold to an oath, no matter the cost; who refuse usury when they lend money and refuse a bribe to damage the innocent. Those who do these things never will be moved (Psalm 15:1-5).²⁹⁷

Finally, in 13:10 Paul concludes the main body of his letter with what is, in effect, a summary in one-sentence: I write these things while away from you, so that when I am with you I will not have to use my authority to deal sharply with you, for the Lord gave it to me for building up and not for tearing down (Greek: kathairesis, meaning destruction or demolition). This was his final stern warning. If some of the Corinthians persisted in their sin and defiance of the Word and will of the Lord – he would not hesitate to act. He fervently hoped they would heed the warnings in this letter so his third visit would be different than his second one, which was so sad and painful for him (2:1).

Did Paul succeed? Did the Corinthians heed his warnings, repent, and turn away from the false apostles? Did they welcome Paul on his third visit? The apostle did, as he promised, visit Corinth again. Acts 20:2-3 records that he spent three months in Greece. Since 20:2 says he came to Greece from Macedonia (the northern part of Greece), and when he left, he finally arrived in Greece (or Achaia, meaning the southern part of Greece). Since Corinth was located in Achaia, Paul undoubtedly spent most or all of that three-month period in that city. Though the B’rit Chadashah offers no specific details of that visit, four lines of evidence suggest that the Corinthians responded positively to his letter and his visit to them was the joyful one Paul had hoped for.

First, Paul wrote Romans during that three-month stay in Corinth. The references to Phoebe, Gaius and Erastus were made in Romans 16 because they were friends of Paul in Corinth. But more importantly, nowhere in Romans did Paul express any concerns about the situation in Corinth. That implied that things were calm and peaceful while he was there.

Second, Paul wrote to the Romans about his plan to visit Spain via Rome (Romans 15:24). If things were still chaotic in Corinth, it is unlikely that he would have had imminent plans to leave there.

Third, Romans 15:26-27 indicates that the Achaians (as noted above, Corinth was in Achaia) had responded to Paul’s appeal regarding the collection for the Messianic community in Jerusalem (see Bm – The Call to Complete the Collection). The Corinthians would not likely have made that contribution (especially handing it over to Paul) if they still harbored doubts about whether he was a true apostle.

Finally, the inclusion of Second Corinthians in the B’rit Chadashah canon argues that the Corinthians responded favorably to the letter. If it failed to achieve its purpose, it would not likely have been accepted by the Church as Scripture.

This letter, in which Paul poured out his heart to the Corinthians, achieved its goal of reconciling them to him. Like the rest of Scripture, it will infallibly achieve what ADONAI designed it to achieve. As YHVH declared through His prophet Isaiah, “For just as rain and snow fall from the sky and do not return there, but water the earth, causing it to bud and produce, giving seed to the sower and bread to the eater; so is my Word that goes out from my mouth – it will not return to me unfulfilled; but it will accomplish what I intend, and cause to succeed what I sent it to do” (Isaiah 55:10-11).²⁹⁸

David Mack2022-07-23T18:49:37+00:000 Comments

Ce – Paul’s Planned Third Visit 12: 14-21

Paul’s Planned Third Visit
12: 14-21

Paul’s planned third visit DIG: How did Paul distinguish himself from the false apostles? Who were they? How must he be feeling as he thinks about the Corinthians? What do Paul’s rhetorical questions reveal about his intentions versus their perception of him?

REFLECT: To whom is God leading you to minister? How can you show the spirit of verses 14 and 15? What will it cost you? How will you prepare? How will you keep from being a burden on those to whom God is sending you? What would you do if you knew you couldn’t fail?

The Corinthians’ love may have diminished for Paul, but his would not diminish for them.

Dear Heavenly Father, Praise You that Your love for me never diminishes! Praise You that You are the perfect parent always lovingly guiding and when needed, disciplining but always in love. It is a comfort to know that Your love for me is powerful and unending. It is also wise and can always be trusted. You know the future and what is best for me, so I can always rest in following Your Word. It is a joy to love You back! How wonderful that even in trials, when I trust and follow You, Your love and wisdom turns the trials into eternal rewards (1 Cor 3:11-15). What peace I find in loving You and following Your ways. You are so Awesome! In your holy Son’s name and power of resurrection. Amen

On his first visit, in 50 AD, Paul founded the church at Corinth. His second visit, in the spring of 54, was the impromptu painful visit (to see link click Ao – Paul’s Painful Visit). So now, writing in the autumn/winter of 54/55, Paul mentions a third trip to that conflicted church. Look, I am ready this third time to come and visit you (12:14a). One of Paul’s main purposes for this letter was to prepare the Corinthians for an impending visit to their city, a visit to which he had alluded a number of times (2:1 and 3, 9:4, 10:6), and he mentions the visit several times at the end of his letter. He spoke of the upcoming visit to offer a measure of accountability to the church; the apostle wanted to make sure they were ready for his arrival. He wanted them to have joy at his coming (2:3), but he also wanted them to have the offering for Jerusalem ready (9:4). Moreover, it is clear that he planned to deal directly with the false apostles (see Af – The Problem of the False Apostles), as well as with those who were rebelling against God and His appointed apostle (12:20-21; 13:1-2 and 10).²⁸⁵

First, Paul reiterated his financial policy: And I will not be a burden to you; for it is not what you own that I want, but you (12:14a)! Then he offered to the Corinthians another explanation for his policy of refusing their support, as well as a declaration that all that he and his coworkers’ ministry had been done honestly. Earlier, Paul had explained that his refusal to accept their support didn’t mean that he didn’t love them and would continue his set policy to undermine the pompous false apostles (see Bz – Servants of Satan). After all, children are not supposed to save up for their parents, but parents for their children (12:14b).

The image of a parent recalls his earlier plea: In like exchange, (I speak to you as children) open wide your hearts too . . . make room for us in your hearts (6:13). He had described his relationship to them as the father who cared for them and who begot them (First Corinthians 4:14-15). He brought them the Gospel (10:14); arranged for their marriage to Messiah (11:2); exalted them at his own expense (11:7); loved them faithfully, as ADONAI could attest (11:11); sacrificed himself for them (12:15); devoted himself to their edification (12:19, 13:10); and like any good parent, pointed out their faults and reprimanded them (12:20).

Here, Paul continued the theme of being a loving parent. And as for me, I will most gladly spend everything I have and be spent myself too for your sake. This is the best litmus test for the sign of a true apostle. The true shepherd would be willing to spend and be spent on behalf of his sheep. He would serve at great cost to himself and for the benefit of others. This is what Paul did. The least they could do would be to love and honor him in return. Sadly, the Corinthians relationship was upside down: If I love you more, am I to be loved less (12:15)? The more affection Paul gave, the less they returned it.

Be that as it may – despite their unreturned love for him – Paul would still not be a burden to them. Their love may have diminished, but his would not. Despite their hesitancy, coldness, and hostility, he would continue to love them sacrificially. The Corinthians must agree that he had never asked for nor taken any financial support from them for himself. But someone apparently had twisted his actions and made up a conspiracy theory that Paul had hatched some deep dark plan to deceive them by profiting from the collection for Jerusalem. Possibly, someone claimed that the collection was a ruse by which Paul would have his associates gather up the money and he would secretly skim some off the top without knowing. So, sarcastically, he mocked them, saying: Yet, crafty fellow that I am, I took you with trickery (12:16)!²⁸⁶

Rather than respond directly to the accusation, Paul asked four rhetorical questions. The first two expect a negative answer and the last two a positive response. Did I exploit you through any of the men I sent to you? I urged Titus to go and sent another brother with him (8:10); Titus didn’t take advantage of you, did he? The idea that those highly respected men would join Paul in a plot to defraud the Corinthians was completely absurd. But if they were not involved in any such plot, how could Paul have been? Didn’t we live by the same Spirit and show you the same path (12:17-18b)? They had all acted with the same integrity and honesty toward the Corinthians, and they knew it.²⁸⁷

Paul’s words, “Perhaps you think that all this time we have been defending ourselves before you,” may be surprising. Most readers would think that it is obvious that he had been defending himself. But the apostle was not being insincere with that statement. He wanted to make it crystal clear to the Corinthians that he was not a prisoner at the bar having to submit to an embarrassing cross examination. He had committed no offense and need not exonerate himself. It was God, not they, he must please.²⁸⁸ No, we have been speaking in the sight of God, as those united with the Messiah should; and, my dear friends, it is all for your strengthening (12:19). Everything he did in relation to the Corinthians was to build them up. They were his friends. He loved them, even when they exasperated him.

The apostles’ fears concerning the Corinthians’ sins were well founded, given their history (see the commentary on First Corinthians Ce – The Pagan Background of Counterfeit Spiritual Gifts). He had dealt extensively with sin in their congregation in the severe letter, and even made a visit to Corinth to confront their sin and rebellion in person (see Ao – Paul’s Painful Visit). With good reason, then, Paul was afraid of coming and finding them not the way I want you to be . . . still in unrepentant sin. He knew that there was potential for that, even though most of the congregation had repented (7:6-11). And also, of not being found the way you want me to be. I am afraid of finding quarreling and jealousy, anger and rivalry, slander and gossip, arrogance and disorder (12:20). Paul’s great fear for the Corinthians was that, influenced by the false apostles, they would fall back into the sins which they had previously practiced.²⁸⁹

Paul feared that God would permit a repetition of the humiliation he had experienced on his second painful visit and that he would be grieved over many of those who sinned in the past and have not repented of the impurity, fornication and debauchery that they have engaged in (12:21). In his heart, Paul knew the truth – that the problems plaguing the church at Corinth were caused not so much by the truly converted believers there, but by those who were wolves in sheep’s clothing (see the commentary on Jude Ah – Godless People Have Secretly Slipped In Among You). Yeshua’s ominous words would apply to those enemies of God (James 4:4): Not everyone who says to Me, “Lord, Lord,” shall enter the kingdom of Heaven, but the one who does the will of My Father in heaven. Many will say to Me on that day, “Lord, Lord, have we not prophesied in Your name, cast out demons in Your name, and done many wonders in Your name?” And then I will declare to them, “I never knew you; depart from Me, you who practice lawlessness” (Matthew 7:21-23)! There were those in the congregation that would hear those words. Paul felt compelled to warn them of their dire destiny.²⁹⁰

David Mack2022-07-23T18:21:38+00:000 Comments

Cd – Epilogue to the Fools Speech 12: 11-13

Epilogue to the Fools Speech
12: 11-13

Epilogue to the Fools Speech DIG: How do we know this is an epilogue to the Fools Speech? What is Paul trying to accomplish in his epilogue? How had the false apostles distorted his ministry (see 2:7, 10:8-9, 11:7)? In what way had Paul not been a burden to the Corinthians?

REFLECT: How hard is it to be slandered by people that you have ministered to? How would you defend yourself and your reputation? Would you feel foolish responding to ridiculous accusations? Would you feel foolish in doing so? Or would you even dignify their comments?

The things that prove I am an apostle – signs, wonders and miracles –
were done in your presence, despite what I had to endure.

Paul began his “Fools Speech” in 11:1 (to see link click By – Being Deceived). Now, in a brief epilogue to the speech, he revisits a number of prominent themes already covered in the letter. In 12:11 he said: I have behaved like a fool, but you forced me to do it – you who should have been commending me. For I am in no way inferior to the false apostles (see Af – The Problem of the False Apostles) even if I am nothing. First, the apostle reiterates that the extensive boast that he had just completed (11:21 to 12:10) was an exercise in foolishness. In 11:1 Paul alerted the Corinthians to the fact that foolishness was coming, and he begged their tolerance of it. In 11:16 he insisted that a certain person not be allowed to cast him as a fool, but immediately Paul turned around and pleaded with the Corinthians to embrace him as a fool, since they were so good at embracing fools (11:19). At the very front door of his speech, he admitted that he was speaking foolishly (11:21). Thus, it is no surprise that, after finishing the foolish speech, he admits: I have behaved like a fool. This is the last time Paul mentions fool or foolishness in the letter.²⁸⁰

Supporting his contention that he lacked nothing in comparison to the false apostles, Paul continued: The things that prove I am an apostle – signs, wonders and miracles – were done in your presence, despite what I had to endure (12:12). On the day of Shavu’ot, Peter proclaimed that Yeshua’s ministry had been validated in part by signs: Men of Isra’el, hear these words! Yeshua of Nazareth – a Man authenticated to you by God with mighty deeds and wonders and signs God performed through Him in your midst, as you yourselves know (Acts 2:22a). Accordingly, the apostles themselves performed many signs and wonders, which authenticated them as genuine messengers of God. They had a one-of-a-kind, non-repeatable, and nontransferable role in the history of the Church. Therefore, Yeshua could say to the Twelve: Yes, indeed! I tell you that a person who receives someone I send receives me, and that anyone who receives Me receives the One who sent Me (John 13:20).

Dear Heavenly Father, Praise You that to follow You with all our heart is the wisest thing that anyone can do. It is foolish to hear and know about You and then not to give You everything. You are so loving! Following You, brings comfort as we seek to do Your will. Your love desires to reward Your children (First Corinthians 3:11-15). You offer crowns to Your children; the Imperishable Crown (First Peter 1:4, First Corinthians 9:25), the Crown of Righteousness (Second Timothy 4:8), the Crown of Rejoicing (First Thessalonians 2:19), the Crown of Glory (First Peter 5:4) and the Crown of Life (Revelation 2:10).

Athletes who train for the Olympics spend so much time, energy, and mental anguish over something that will soon pass away (Corinthians 9:24). Wisdom says be wise and work for an eternal reward. Whatever talent God gave you, use it wisely for Him (Matthew 25:14-30).

Wisdom looks at life thru Your lens of eternity. Fools live for life now, but the wise meditate on eternity and live pleasing You for an eternal joy! May all we do, say and think bring honor and glory to Your name. In Yeshua’s holy name and power of His resurrection. Amen

The signs that were the benchmark of a true apostle of Yeshua Messiah were done by Paul at Corinth. The passive voice of the verb translated were done emphasized that it was the power of ADONAI working through Paul that enabled him to perform those signs. The apostles were conduits for divine power, not deceptive magicians. That the Corinthians saw firsthand the signs Paul performed is another reason they should have defended him.

In addition to the supernatural signs, wonders and miracles, the Bible lists seven characteristics of the apostles. First, the apostles were sovereignly chosen by God for their ministry (Acts 9:15); second, the apostles were personally appointed by the Lord Yeshua Messiah (Luke 6:13; John 15:16); third, the apostles had to have been eyewitnesses of Messiah’s life, death and resurrection. After Judas’ defection and suicide, his replacement had to meet very specific requirements (see the commentary on Acts Ak – Matthias Chosen to Replace Judas); fourth, the apostles received the Gospel by direct revelation from Yeshua Messiah, not other men (Matthew 20:17-19; John 13-17). Paul, though he did not sit under Messiah’s teaching during the Lord’s earthly ministry, nevertheless received the Gospel directly from Him (Galatians 1:1-12); fifth, the apostles were the foundation of the Church (Ephesians 3:3-4); sixth, the apostles were given unique ministry duties, like preaching the Gospel (Mark 3:14), having the authority to cast out demons (Mark 3:15; Matthew 10:1-8; Luke 9:1), and writing the B’rit Chadashah. While it is true that not all the apostles wrote B’rit Chadashah books, all of the B’rit Chadashah was written by an apostle (Paul, Peter, John, Matthew), or a close associate of the apostles (Mark, Luke, James, Jude); seventh, the twelve apostles were promised unique honors during the Messianic Kingdom (Matthew 19:27-28) and in the New Jerusalem (Revelation 21:14). Consequently, the stringent requirements for the apostolic office were such that only the Twelve and Paul qualified. Therefore, the claims of apostleship made by others throughout the history of the Church, including those who claim to be apostles today, are also false.²⁸¹

Signs, wonders and miracles (12:12c): These words do not describe three types of miracles but miracles in general considered from different aspects – their ability to authenticate the message, or signs, evoke awe, or wonders, and display divine power, or mighty deeds. The supernatural miracles done by the apostles were signs pointing to them as genuine messengers of God. They were wonders that created amazement and astonishment, drawing the onlookers’ attention to the message that the apostles proclaimed.

That miracles are not standard in every period in Church history should be obvious from Paul’s description of them as signs of an apostle. If they were commonplace, they could hardly have distinguished the apostles from ordinary believers. It was the fact that they were rare, as well as their unusual greatness, that made them definitive signs of the apostles. Nor were miracles scattered haphazardly throughout Church history. Scripture reveals a threefold purpose for signs, wonders and miracles that confined them to specific periods.

First, miracles introduced successive eras of divine revelation. The miracles recorded in the Bible took place during three specific time periods: the time of Moshe and Joshua, the time of Elijah and Elisha, and the ministry of Messiah and the apostles. ADONAI confirmed the giving of the Torah with the miracles of Moses and Joshua. The miracles done by Elijah and Elisha symbolized the second great era of the TaNaKh, the prophets (Matthew 5:17; 7:12; 22:40). But by far the greatest number of miracles occurred during the ministry of Yeshua, authenticating Him as the Messiah, and His apostles as His representatives.

The second purpose of miracles was to authenticate the messengers of God. While all miracles are supernatural acts of God, not all supernatural acts of God are miracles. These signs, wonders, and miracles were supernatural acts done through human beings. Miracles were designed to act as signs creating wonder that drew people to conclude that the message from those who performed them came from God. Such expressions of God’s power as creation, the Flood, and other acts of divine judgment are the supernatural acts of God, but not signs and wonders. They are in a different category, so to speak.

Third, God used miracles to reveal truth about Himself to those who observed them (Exodus 6:6-7; Nehemiah 9:10; Psalm 135:9; Jeremiah 32:20). However, the office of an apostle was never intended to be a perpetual institution; in fact, there are clear indications in the B’rit Chadashah that the apostolic age was already drawing to a close. According to Acts 5:16, all the sick who came to the apostles were healed. But by the end of Paul’s lifetime the situation had drastically changed. His beloved son in the faith Timothy faced a recurring illness. But instead of healing him, Paul counseled him to treat the illness by drinking wine (First Timothy 5:23). Nor was Paul able to heal another of his close companions, Trophimus, whom he had to leave sick at Miletus (Second Timothy 4:20).

The early days of the Messianic community in Jerusalem were punctuated by signs and wonders (Acts 2:43 and 5:12). Yet Acts records no miracles in that City after the martyrdom of Stephen (Acts 6:8). Some might argue that the apostles left the City, and thus were not present to perform miracles. Yet they remained in Tziyon after the outbreak of the persecution associated with Stephen’s death (Acts 8:1). The supernatural invincibility afforded the apostles during the early years (Acts 12:6-11) was also gradually withdrawn, and all the apostles were martyred except John (see the commentary on The Life of Christ Cy – These are the Names of the Twelve Apostles). Finally, the writer to the Hebrews spoke both of the apostles (those who heard the Lord) and of the signs and wonders they performed in the past tense (Hebrews 2:3-4). Their qualifications and foundational role in God’s plan for the Church made the apostles unique. Having laid a solid doctrinal foundation for the Church, they passed from the scene, along with the signs and miracles associated with them, never to be replaced.²⁸²

In 12:13 the letter returns to perhaps the main bone of contention that some at Corinth had with Paul: he would not take their money for his ministry. Is there any way in which you have been treated as inferior to any of the other congregations, except that I was never a burden to you? Paul continued to press his case with irony. He asked in what respect they were worse off than other churches except that he didn’t weigh them down with financial obligations to him. He didn’t want their money, he wanted their hearts. The “I” in “I was never a burden to you” is emphatic, meaning “I myself.” It set him apart from the false apostles who had exploited them (11:20). Surely, they didn’t believe that refusing to sponge off them somehow disqualified him as an apostle? If they counted that wrong as a sin, he mockingly asked for their forgiveness. For this unfairness, please forgive me. Unlike his opponents, he was no peddler of the Gospel and would not be put in a position where he needed to fawn over his benefactors to repay their support and keep the gifts coming. God forbid! He lived out the Gospel principle of not seeking his own advantage but that of others.²⁸³

As is his method, Paul introduces into the end of a section a theme that he will pick up and expand upon in the new section, in this case, that he has not nor will he be a burden to them. Well, the lines had been drawn, the issues put on the table. Now it was time for the church at Corinth as a whole, and those who had been duped by the false apostles in particular, to make some tough choices. To further encourage them, Paul assured them that he was going to make a third visit to see them (see Ce – Paul’s Planned Third Visit).²⁸⁴

David Mack2022-07-23T20:01:47+00:000 Comments

Cc – How God Uses Suffering 12: 5-10

How God Uses Suffering
12: 5-10

How God Uses Suffering DIG: Notice the different ways Paul used the word “weak” or a variation of it in these verses. Highlight instances where being “weak” is a good thing. What do you think Paul meant when he spoke of receiving a “thorn in the flesh?” Why did Paul view that ongoing difficulty – whatever it was – as a good thing? How was his attitude different from merely “positive thinking?” What was Satan’s message for Paul? What was God’s message?

REFLECT: What are some personal weaknesses or ongoing afflictions you find it difficult to live with? How does God use “weaknesses” and thorns to bring about His purposes and to shape believers’ lives? How do “weaknesses” cause believers to grow in their trust in the Lord? What would be your likely response if you had the strength and knowledge to handle every given situation that came your way? When has God said “No!” to you? The result?

God works best when I consider my weakness.

The question of why bad things happen to seemingly good people is an issue that troubles many. Disease, crime, hunger, poverty, accidents, and natural disasters seem to strike without rhyme or reason, affecting both the seemingly innocent and the guilty alike. But the Bible teaches that bad things happen to all people because all are fallen sinners who live in a fallen world. No one is inherently good: There is none righteous, not even one (Romans 3:10). Even God’s most noble servants are not immune to suffering. The pages of the Bible are full of them. How Paul handled suffering provides a model for all believers. No text in Scripture more powerfully displays God’s purposes in believers’ pain than does this passage. Paul was very emotional here about his personal pain. So from the trial of Paul’s suffering emerge five reasons that God allows suffering in the lives of believers.²⁷⁵

1. God uses suffering to reveal believers’ spiritual condition (12:5-6): Trouble is the truest test of a person’s spiritual character. When adversity strikes, the superficial veneer of peace and happiness is stripped away, revealing what is really in the heart. The Lord brought intense suffering into Paul’s life in part to reveal his integrity for all to see and establish to his credibility. About such a man I will boast; but about myself I will not boast, except in regard to my weaknesses (12:5). What Paul boasted about were his weaknesses, for they provided compelling proof of his apostleship. How else could his immense impact be explained, except that God’s power was at work in him? As his enemies were quick to point out, Paul’s letters were weighty and powerful, but when he appeared in person he was weak, and as a speaker he was nothing (10:10). But what they failed to understand was that, paradoxically, Paul was strongest when he was weakest (12:10).

Paul’s boast was not foolish, for unlike the false apostles (to see link click Af – The Problem of the False Apostles) and their baseless claims, He was speaking the truth. His vision really happened, and to deny that would be false humility. Nevertheless, because of the extraordinary greatness of the revelations, Paul wisely refrained from resting his case for his apostleship on his vision alone. The problem was that it was not repeatable, verifiable, or even fully comprehensible. Besides, it didn’t draw people to God, and was, in fact, a potential source of temptation of pride (12:7). Paul was concerned that no one will think more of him than what his words or deeds may warrant (12:6). The true measure of believers is not their mystical experiences, but their godly life and their faithfulness to the Word of God. The most startling, spectacular vision or supernatural revelation is not as significant as the least righteous act. God plunged Paul into the deepest sorrow and the severest pain to reveal most clearly that he was a genuinely humble man of God (Colossians 2:18-19).²⁷⁶

2. God uses suffering to humble believers (12:7): Therefore, to keep me from becoming overly proud, I was given a thorn in my flesh, a messenger from the Adversary to pound away at me, so that I wouldn’t grow conceited (Greek: huperairo, meaning to lift or raise over, to uplift oneself). The Lord knows how to balance our lives. If we have only blessings, we may become proud; so He permits us to have burdens as well. Paul’s great experience in heaven could have ruined his ministry on earth; so ADONAI, in His goodness, permitted the Ruler of Darkness to pound away at him in order to keep him from becoming proud.

The mystery of human suffering will not be solved completely in this life. Sometimes we suffer simply because we are human beings with a fallen sin nature (see the commentary on Romans Bm – The Consequences of Adam). Our bodies change as we grow older, and we are susceptible to the normal problems of life. The same body that can bring us pleasure can also bring us pain. The same family members and friends who delight us can also break our hearts.

Sometimes we suffer because we are foolish and disobedient to the Lord. Our own rebellion may afflict us, or the Lord may see fit to discipline us in His love (see the commentary on Hebrews Cz – God Disciplines His Children). King David suffered greatly because of his sin; the consequences were painful and so was the discipline (see the commentary on the Life of David Df – O God, A Broken and Contrite Heart You Will Not Despise ). In His grace, God forgives our sins; but in His righteousness, He must permit us to reap what we have sown.

Suffering is a tool that ADONAI uses for building godly character (see the commentary on Romans Bi – The Perfecting of Justification). Certainly, Paul was a man of godly character because he permitted God to mold and make him in the painful experiences of his life. When you walk along the shore of the ocean, you notice that the rocks are sharpest in the quiet coves, but polished in those places where the waves have beaten against them. The Lord can use the ”waves of life” to polish us . . . if we let Him. Paul’s thorn in the flesh was given to him to keep him from sinning. Exciting spiritual experiences – like going to heaven and back (12:1-4) – have a way of inflating the human ego; and pride leads to a wealth of temptations to sin. Had Paul’s heart been filled with pride, those next fourteen years would have been filled with failure instead of success.

We do not know what Paul’s thorn in the flesh was. The word translated thorn means a sharp stake used for torturing or impaling someone. It was a physical affliction of some kind that brought pain and distress to the apostle. Some Bible students think that Paul had an eye affliction (see the commentary on Galatians Ch – The Autograph: See the Large Letters I Am Writing with My Own Hand). But we cannot know for sure. It’s a good thing that we do not know, because no matter what our sufferings may be, we are able to apply the lessons Paul learned and get encouragement.

God permitted the Lawless One to afflict Paul, just as He permitted the Lawless One to afflict Job (Job 1-2). While we do not fully understand the origin of evil in the universe, or all the purposes that Ha’Shem had in mind when He permitted evil to come into existence, we do know that ADONAI controls evil and can use it, even for His own glory. The Adversary cannot work against a believer without the permission of God. Everything that the enemy did to Job and Paul was permitted by the will of YHVH.

The Devil was permitted to pound away (Greek: kolaphizo, meaning a blow with the fist) at Paul. The tense of the verb indicates that this pain was either constant or recurring. When you stop to think that Paul had letters to write, trips to take, sermons to preach, churches to visit, and dangers to face as he ministered, you can understand that this was a very serious matter. No wonder he prayed three times (see below), as the Lord had done in the Garden (see the commentary on The Life of Christ Lb – The Garden of Gethsemane), that the affliction might be removed from him.

When God permits suffering in our lives, there are several ways we can deal with it. Some people become bitter and blame Him for robbing them of freedom or pleasure. Others just give up and fail to get any blessing out of the experience because they will not exhibit any courage. Still others grit their teeth and put on a brave face, determined to endure to the very end. While that is a courageous response, it usually drains them of the strength needed for daily living; and after a time, they may collapse.²⁷⁷

3. God’s uses suffering to draw believers to Himself (12:8): Three times I begged the Lord to take this thing away from me. Was Paul sinning when he prayed to be delivered from the pounding he was taking from the Ruler of this World? I don’t think so. It’s certainly a normal thing for a believer to ask ADONAI for deliverance from sickness and pain. The Lord is not obligated Himself to heal every believer when they pray; but He has encouraged us to bring our burdens and needs to Him. The apostle didn’t know whether his thorn in the flesh was a temporary testing from YHVH, or a permanent experience he would have to live with.

There are those health and wealth advocates who want us to believe that an afflicted believer is a disgrace to God. “If you are obeying the Lord and claiming all that you have in Messiah,” they say, “then you’ll never be sick.” I have never found that teaching in the Bible. It is true that ADONAI promised the Jews special blessing and protection during the Dispensation of Torah (Deuteronomy 7:12), but He never promised B’rit Chadashah believers freedom from sickness or suffering. If Paul had access to instant healing because of his relationship to Messiah, then why didn’t he make use of it for himself and for others, such as Epaphroditus (Philippians 2:25ff).

What a contrast between Paul’s two experiences. He went from Paradise to pain, from glory to suffering. He tasted the blessing of God in heaven and then felt the blows from the Enemy on the earth. He went from ecstasy to agony, and yet the two experiences belong together. His one experience of glory prepared him for the constant experience of suffering, for he knew that the Lord was able to meet his need. Paul had gone to heaven . . . but then he learned that heaven could come to him!

4. God uses suffering to display His grace (12:9a): Two messages were involved in Paul’s painful experience. The thorn in the flesh was the Old Serpent’s message, but God had another message for him . . . a message of grace. The tense of the verb in this verse is important: But he told me. God gave Paul a message that stayed with him. The apostle was not permitted to share the words he heard while in heaven. But he did share the words God gave him on the earth: My grace is enough for you. And how encouraging those words were.

What is grace? It is God’s provision for our every need when we need it. It has been said that God in His grace gives us what we do not deserve, and in His mercy, He does not give us what we do deserve. Someone has made an acrostic of the word grace: God’s Riches Available at Christ’s Expense. And of Christ’s fullness have all we received, and grace for grace (John 1:16).

As Paul prayed about his problem, God gave him a deeper insight. He learned that his thorn in the flesh was actually a gift from God. But what a strange gift! There was only one thing for him to do: accept the gift and allow God to accomplish His purposes. God wanted to keep Paul from being “big-headed” and that was His way of accomplishing it.

Dear Heavenly Father, Praise You for being such a loving father that you wisely allow short earthly trials and problems in my life – so that You can reward me for all eternity when I trust and love You in my trials. Your desire is always to bless me. You are looking to the future and how long eternity stretches out. You know I will forget my trials once I am living in heaven with You and then will enjoy my rewards forever!

You use trials and problems as tools to refine the purity of faith in me and to bring praise and glory to Messiah. These trials are so that the true metal of your faith (far more valuable than gold, which perishes though refined by fire) may come to light in praise and glory and honor at the revelation of Messiah Yeshua (First Peter 1:7). If it were possible, I would want to give You a big gift for all You have so graciously given me. But, the gift You most want is me! How indescribably wonderful! Yet, it would not be much of a gift if I gave you myself as sluggard, unrefined gold; rather, I thank You that You refine me so that when I get to heaven and present myself to You as my gift of love, I will have been refined by the fire of trials and made purer.

I want to be as pure of a gift of gold as possible. I do not like trials but when I think of them as a scrub brush in your hand to make me shine more for Yeshua – then I say, “ Bring on the trials. Then they will help me be a purer vessel for my Lord and Savior, Yeshua Messiah. Thank You that Your hand is on the heat of the fire and You will never let it get too hot. You are with me in each trial, encouraging and guiding me. Praise You, For God Himself has said, “I will never leave you or forsake you” (Hebrews 13:5). When I am in a trial, I will gently squeeze Your hand and look up into Your face, thanking You for giving the trial so you can reward me for all eternity! In Your holy Son’s name and power of His resurrection. Amen

When Paul accepted his affliction as a gift from God, this made it possible for God’s grace to work in his life. It was then that God spoke to Paul and gave him the assurance of His grace. Whenever you are going through suffering, spend extra time in the Word of God, and you can be sure that ADONAI will speak to you. He always has a special message for His children when they are afflicted.

God did not give Paul any explanations; instead, He gave him a promise: My grace is sufficient for you. We do not live on explanations; we live on promises. Our feelings change, but God’s promises never change. Promises generate faith, and faith generates hope.

Paul claimed God’s promise and drew on the grace that was offered to him; this turned seeming tragedy into triumph. God didn’t change the situation by removing the affliction; He changed it by adding a new ingredient: grace. Our God is the God of all grace (First Peter 5:10), and His throne is a throne of grace (Hebrews 4:16). The Word of God is the word of His grace (Acts 20:32), and the promise is that He will give even more grace (James 4:6). No matter how we look at it, God is adequate for every need that we have.

But God does not give us His grace simply that we might “endure” our sufferings. Even people who are lost and in the world can display great endurance. God’s grace should enable us to rise above our circumstances and feelings and cause our affliction to work for us in accomplishing positive good. God wants to build our character so that we are more like our Savior. God’s grace enabled Paul not only to accept his affliction, but also to glory in it. His suffering was not a tyrant that controlled him but a servant that worked for him.²⁷⁸

5. God uses suffering to perfect His power (12:9b-10): What benefits did Paul receive because of his suffering? For one thing he experienced the power of Messiah in his life: for my power is brought to perfection in weakness.” It wasn’t that Paul preferred pain to health, but rather that he knew how to turn his infirmity into an asset. He was suffering for the sake of Yeshua Messiah. He glorified God by the way he accepted the difficult experience.

God loves to use weak people. Everyone has weaknesses. In fact, you have a bundle of flaws and imperfections; physical, emotional, intellectual, and spiritual. You may also have uncontrollable circumstances that weaken you. The more important issue is what you do with these. Usually, we deny our weaknesses, and defend them, excuse them, hide them, and resent them. But this prevents God from using them the way He desires. The Bible says: God chose what the world considers weak in order to shame the strong (First Corinthians 1:27). Your weaknesses are not an accident. God deliberately allowed them in your life for the purpose of demonstrating His power through you.

A weakness, or thorn as Paul called it, is not a sin or a vice or a character defect that you can change, such as overeating or impatience. A weakness is any limitation that you inherited or have no power to change. It may be a physical limitation, like a handicap, a chronic illness, naturally low energy, or a disability. It may be an emotional limitation, such as a trauma scar, a hurtful memory, a personality quirk, or a hereditary disposition. Or it may be a talent or intellectual limitation. We’re not all super bright or talented.

When you think of the limitations in your life, you may be tempted to conclude, “God could never use me.” But God is never limited by our limitations. In fact, He enjoys putting His great power into ordinary containers (see Az – Priceless Treasure in Clay Jars). Like common pottery, we are fragile, flawed, and break easily. But God will use us if we allow Him to work through our weaknesses. For that to happen, we must follow the model of Paul.

Admit your weakness: Own up to your imperfections. Stop pretending to have it all together, and be honest about yourself. Instead of living in denial or making excuses, take the time to identify your personal weaknesses. When the people of Lystra tried to idolize Paul, he declared: We too are human, just like you (Acts 14:15). If you want God to use you, you must know who God is and know who you are. Many believers, especially leaders, forget that they are only human. If it takes a crisis to get you to admit this, God won’t hesitate to allow it, because He loves you.

Be content with your weaknesses: Paul said: Therefore, I am very happy to boast about my weaknesses, in order that the Messiah’s power will rest upon me Yes, I am well pleased with weaknesses, insults, hardships, persecutions and difficulties endured on behalf of the Messiah (12:10a). At first this doesn’t make sense. We want to be freed from our weaknesses, not to be content with them! But contentment is an expression of faith in the goodness of God. It says, “God, I believe You love me and know what’s best for me.” Paul gives us several reasons to be content with our weaknesses.

Our weaknesses cause us to depend on God. Referring to his own weakness, which God refused to take away, Paul said: For it is when I am weak that I am strong (12:10b). Whenever you feel weak, God is reminding you to depend on Him.

Our weaknesses also prevent arrogance. They keep us humble. Therefore, to keep me from becoming overly proud, I was given a thorn in my flesh, a messenger from the Adversary to pound away at me, so that I wouldn’t grow conceited (12:7). God often attaches a major weakness to a major strength to keep our egos in check, A limitation can act as a governor to keep us from going too fast and running ahead of God.

Our weaknesses encourage fellowship between believers. While strength breeds an independent spirit, our limitations show how much we need each other. When we weave the weak strands of our lives together, a rope of great strength is created.

Most of all our weaknesses increase our capacity for sympathy and ministry. We become far more likely to be compassionate and considerate of the weaknesses of others. God wants you to have a ministry on earth. That means other people are going to find healing in your wounds. Your greatest life messages and your most effective ministry will come out of your deepest hurts. The things you’re most embarrassed about, the most ashamed of, and the most reluctant to share are the very tools God can use most to help others.

Honestly share your weaknesses: Ministry begins with vulnerability. The more you let down your guard, and share your struggles, the more God will be able to use you in serving others (Romans 7:19; Second Corinthians 1:8 and 6:11; First Corinthians 2:3). Of course, vulnerability is risky. It can be scary to lower your defenses and open up your life to others. You risk rejection. But the benefits are worth the risk. Vulnerability is emotionally liberating. Opening up relieves stress, defuses your fears, and is the first step to freedom.

God gives grace to the humble, but many misunderstand humility. It is not putting yourself down or denying your strengths, it is being honest about your weaknesses. The more honest you are, the more of God’s grace you get. You will also receive grace from others. Vulnerability is an enduring quality; we are naturally drawn to humble people. Pretentiousness repels, but authenticity attracts, and vulnerability is the pathway to intimacy.

This is why God wants to use your weaknesses, not just your strengths. If all people see is your strengths, they get discouraged and think, “Well, good for him (her), but I’ll never be able to do that.” But when they see God using you in spite of your weaknesses, it encourages them to think, “Well, maybe God could use me!”

At some point in your life, you must decide whether you want to impress people or influence people. You can impress people from a distance, but you must get close to influence them, and when you do that, they will be able to see your flaws. That’s okay. The most essential quality for leadership is not perfection, but credibility. People must be able to trust you, or they won’t follow you. How do you build credibility? Not by pretending to be perfect, but by being honest.

Glory in your weakness: Paul said: About myself I will not boast, except in regard to my weaknesses (12:5b). Instead of posing as self-confident and invincible, see yourself as a trophy of God’s grace. When Satan points out your weaknesses, agree with him and fill your heart with praise for Yeshua Messiah, who understands our weaknesses (Hebrews 4:15a) and for the Spirit of God who helps us in our weakness (Romans 8:26a).²⁷⁹

David Mack2022-07-23T14:11:28+00:000 Comments

Cb – Paul’s Apostolic Credentials 11:21b to 12:4

Paul’s Apostolic Credentials
11:21b to 12:4

Paul’s apostolic credentials DIG: What was Paul actually “boasting” about in this passage? In what ways did his boasting represent an instruction to his readers on how to guard their minds? What are some of the trials that Paul mentions? How did he suffer? How do you think he was able to preserve in sharing the Gospel in the midst of these crises?

REFLECT: What kind of life situations are the most difficult for you to endure? If critics attacked your character and faith, what “credentials” would you be able to offer to show the genuineness of your faith? Who in your life has made sacrifices so that you might be blessed spiritually? How can you thank that person? Who can you help this week?

Having established that in every way he was not at all inferior to the false apostles,
Paul presented his apostolic credentials that actually proved that he was superior to them.

By imploring the Corinthians to bear with him in a little foolishness (11:1) and, if they must, to receive him as a fool so that he could boast as a fool (to see link click Ca – Foolish Boasting), Paul had established the framework necessary for understanding what he was about to do. He would boast as a fool, but what he said would not be according to the Lord; rather this considered boasting is spoken as a fool would speak (11:17a). Therefore, in 11:21b, no longer able to delay the inevitable, he begins boasting.²⁶¹

Apart from the biographical insights it provides into the life of Paul, this section might seem to have little practical relevance for today. However, such is not the case. The tactics of the Adversary for assaulting the leaders of God’s people have not changed. And the issue of Paul’s apostolic authenticity is still fundamental today. He is an authoritative source of divine truth through all his writings, whatever may be the theme. And all Scripture is profitable (Second Timothy 3:16). This section also gives us insight into how Paul, the noblest of believers, handled the extreme adversity he faced.

Beginning in 11:23, Paul presented four apostolic credentials that set him apart from the false apostles (see Af – The Problem of the False Apostles): his experience of suffering, his experiences of empathy, his experience in submission, and his experience of the supernatural. They demonstrate powerfully that Paul was a genuine apostle of Messiah, and that his opponents were not.²⁶² We may infer from Paul’s defense that his rivals took great pride in their Jewish heritage, flaunted their various accomplishments that emboldened their tyranny, and touted their supposedly amazing visions and revelations.

Paul began his defense with a straightforward statement about his pedigree. Are they Hebrew-speakers? So am I. Are they of the people of Isra’el? So am I. Are they descendants of Avraham? So am I (11:22). Paul identified himself as a Jew, as do Messianic Jews today. Notice, he did not call himself “a Christian” (Acts 11:26). But he did proclaim himself as a servant of Messiah. Today, Messianic Jews do not, in their zeal to identify with their Jewishness, mute the fact that they serve Yeshua.²⁶³ Having established that in every way – socially, religiously, culturally, linguistically and convenantally – he was not at all inferior to the false apostles, Paul presented his apostolic credentials that actually proved that he was superior to them.

His experience of suffering (11:23-27): Paul might have defended himself by appealing to his impressive accomplishments and privileges. He could have pointed to his training under the famous rabbi Gamaliel, his association with the Jerusalem elite (Acts 22:5), or his obvious zeal for Judaism that resulted in the persecution of the Church (Acts 8:1-3; First Corinthians 15:9; Galatians 1:13; Philippians 3:6). Also, Paul could have pointed to all God had done through him after his conversion, to the cities he had preached in, the converts he had made, and the churches he had planted. Instead, he gave very different credentials that, though unimpressive by the world’s standards, marked him as a true apostle.

His first credential, his suffering, seems a little unusual. But suffering was exactly what Yeshua predicted that His apostles would experience (Matthew 10:16-25, 21:33-39, 22:2-6). Therefore, they could expect arrests, beatings, betrayals, hatred, persecution, and slander. The shining light of the Gospel into the kingdom of darkness inevitably generates a hostile reaction. The false apostles had their letters of recommendation (3:1), but Paul had the scars on his body to prove that he belonged to Yeshua (Galatians 6:17). On the other hand, the false apostles had a life of ease and comfort. Since they were a part of the world, or the kingdom of darkness, Satan did not attack them.

Speaking of his opponents, he asked: Are they servants of the Messiah? But it seems like the more Paul thought about it, even to call them servants of Messiah was so repulsive to him that he quickly added the disclaimer: I feel like I’m talking like a madman when I say that! Servants of Messiah? I’m a better one! I’ve worked much harder (1 Cor 15:58), been imprisoned in Philippi (Acts 16:23-24), in Jerusalem (Acts 22:24-29, 23:10, 18), in Caesarea (Acts 23:35, 24:27), and Rome (Acts 28:16-31); suffered more beatings, been near death over and over (11:23). Knowing that every day could be his last, he wrote: Brothers, by the right to be proud which the Messiah Yeshua our Lord gives me, I solemnly tell you that I die every day (1 Cor 15:31). Almost from the moment of his conversion, Paul’s enemies plotted to kill him (Acts 9:23 and 29, 14:3-5, 17:4-5, 21:30-32, 23:12-21); mobs formed to hunt him down (Acts 17:5-9) and rulers sought his life (11:32-33). Yet, he never wavered in this commitment or compromised the message that he preached.²⁶⁴

Five times I received “forty lashes less one” from the Jews (11:24a). This was a set phrase in Jewish law. For certain offenses, the Oral Law (see the commentary on The Life of Christ Ei – The Oral Law) demands forty lashes. The practice was to give thirty-nine, allowing a margin of one error in counting, lest the imposed punishment be unjustly exceeded, which would be far worse than meting out slightly less. Why would the Jews, that is, a non-Messianic Jewish court, have ordered him to be lashed? Because of the reactions he stirred up as he proclaimed the Good News – that is, on trumped-up charges or for no good reason.²⁶⁵

Three times I was beaten with rods. This was specifically a Roman punishment with which the Corinthians were familiar, so that he did not need to add, “by the Romans.” Once I was stoned by a mob of Jews and Gentiles (see the commentary on Acts Bq – Paul’s Message in Lystra). Three times I was shipwrecked. We know from Acts that Paul traveled extensively, and yet the one account of him being shipwrecked (Acts 27) would have happened after he wrote Second Corinthians. This is just another reminder of how little Acts tells us of Paul’s experiences on his journeys! The apostle tells us that he spent a night and day in the open sea (11:25), probably clinging to floating debris from one of the three shipwrecks mentioned.²⁶⁶

Paul’s movements across the Roman Empire exposed him to endless dangers and hardships. He next lists dangers from having to ford rivers, presumably swollen by floods, to danger from bandits. In my many travels I have been exposed to danger from rivers, danger from robbers, danger from my own people, danger from Gentiles, most notably at Philippi (see the commentary on Acts Bz – Paul and Silas in Prison) and Ephesus (see Acts Ch – Idol-Makers Start a Riot in Ephesus); danger in the city, danger in the desert, danger at sea, danger from false brothers. Then Paul referred to the physical deprivation he suffered from his devotion to his calling. I have toiled and endured hardship, often not had enough sleep, been hungry and thirsty, frequently gone without food, been cold and naked (11:26-27).²⁶⁷Paul’s suffering set him apart from the money-hungry, comfort-seeking false apostles, and marked him as a true apostle of Yeshua Messiah.

Dear Heavenly Father, Praise You that You are very wise and totally loving. You will turn things right-side-up in heaven when You give out rewards. Those who boast about their “great” achievements that they did with no love for You, will receive nothing from You. Not only will they miss out on getting a reward, they will not even be able to live with you in your holy heaven if they did not love you. Not everyone who says to Me, “Lord, Lord!” will enter the kingdom of Heaven, but he who does the will of My Father in heaven. Many will say to Me on that day, “Lord, Lord, didn’t we prophesy in Your name, and drive out demons in Your name, and perform many miracles in Your name?” Then I will declare to them, “I never knew you. Get away from Me, you workers of lawlessness” (Matthew 7:21-23)! Loving you and living for You is the most important thing we do! Those who are persecuted because of Your name will receive a great eternal reward. For I consider the sufferings of this present time not worthy to be compared with the coming glory to be revealed to us (Romans 8:18). How much better is an eternal reward from You than any fleeting earthly success. Our momentary problems and trials will soon be over. Then will come the eternal joy of life in heaven with You! For our trouble, light and momentary, is producing for us an eternal weight of glory far beyond all comparison (Second Corinthians 4:17). Our trials are much easier to bear when we fix our gaze on the peace and joy we will have for all eternity with You in heaven. Thank You for the huge price You paid for my ransom (Mark 19:45, Revelation 5:9) and for giving me the costly gift of Your righteousness (Second Corinthians 5:21). In holy Yeshua’s name and power of His resurrection. Amen

His experience of empathy (11:28-29): Like all false apostles, the one’s Paul was dealing with manipulated and abused the Corinthians for their own selfish ends. Paul, on the other hand, was deeply concerned for their well-being. And besides these external matters of suffering mentioned above, there was the daily pressure of my anxious concern for all the congregations of God (11:28). Yet Paul didn’t violate the teaching of Yeshua about anxiety (see the commentary on The Life of Christ Dt – Do Not Worry About Your Life, What You Will Eat or Drink, or What You Will Wear). His concern arose from seeking first the Kingdom of God. He was grappling realistically with the present, not the future, problems; and he had no anxiety about the relatively trivial matters of food or clothing. But as a faithful undershepherd he shared the constant burden of the Chief Shepherd with regard to the welfare of all the sheep.²⁶⁸Paul further expressed his passionate concern for the congregations of God by asking two rhetorical questions. First, Who is weak without me sharing his weakness? expressed his empathy (First Corinthians 12:26) with the pain and suffering of the weak, immature believers (First Thessalonians 5:14; Romans 14:1 and 15:1; First Corinthians 9:22). Selfish, prideful false teachers do not care about people’s struggles. Far from helping the weak, they were oppressive and ruthlessly took advantage of them (Jeremiah 23:2; Ezekiel 34:2-6; Zechariah 11:16; Matthew 23:2-4; Luke 20:47).

The apostle was also concerned about the unruly unbelievers (Greek: ataktos, meaning out of order or out of place), as his second rhetorical question: Who falls into sin without my burning inside (11:29)? reveals. Paul burned with righteous indignation when God’s people were led into sin, as did Yeahua, who solemnly warned: And whoever ensnares one of these little ones who trust Me, it would be better for him to have a millstone hung around his neck and be drowned in the open sea (Matthew 18:6)! Love is not the enemy of moral indignation but its partner. Holy indignation toward those who lead believers into sin is an expression of the purest kind of love.²⁶⁹

His experience of humiliation (11:30-33): To the Greeks and Romans, a leader was someone with an attractive, overpowering presence, one who could dominate a situation through sheer force of his personality. Thus, the Corinthians probably would have expected Paul to defend his apostleship by showing off his ability to take charge of any situation. Surprisingly, Paul gave a humiliating illustration instead. He related how he fled from Damascus in the dead of night to avoid those who sought to kill him (Acts 9:25). As always, if he had to boast, Paul would boast only about things that show how weak he was (11:30).

Paul would introduce the seemingly mundane account of his escape with the forceful declaration: God the Father of the Lord Yeshua – blessed be He forever – knows that I am not lying (11:31)! One would have expected such a vehement declaration of Paul’s truth to lead directly into the dramatic account of his trip to the third heaven. That he used the declaration here, emphasizes the significance of this event to him.²⁷⁰

Immediately after Paul’s experience on the Damascus road (see the commentary on Galatians Am – Damascus during the Time of Paul), he went away to Arabia where for three years he was taught the gospel of grace by Messiah (see Galatians An – Arabia during the Time of Paul). Only after his apprenticeship under the Master did he return again to Damascus (Galatians 1:16b-17). Enraged by his bold and fearless preaching of Yeshua as the Messiah, the unbelieving Jews in Damascus plotted to take his life (Acts 9:23-24). It was extremely ironic that the city to which Paul had made his way to arrest believers before his conversion (Acts 8:3) was the scene of this memorable attempt to cut short his witness for Messiah. Yet the attempt to silence him was as fruitless as his attempt to destroy the Church (Galatians 1:13).²⁷¹

When Paul was in Damascus, the governor under King Aretas, ruler of the Nabatean kingdom southwest of the Dead Sea, had the city guarded in order to arrest and kill him (11:32). But with the aid of fellow believers (Acts 9:25), he was lowered in a basket through an opening in the wall, escaping the clutches of his enemies (11:33) and then fled to Jerusalem (Acts 9:26). Now, many years later, he used the event to illustrate how humiliating that undignified experience was for him, lowered like a dead fish in a smelly basket. Unlike the false apostles, who would never allow themselves to be humiliated, Paul mirrored the humiliation of his Master. Yeshua was born in a manger (see the commentary on The Life of Christ Aq – The Birth of Jesus), rejected by His own hometown of Nazareth (see the commentary on The Life of Christ Fj – Isn’t This The Carpenter’s Son? Aren’t His Brothers James, Joseph, Simon and Jude?) and His own people (Matthew 27:30). But Messiah’s ultimate humiliation was being crucified while being naked and mocked (see The Life of Christ Lu – Jesus’ First Three Hours on the Cross: The Wrath of Man).

His experience of the supernatural (12:1-4): At first glance, the account of Paul’s vision seems to be out of place in a section dealing with his suffering and weakness. But the Greeks believed that those who truly represented the gods would experience mystical visions, which some tried to induce through drunken orgies (see the commentary on First Corinthians Ce – The Pagan Background of Counterfeit Spiritual Gifts). Undoubtedly, then, the false apostles claimed visions and revelations of their own. Many of the Corinthians, swept away by their phony claims, groveled before them. Thus, even though he did so reluctantly, Paul felt it was necessary to relate his own vision.

Paul’s “I have to boast” serves as a reminder of the rhetorical exercise in which he had engaged from the beginning of his fool’s discourse (see By – Being Deceived). He realized that his boasting was necessary because much could be lost if he did not somehow cancel the seductive tyranny of his rivals, but stressed that there was nothing to be gained by it, but that he would reluctantly go on to explain his visions and revelations of the Lord as best he could (12:1). His boasting did not benefit the church because it was not verifiable nor could it be repeated, and could lead to pride (12:7). What is profitable is Scripture, which is God-breathed and is profitable for teaching the truth, convicting of sin, correcting faults and training in right living (Second Timothy 3:16). Therefore, in the past Paul urged the Ephesian elders not to trust in visions and extra biblical revelations, but to the Word of His grace, which was able to build them up and to give them the inheritance among all those who are sanctified (Acts 20:32). The Bible is complete and does not need to be supplemented by any further revelation, except the Lord Yeshua Messiah at His Second Coming (see the commentary on Isaiah Kg – The Second Coming of Jesus Christ to Bozrah).²⁷²

Paul’s vagueness about the incident and his use of the third person seems to reflect his genuine humility and uncertainty about the details of the experience. I know a man, in union with the Messiah, who fourteen years ago was snatched up to the third heaven. He was taken up to the third heaven, which is beyond the earth’s atmosphere (the first heaven) and the stars (the second heaven). If Paul was quite certain of the location of the vision, he was equally uncertain about whether the experience happened to him in his body or apart from it.²⁷³ Whether he was in the body or outside the body I don’t know, God knows. Paul was not sure whether he was physically present in heaven or whether his spirit experienced it. And I know that such a man – whether in the body or apart from the body I don’t know, God knows (12:2-3). He talked about it as though it had happened to another man and not himself. Thus, the idea of Paul’s boasting about himself is completely removed.²⁷⁴

. . . was snatched up (Greek: harpazo, meaning to carry off by force), is the same word used by John to describe the Rapture in First Thessalonians 4:17 (see the commentary on Revelation By – The Rapture of the Church). However, what is seen in being snatched up here is more like either the snatching up of Philip (see the commentary on Acts Bb – An Ethiopian Asks about Isaiah), or perhaps Ezeki’el being transported to Jerusalem (Ezeki’el 8:3) to see the abominations that were happening within the holy Temple itself (Ezeki’el Chapters 8-10).

. . . into the third heaven, or Paradise. You and I are not going to Paradise until we die or until the Lord returns. But we have a marvelous encouragement in the fact that we are seated with Him in heaven (Ephesians 2:6b). We have a position of authority and victory far above every ruler, authority, power, dominion or any other name that can be named either in this world or the world to come (Ephesians 1:21). While we have not seen God’s glory as Paul did, we do share in God’s glory now (John 17:22), and one day we shall enter into heaven and see the glory of Messiah (John 17:24). Such an honor as this would have made most people very proud. Instead of keeping quiet for fourteen years, they would have hired a publicist and wrote a best-selling book about it. But Paul didn’t become proud. He simply told the truth – it was not empty boasting – and let what he could recall speak for itself. His great concern was that nobody rob God of the glory and give it to Paul.

. . . and heard things that cannot be put into words. He says so much, yet says so little. The words he heard were in a language unlike anything on earth. Although the apostle understood what was said, there were no words in human language to convey what he had heard, nor would he have been permitted to speak about what he had heard even if that were possible. (12:4). They were intended only for his ears and not as a revelation to be communicated to others. For this reason, Paul had never spoken about it. The veil between heaven and earth remains in place. What the LORD wants us to know about heaven is in the Bible, as for the rest: The things which are hidden belong to ADONAI our God. (Deuteronomy 29:29).

True believers do not measure their walk with God on claims of visions or ecstatic experiences, the force of their personalities, the size of their ministry, educational degrees, or any other human criteria. Their walk is marked by how much they have suffered in the war against the kingdom of darkness, how concerned they are for God’s children, how humble they are, and how accurately they handle the supernatural revelation found in God’s Word. Do all you can to present yourself to God as someone worthy of His approval, as a worker with no need to be ashamed, because they accurately handle the Word of Truth (Second Timothy 2:15). Like Paul, those who patiently endure the suffering and humiliation of this life, know that such light and momentary troubles are achieving for us an eternal glory whose weight is beyond description (4:17).

David Mack2022-07-23T13:56:29+00:000 Comments

Ca – Foolish Boasting 11: 16-21a

Foolish Boasting
11: 16-21a

Foolish Boasting DIG: In 10:1 Paul made it clear how he would like to appeal to the Corinthians, so why did he sarcastically resort to boasting, as the false apostles were doing? What is the irony that galls Paul (see 12:11-13)? What things had Paul already boasted about (1:12, 9:2, 10:8, 11:10)? How was that any different from how the false apostles boasted?

REFLECT: Both Yeshua and Paul’s gentleness was misunderstood as weakness. How has that resulted in blessing (see Matthew 5:5)? Where do you need to embrace their example right now? What usually happens when you boast like a fool? How can you make sure you are not participating in any foolish boasting? How can you defend yourself against false accusations?

Answer a fool as his folly deserves, so that he won’t think he is wise.

Like most people, the Corinthians were slow to absorb the truth that divine standards differ radically from those of the world. Paul had tried to make this clear in his former letter concerning the message of the cross (see the commentary on First Corinthians, to see link click An – The Foolishness of Worldly Wisdom). If, however, the Corinthians persisted in looking at things from the world’s perspective, he would accommodate himself to their point of view.²⁵³ But reluctance was written all over Paul as he fell over the edge into a pool of foolish boasting. He was ashamed to do that sort of thing, and yet, he saw no other alternative.

Therefore, Paul resumed the theme of foolish boasting (see By – Being Deceived), after he had digressed to defend his policy regarding financial support and to reveal the true identity of his opponents (see Bz – Servants of Satan). He had decided to boast as his rivals did because he knew of the Corinthians’ determination to compare him with them (see Af – The Problem with the False Apostles) and their vulnerability after doing so. Consequently, Paul boasted about things that were not worthy of boasting, and in doing so, answered the fools according to their folly. As the TaNaKh says: Answer a fool as his folly deserves, so that he won’t think he is wise (Proverbs 26:5). There was a danger, however, that some of the Corinthians might not see, or wish to see, that Paul was simply playing a part.²⁵⁴

Boasting is foolish (11:16-17): I repeat. Paul had already asked his readers to bear with him in a little foolishness (11:1), and now, following his long diversion of verses 2-15, he repeats his request in slightly different terms: Don’t let anyone think I am a fool. But even if you do, at least receive me as a fool, as you received these other fools, the false apostles, so that I too, like them, may do a little boasting (11:16)! Paul is conscious that the boasting in which he was about to engage is an act of folly, but he doesn’t want the Corinthians to regard him as foolish in doing so. In fact, it is only their gullibility regarding the claims of the false apostles which forces Paul to boast at all (12:11). But even if they thought he was actually a fool and not just playing-the-fool, he asked for their indulgence as he did a little boasting of his own. After all, the Corinthians had put up with the foolish boasting of his rivals without objection, surely they could endure a little boasting from their own apostle.²⁵⁵

Having asked the Corinthians to accept him as a fool so that he could boast, Paul immediately qualified what he had said, lest there be any misunderstanding. What I am saying is not in accordance with the Lord; rather, this conceited boasting is spoken as a fool would speak (11:17). He was not speaking in accordance with, or in conformity with, a norm established by the Lord. For this reason, he would not be boasting in the Lord (10:17), except when he would boast in his weakness (11:30 and 12:9). Rather, he would boast foolishly because he will be boasting in those things that appeared of his own making.²⁵⁶

Boasting is fleshly (11:18-21): Many people boast in a worldly way, the way of human achievement, the way of power and prestige, and even spiritual experiences, in terms which do not take into account what is pleasing to God. It was because his opponents had boasted in a worldly way, and because his converts had been won over by such boasting, that Paul felt it necessary to indulge in it also for their sakes, saying: I too will boast this way (11:18), even though he was painfully aware that such boasting was pure folly.²⁵⁷

If the Corinthians would not put up with him when he was wise and spoke according to the Lord, then, Paul scoffed, perhaps they would listen to him when he acted the fool and boasted in the same manner as the false apostles they so admired. Ironically he appealed to their extraordinary tolerance, saying: For since you yourselves are so wise, you gladly put up with fools (11:19)! That statement is similar to First Corinthians 4:10, where he said: We are weak in Messiah, but you are strong! Things had not changed much in Corinth since Paul wrote those words. But neither had Ha’Shem’s response to the wisdom of the world. He will destroy the wisdom of the wise and make the wisdom of the world look foolish (see the commentary on First Corinthians Am – The World’s Wisdom vs the Good News). Here, Paul destroys the so-called wisdom of the wise by embracing it himself and in that process, showing it to be the folly of a fool. But even after Paul descended to the level of his rivals in boasting, he transcended them. He would boast about visible things. What was visible, however, pointed to his weaknesses – part of the problem as far as the Corinthians were concerned. However, boasting in his weakness allowed him to talk about the grace of God.²⁵⁸

Dear Heavenly Father, What a joy it is to have such a wonderful father as you! It is a delight to boast about You. You are: Holy, Almighty, All-powerful, All-wise, our forgiving Savior and our Loving Father! As we focus on eternity, we can see our earthly sufferings as soon to be over and then the glory of heaven forever! For I consider the sufferings of this present time not worthy to be compared with the coming glory to be revealed to us (Romans 8:18). In Your love things are seen so differently. You see our earthly sufferings for Your name, as opportunities for You to reward Your children (First Corinthians 3:13-15). Thank You for not judging our mistakes: For there is no longer any condemnation awaiting those who are in union with the Messiah Yeshua (Romans 8:1). Rather, You look at our heart (First Samuel 16:7). In your holy Son’s name and power of His resurrection. Amen

The tolerance of the Corinthians apparently had no limits. They not only put up with foolish speech, but also with the despotism of the tyrants. The intruding false apostles had reduced them to slavery by robbing them of their freedom in Messiah (Acts 15:1), in order to bring them into utter bondage, the slavery of obedience to the 613 commandments of Moshe (see the commentary on Galatians Ax – False Brothers slipped in to Spy Out our Freedom in Messiah). They had exploited them by greedily devouring any and all financial support offered to them (Mk 12:40). The false apostles thought that they were superior to the Corinthians, insulted and humiliated them (11:20).²⁵⁹ The Corinthians, however, were not the first to prefer tyrants to more gentle leaders. The Israelites rejected Samuel for a self-willed and despotic king Sha’ul (1 Samuel 8).

With biting irony, Paul confessed: To my shame, I must admit that I have been too “weak” to do such things (11:21a). He owned up to his weakness (10:10). His opponents were absolutely right. He had utterly failed in that regard. But his dishonor was really theirs, not his, as far as God was concerned. His confession became a painful rebuke. As far as the world was concerned, he was dishonored; but according to ADONAI, he was honored (6:8). If being “strong” meant doing what his rivals had done, then he was unquestionably “weak.” Yet, it was a “weakness” that God approved of. The LORD never codones the tyranny, arrogance, and cruelty that church dictators have inflicted on the Church across the ages.

Paul will show that his “weakness” allowed God’s power to work more powerfully in him (see Cc – How God Uses Suffering). Who is of Messiah? The boastful tyrant who ascends to the throne of his own pride, coercing others to bow to his will and running roughshod over any opposition? Or the gentle and mild servant whose only badge of rule is his consideration of others and devotion to their spiritual welfare? This was Paul’s answer: Though He was in the form of God, He did not regard equality with God something to be possessed by force. On the contrary, He emptied Himself, in that He took the form of a slave by becoming like human beings are. And when He appeared as a human being, He humbled Himself still more by becoming obedient to death on the cross (Philippians 2:6-8). For even the Messiah did not please Himself; rather, as the TaNaKh says, “The insults of those insulting You fell on Me? (Romans 15:3). For you know how generous our Lord Yeshua Messiah was – for your sakes He impoverished Himself, even though He was rich, so that He might make you rich by means of His poverty (Second Corinthians 8:9).²⁶⁰

David Mack2022-09-05T22:07:09+00:000 Comments

12 Next

El sacrificio del Mesías fue una vez para siempre 10: 11-14

La suficiencia del sacrificio del Mesías 10: 5-10

La insuficiencia de los sacrificios levíticos 10: 1-4

El Mesías, el sacrificio perfecto 10: 1-18

El mejor tabernáculo purificado con la mejor Sangre 9: 23-28

El perdón demanda sangre 9: 15-22

La insuficiencia de la sangre de machos cabríos y de los toros 9: 13-14

Los resultados del sacrificio del Mesías 9: 13-28

La superioridad del sacrificio del Mesías 9: 11-12

Bibliography

Endnotes

A Fond Farewell 13: 11-14

A Stern Warning 13: 1-10

Paul’s Planned Third Visit 12: 14-21

Epilogue to the Fools Speech 12: 11-13

How God Uses Suffering 12: 5-10

Paul’s Apostolic Credentials 11:21b to 12:4

Foolish Boasting 11: 16-21a

El sacrificio del Mesías fue una vez para siempre
10: 11-14

La suficiencia del sacrificio del Mesías
10: 5-10

La insuficiencia de los sacrificios levíticos
10: 1-4

El Mesías, el sacrificio perfecto
10: 1-18

El mejor tabernáculo purificado con la mejor Sangre
9: 23-28

El perdón demanda sangre
9: 15-22

La insuficiencia de la sangre de machos cabríos y de los toros
9: 13-14

Los resultados del sacrificio del Mesías
9: 13-28

La superioridad del sacrificio del Mesías
9: 11-12

A Fond Farewell
13: 11-14

A Stern Warning
13: 1-10

Paul’s Planned Third Visit
12: 14-21

Epilogue to the Fools Speech
12: 11-13

How God Uses Suffering
12: 5-10

Paul’s Apostolic Credentials
11:21b to 12:4

Foolish Boasting
11: 16-21a